Τρίτη ματιά
Της Βένας Γεωργακοπούλου
«Κοίτα να δεις τα κωλόπαιδα. Δεν φτάνει που την περνάνε ζάχαρη, μέχρι και με τον Ρίκι Μάρτιν χορεύουν το Bamboleo. Εχουν το θράσος να λένε τη γνώμη τους για τους καθηγητές τους. Κι αυτοί να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να αποφανθεί η διευθύντρια του γυμνασίου αν αξίζουν να πάρουν tenure». Συγγνώμη, μονιμότητα ήθελα να πω.
Μάθημα ζωής από το αμερικανικό σίριαλ «Glee». Το είδα αργά ένα βράδυ, όλως τυχαίως, το ορκίζομαι. Αξιζε όμως τον κόπο. Χάρη σε ένα ζάπινγκ ήρθα μούρη με μούρη με τον καπιταλισμό αυτοπροσώπως. Προσπάθησε βέβαια να μου περάσει ύπουλα, μέσα από χαζοχαρούμενες χορωδίες και μουσικοχορευτικά, τη βία του. Να με εθίσει στην άτιμη την αξιολόγηση, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει. Των καθηγητών, εννοώ.
Ποια, εμένα. Που τόσα χρόνια δημοσιογράφος, διευθυντής ή αρχισυντάκτης δεν μου έχει κουνηθεί, δεν πάει να υποστηρίζω ότι ο Καζαντζάκης ζει, έπεσα πάνω του Κολοκοτρώνη και Βουλής γωνία. Που μπαινοβγαίνω χωρίς στρες στο γραφείο σούρνοντας τα ποδάρια μου, κι όταν έχω τα δικά μου, περνάνε εβδομάδες ολόκληρες γράφοντας κάνα μονόστηλο, έτσι να ξεπιαστούν τα δάχτυλα από τις πασιέντζες. Που η όποια εξέλιξή μου ήρθε αβίαστα, με κάθε άσπρη τριχούλα και ρυτίδα μου. Τι θα πει καλή και κακή δημοσιογράφος; Χρήσιμη και άχρηστη; Πφφ. Αστικές, καπιταλιστικές βαρβαρότητες, που σε καμιά ελληνική εφημερίδα δεν ισχύουν.
Κάνω πλάκα βέβαια. Για να μη με πιάσει ένας θυμός, μα ένας θυμός. Με την ΟΛΜΕ που καλεί τους καθηγητές να αντισταθούν στην αξιολόγηση, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι, όπως διάβασα προχθές στην εφημερίδα μου, μπορούν με την άνεσή τους να βάζουν σε κουτάκια τους μαθητές τους και να τους παρουσιάζουν ως αδιόρθωτους κουμπούρες. Εχουν βέβαια το αριστερό τους άλλοθι γι' αυτήν την υποτίμηση. Φταίει το κράτος, η κρίση, οι μισθοί τους, το Μνημόνιο, η έλλειψη θέρμανσης, το κακό το ριζικό μας.
Εβγαλαν όμως από την εξίσωση έναν καθοριστικό όρο: τους εαυτούς τους, κι αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου γενναίο. Σε μια κοινωνία που όλοι κρινόμαστε καθημερινά και βάζουμε τα δυνατά μας να κάνουμε καλύτερα τη δουλειά μας, ειδικά όταν τη διαλέξαμε γιατί την αγαπάμε, σε μια κοινωνία που όλοι φωνάζουμε απελπισμένοι για το απαράδεκτο επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το Δημόσιο, σε μια κοινωνία που διαλέγουμε τον καλύτερο γιατρό, υδραυλικό, δικηγόρο και εστιάτορα, έρχονται οι καθηγητές και πλένουν τα χέρια τους από τα χάλια της παιδείας, από το γεγονός ότι τα παιδιά αποστρέφονται το σχολείο και έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη μόρφωση.
Στο εξωτερικό -και μη μου πείτε ότι εκεί δεν υπάρχει κρίση και ανεργία- οι γονείς διαλέγουν τα σχολεία των παιδιών τους ανάλογα με τα επιτεύγματά τους (εισόδους στο πανεπιστήμιο, δημοσιεύσεις καθηγητών, εξωσχολικά προγράμματα, ακόμα και καθαριότητα). Στην Ελλάδα ο μόνος κλάδος εκπαιδευτικών που δεν φοβάται την αξιολόγηση, αλλά αντίθετα διαφημίζεται βάσει των επιδόσεών του, είναι τα φροντιστήρια. Εδώ οι καλές πρωτιές, εδώ τα καλά τα θέματα…
Ξέρω πολλούς καθηγητές που δεν φοβούνται την αξιολόγηση. Είναι αυτοί που με μάθανε γράμματα. Ξέρω και άλλους που λίγο πιο ευάλωτη να ήμουνα θα με είχαν ρίξει στη μαύρη την κατάθλιψη. Εναν όμως κρατάω στην καρδιά μου. Τον Γάλλο εκπαιδευτικό και συγγραφέα Ντανιέλ Πενάκ που στο αριστούργημά του «Chagrin d' ecole» (δυστυχώς δεν μεταφράστηκε ποτέ στα ελληνικά, αλλά υπάρχει στα αγγλικά με τίτλο «School Blues» ) περιγράφει τον υπέροχο αγώνα ενός δασκάλου να βγάλει τους μαθητές του από το κώμα και να τους εμφυσήσει την αγάπη για τη μάθηση. Αριστα δέκα θα του έβαζα εγώ η αστή, η βάρβαρη καπιταλίστρια.
