Toυ Φ. Δ. Δρακονταειδή*
Το πουλόβερ έχει ξηλωθεί. Και τα νήματα έχουν μαζευτεί σε κουβάρι. Και από αυτό το κουβάρι γίνεται προσπάθεια να φτιαχτεί νέο πουλόβερ. Μπορεί να φτιαχτεί με τα νήματα που μαζεύτηκαν. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως δεν θα ταιριάζει, δεν θα εφαρμόζει, δεν θα είναι στέρεο, όση και αν είναι η τέχνη του μάστορα και των παραγιών του που θα το πλέξουν. Δεν θα κάνει, επειδή οι βελόνες του πλεξίματος έχουν αλλάξει, η πλέξη έχει διαφορετικά μοτίβα, το κορμί που θα το φορέσει είναι αλλιώτικο, η παλαιότητά του δεν θα κρύβεται. Κοντολογίς, το ξηλωμένο πουλόβερ δεν ξαναπλέκεται για χρήση. Ξαναπλέκεται για την Ιστορία. Και επειδή ξηλώθηκε, η προστασία που πρόσφερε χάθηκε. Χάθηκε η προστασία από το κρύο, χάθηκε η προστασία από τη γύμνια, όλες οι ασχήμιες του σώματος που κάλυπτε είναι ορατές. Η Τέχνη βρίσκει έδαφος στο ξήλωμα.
Ποιος ξήλωσε το πουλόβερ άραγε; Οχι εκείνος που το έπλεξε. Γιατί εκείνος που το έπλεξε, το πούλησε ως κατάλληλο για να προστατεύει από το κρύο, να κρύβει τη γύμνια και την ασχήμια. Το πούλησε, επειδή έπεισε. Με άλλα λόγια, έκανε τη δουλειά του και κέρδισε τον παρά του. Μήπως το ξήλωσε εκείνος που το αγόρασε και το φορούσε; Οχι, βέβαια. Γιατί όταν αντιλήφθηκε πως ο πωλητής τον είχε κοροϊδέψει μοσχοπουλώντας ένα άβολο πράγμα, το έβγαλε στην αγορά και το πούλησε σε άλλον μουστερή. Λέγοντας τι απατεώνας ήταν ο πωλητής, είχε ολόκληρο θίασο στην αγορά για να τραγουδάει πως το πουλόβερ ήταν άλλο και είχε πολλαπλάσια αξία, επειδή το είχε χρυσώσει με κεντήματα και ζωγραφιές. Ετσι, από χέρι σε χέρι, από τον έναν πωλητή στον άλλον, από τον έναν πελάτη στον επόμενο, το πουλόβερ έζησε χρόνους. Κατάντησε αγνώριστο από τα τόσα κορμιά που το φόρεσαν, από τα τόσα θυμιατά που το λιβάνισαν. Κουράστηκε κιόλας από τέτοια ταλαιπωρία και ήρθαν στιγμές που μουρμούριζε πως δεν άντεχε να το ξηλώνει ένας άσχετος, που σκοπό δεν είχε παρά να το μπαλώνει, να το φαρδαίνει, να το κάνει ασήκωτο. Μπορούμε να υποθέσουμε πως το πουλόβερ ξηλώθηκε από τα δικά του νήματα. Οχι επειδή το ήθελε, αλλά επειδή πολλά χέρια το μάδησαν: εδώ η Ιστορία.
Μπορεί όμως να ζει κανείς γυμνός, απροστάτευτος, άμαθος σε τέτοιες καταστάσεις; Μπορεί όμως να μη θέλει κανείς να πλέξει ένα πουλόβερ καινούριο και ζηλευτό; Μήπως για να το κάνει πρέπει να σκεφτεί τι σχήμα πρέπει να διαλέξει για να ταιριάζει το πουλόβερ στο κορμί που υπάρχει τώρα; Για να ταιριάζει και στο κορμί που ο χρόνος θα φέρει; Μήπως πρέπει να δοκιμάσει τα νήματα που κυκλοφορούν στα μαγαζιά και να διαλέξει εκείνα που έχουν ποιότητα και αντοχή; Μήπως πρέπει να ψάξει ποιοι μπορεί να ξέρουν να πλέκουν καινούργια πουλόβερ, να τους συναντήσει, να τους κουβεντιάσει, να τους δοκιμάσει; Να ακούσει από εκείνους αν το πουλόβερ πρέπει να είναι κοντομάνικο ή μακρυμάνικο, μονόχρωμο, δίχρωμο ή πολύχρωμο; Μήπως το πουλόβερ πρέπει να είναι έτοιμο το ταχύτερο, επειδή ο χειμώνας έχει φτάσει και το πλέξιμο επείγει; Μήπως εντέλει το νέο πουλόβερ δεν φτιάχνεται δίχως νέο μάστορα; Και τι μάστορα; Η Πολιτική ξέρει.
Τέτοιες θα ήταν οι σκέψεις του Άισι, της φυλής των Γιάχι στη βόρεια Καλιφόρνια. Οι αρχηγοί και τα μέλη της φυλής, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τα δάση τους και να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο που τους τριγύριζε, είχαν παραλείψει να σκεφτούν ότι χρειάζονταν νέο πουλόβερ. Εκαναν επιπλέον το λάθος να φορέσουν πανωφόρι, προκειμένου να παραστήσουν πως αυτό αρκούσε για να εισέλθουν στον κόσμο που τους τριγύριζε. Κίνδυνος είναι να μην πλέξεις το νέο σου πουλόβερ και να φορέσεις το ρούχο άλλου για να φανεί πως είσαι άλλος. Εγκλημα είναι να αρνείσαι το κορμί σου.
………………………………………………………………………………………………………………………………………
*Συγγραφέας
