Ο εθνικός πλούτος της χώρας, η περιουσία όλων των Ελλήνων, η Δημόσια δηλαδή Επιχείρηση Ηλεκτρισμού βγαίνει από σήμερα στο σφυρί μέσω του νομοσχεδίου που κατατίθεται στη Βουλή και θα συζητείται για μία τουλάχιστον εβδομάδα στο πρώτο θερινό τμήμα, όπου συμμετέχουν, ως γνωστόν, όλοι όσοι συμφωνούν με τα σχέδια της κυβέρνησης. Είναι λογικό να ξεσηκώνονται οι τοπικές κοινωνίες και οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ από τα σχέδια αυτά που περιλαμβάνουν την πώληση του 30% της ΔΕΗ σε άγνωστους επενδυτές, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις τόσο κοινωνικές όσο και περιβαλλοντικές.
Οι κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγείλει οι εργαζόμενοι και τα πιθανά «μπλακ άουτ» από το κλείσιμο κρίσιμων μονάδων ηλεκτροπαραγωγής θα όφειλαν να προβληματίσουν την κυβέρνηση, η οποία φαίνεται σίγουρη ότι το νομοσχέδιο θα υπερψηφιστεί, παρά την άρνηση των κατοίκων, κυρίως της Δυτικής Μακεδονίας, να εκποιηθεί το κομμάτι αυτό της «μικρής ΔΕΗ».
Είναι όμως χαρακτηριστικό αυτής της κυβέρνησης να μη λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες και τις επιθυμίες των τοπικών κοινωνιών και να δρα αυταρχικά. Αυτοί οι χιλιάδες πολίτες πρέπει να ληφθούν υπόψη και όχι τόσο οι απειλές των εργαζομένων ότι θα κατεβάσουν τους διακόπτες. Στην αναπόφευκτη σύγκρουση πολιτείας – κοινωνίας η δεύτερη έχει πάντα τον πρώτο λόγο και όχι η πρώτη ως εξουσία.
Βέβαια το παρελθόν των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δεν είναι το πιο άμεμπτο, αυτό που υπερασπίστηκε τα συμφέροντα των εργαζομένων, όμως τώρα εμφανίζονται αποφασισμένοι να διαφυλάξουν τον δημόσιο χαρακτήρα της επιχείρησης και να αποτρέψουν τη μερική ιδιωτικοποίησή της. Στην προσπάθειά τους να μεταπείσουν την κυβέρνηση απαριθμούν τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν απ' αυτή την εξέλιξη, τα οποία πραγματικά φαίνονται δυσεπίλυτα (τα αναφέρει ο πρόεδρος του σωματείου «Σπάρτακος» αναλυτικά στις σελίδες της «Εφ.Συν.» σε συνέντευξή του).
Τα συμφέροντα του ιδιώτη δεν έχουν καμία σχέση με ηθική και ανθρωπιστικούς κανόνες και άρα η όποια κοινωνική πολιτική της ΔΕΗ ίσχυε ώς τώρα, όπως λ.χ. η τηλεθέρμανση, θα πάψει να υφίσταται. Πριν από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας προαπαιτείται -τουλάχιστον αυτό θα συνέβαινε σε κάποιο ευνομούμενο κράτος- διάλογος, ανταλλαγή απόψεων με σκοπό να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση.
Αντ' αυτού η κυβέρνηση, συνεπής στη μονομέρεια των αποφάσεών της, έρχεται να πωλήσει τμήμα έστω της δημόσιας περιουσίας και ας γνωρίζει ότι θα συγκρουστεί με ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Προφανώς έχει βεβαιωθεί ότι η επίταξη που έχει εφαρμόσει με «επιτυχία» στο παρελθόν θα είναι ένα αποτελεσματικό χαρτί σ' αυτή τη σύγκρουση και ας υποφέρει η χώρα όλη από τις διακοπές ρεύματος. Ως γνωστόν, οι βουλευτές των δύο κομμάτων παραμένουν υπάκουοι και φερέφωνα μιας υποτελούς στους δανειστές συγκυβέρνησης.
