Της Ζανίν Αλκαλάη
Κάθε τέσσερα χρόνια υπάρχει εκείνος ο μήνας που, θέλοντας και μη, οι γυναίκες βλέπουμε ποδόσφαιρο και υπομένουμε σεμινάρια ολόκληρα για τη σημασία του οφσάιντ και του κόρνερ. Αυτός ο μήνας λέγεται «Μουντιάλ» και για τους άντρες είναι ιερός. Από πριν γίνεται συμφωνία και δεχόμαστε ότι δεν θα γκρινιάξουμε και θα αντέξουμε στωικά τις 32 μέρες της μπάλας. Και κάθε φορά πέφτουμε στην ίδια παγίδα, γιατί μας πείθουν ότι είναι κάτι το μοναδικό και έρχεται μία φορά στα τέσσερα χρόνια – κι ας μεσολαβούν το Euro, το Πρωτάθλημα, το Κύπελλο, τα ξένα πρωταθλήματα, το Τσάμπιονς Λιγκ και εκείνο που είναι σαν το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά όχι τόσο σημαντικό και δεν θυμάμαι τώρα πώς το λένε.
Οταν ξεκινάει έχει τη γοητεία του. Για κάποιο λόγο όταν βλέπεις Μουντιάλ νιώθεις λιγότερο άσχετη απ’ ό,τι αν παρακολουθείς ένα οποιοδήποτε ντόπιο ποδοσφαιρικό ματς. Δικαιούσαι να μη γνωρίζεις ονόματα παικτών – νομίζεις. Το διασκεδάζεις πάντως, αφού μαζεύονται οι φίλοι για τον αγώνα – το ποδόσφαιρο είναι απλώς η αφορμή και το κυρίως πιάτο είναι η γιορτή. Ομως σιγά σιγά κι αυτό γίνεται κουραστικό. Κι ενώ οι άντρες της παρέας βλέπουν την μπάλα να πηγαίνει πάνω κάτω, πάνω κάτω, εμείς ψάχνουμε να βρούμε τον ωραιότερο του αγωνιστικού χώρου και όταν τον εντοπίσουμε μας τα χαλάει όλα έτσι καθώς φτύνει στο γρασίδι ξανά και ξανά σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση.
Ολα αυτά ενώ πρέπει να χωρέσουμε στο μυαλό μας εκείνο που οι ποδοσφαιρόφιλοι θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό. Οτι όλοι αυτοί οι ιδρωμένοι τύποι που κυνηγούν μια φούσκα από δέρμα προβάτου, παραφουσκωμένη με αέρα, πληρώνονται με μισθούς τους οποίους δεν τολμούμε ούτε να φανταστούμε. Και την ίδια στιγμή, οι νέοι άνθρωποι -για πολλούς από αυτούς μήνας Μουντιάλ ήταν όταν πανηγύριζαν την είσοδό τους σε κάποιο πανεπιστήμιο- κουρνιάζουν στο σπίτι των γονιών, άνεργοι, απογοητευμένοι με όλο και πιο ξεθωριασμένους τους στόχους.
Οσο προχωράει ο μήνας, όσο δηλαδή η δόση ποδοσφαίρου γίνεται όλο και πιο μεγάλη, υπερβολική, τόσο το ενδιαφέρον (αληθινό ή προσποιητό) φεύγει. Βιβλίο, μουσική, μια σειρά στον υπολογιστή, ακόμα και μια φρέσκια στρώση βερνικιού στα νύχια μοιάζουν πιο ενδιαφέρουσες εναλλακτικές. Μια μικρή ελπίδα για το μπλακ άουτ της κυβέρνησης εξανεμίστηκε. Με τα φύλλα επιστράτευσης θα φτάσουμε στον τελικό, που χρόνια τώρα κανένα επιστρατευμένο χταποδάκι ή ελεφαντάκι δεν μπόρεσε να προβλέψει τον νικητή του. Με τον τελικό, με κείνο το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή έρχεται η ανακούφιση. Προσωρινά, γιατί σε ενάμιση μήνα έχει και Μουντομπάσκετ.
