Του Δημήτρη Τρίμη
Στο δημοτικό σχολείο, ένα από τα αστεία για τους δασκάλους μας ήταν ότι μας επιτρέπουν μεν να έχουμε και να διατυπώνουμε με παρρησία τις απόψεις μας… αρκεί να είναι οι σωστές. Αργότερα, μεγαλώνοντας διαπιστώναμε ότι αυτού του είδους η «αντίφαση» (πες τη γνώμη σου ελεύθερα, αρκεί να ’ναι σωστή) συνοδεύει τη ρητορική και την πρακτική όλων των ειδών αυθεντίας, τις μικρές και μεγάλες εξουσίες, το κράτος, τους πολιτικούς οργανισμούς, τις δημοκρατικές διαδικασίες, τις συλλογικότητες, τις ανθρώπινες σχέσεις κ.ο.κ.
Πάντοτε μπροστά μας, σε κάθε μας κίνηση, φαίνεται ότι θα υπάρχει μια φιγούρα ενός συστήματος εξουσίας, ενός ηγέτη-αφέντη που, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της επιρροής και από τις συνέπειες των αποφάσεων και των συμπεριφορών του (σε πολλές περιπτώσεις μπορεί απλώς να προκαλεί τα γέλια μας), θα επαναλαμβάνει το ίδιο βλακώδες τροπάρι: Επιτρέπεται να συμφωνούμε μόνο με ό,τι επιθυμεί ο σοφός (συλλογικός ή ατομικός) αφέντης.
Αυτό σκεφτόμουν όταν διάβασα σε πρόσφατο κύριο άρθρο στα «Νέα» την καταπληκτική φράση: «Ακριβώς όμως επειδή η απεργία είναι ιερό δικαίωμα, δεν νοείται η κατάχρησή της». Με λίγα λόγια, οι εργαζόμενοι που μέσα από τις δικές τους δημοκρατικές δομές και διαδικασίες αποφασίζουν την άσκηση του ιερού δικαιώματός τους και μετά απεργούν και διαδηλώνουν όλοι ή οι περισσότεροι, πιθανότατα να ασκούν το δικαίωμά τους καταχρηστικά, δηλαδή παράνομα (και ίσως να μην το ξέρουν, κιόλας), εφόσον δεν έλαβαν τη σχετική έγκριση των «ανωτέρων τους».
Γι’ αυτό οι συγκυβερνώντες με την τρόικα και τα αφεντικά τους θέλουν να καταστήσουν απαγορευτική πρακτικά τη λήψη «νόμιμων» απεργιακών αποφάσεων (με υποχρέωση διαμόρφωσης απαρτιών και πλειοψηφιών που δεν επιτυγχάνονται ποτέ). Σκεφτείτε τα συνδικάτα και ο εργαζόμενος λαός να εκφέρει ελεύθερα τη γνώμη του και να αποφασίζει σύμφωνα και με το Σύνταγμα να διαμαρτυρηθεί και να απεργήσει, χωρίς όμως να έχει τη «σωστή γνώμη» των αφεντικών του. Τρομερά πράγματα, δηλαδή!
Δεν θα με εκπλήξει αν το επόμενο μνημονιακό μέτρο θα είναι να περιοριστούν έως καταργήσεως όλα τα ιερά δικαιώματα και οι ελευθερίες που πηγάζουν από το Σύνταγμα και τις Διεθνείς Συμβάσεις, λόγω της δεδομένης ανωριμότητας της κοινωνίας και των λαϊκών θεσμών να αντιληφθούν το «σωστό» για το «καλό τους».
