Είναι χαρακτηριστικό μιας κυβέρνησης που ομνύει στον άκρατο φιλελευθερισμό να χαρίζει τα πάντα στους ιδιώτες, αντί να μεριμνήσει ώστε να κινηθεί και να λειτουργήσει ο υδροκέφαλος κρατικός μηχανισμός, που, όμως, διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον. Είναι τέτοια η διαπλοκή της κρατικής εξουσίας με τα οικονομικά συμφέροντα, ώστε αδιαφορεί παγερά για τα συμφέροντα των τοπικών κοινωνιών και μηχανεύεται τρόπους να ικανοποιήσει τις ημεδαπές και αλλοδαπές πολυεθνικές και το κεφάλαιο.
Τώρα η κυβέρνηση είναι έτοιμη να παραχωρήσει σε ιδιώτες την έρευνα για τους υδρογονάνθρακες στη χώρα, παρά το γεγονός ότι ήδη από το 2011 έχει συστήσει την Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων, η οποία παραμένει ανενεργή και… απρόσωπη. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να στελεχώσει την εταιρεία-σφραγίδα ώστε να αναλάβει τον διαχειριστικό έλεγχο, διαγωνισμούς π.χ. για τα οικόπεδα, προχωρεί σε ανάθεση σε εταιρεία συμβούλων -προφανώς «ημετέρων», αμείβοντάς τους μάλιστα πλουσιοπάροχα. Μοιράζει δηλαδή χρήματα σε δικούς της ανθρώπους, ενώ θα μπορούσε να αξιοποιήσει κάλλιστα τη συσταθείσα κρατική εταιρεία. Η ενέργεια απαιτεί ο διαχειριστικός φορέας της να είναι δημόσιος και να υπάρχει συντονισμός και συγχρονισμός των δημόσιων υπηρεσιών που θα αναλάβουν το όλο έργο.
Η κυβέρνηση προτιμά τους ιδιώτες, οι οποίοι εκτός από τη διεκπεραίωση του μεγαλεπήβολου σχεδίου για τους υδρογονάνθρακες θα έχουν και ενισχυμένο ρόλο ως προς την κατάρτιση του θεσμικού πλαισίου, ως κάτοχοι του know how, για τη στελέχωση της αδρανούσης δημόσιας εταιρείας. Είναι πάγια η τακτική της δικομματικής κυβέρνησης να υπηρετεί το κεφάλαιο και όσους το εκπροσωπούν, ξεπουλώντας όσο όσο την εθνική περιουσία. Δεν προκαλεί απορία ότι αρχικά συστάθηκε δημόσια εταιρεία που θα αναλάμβανε όλες τις υποχρεώσεις, διότι προφανώς αυτό έγινε για να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού. Πίσω από όλη τη διαδικασία καραδοκούν συμφέροντα (δικηγορικά και λογιστικά γραφεία, μηχανικοί, γεωλόγοι κ.λπ.), τα οποία η κυβέρνηση σπεύδει να ικανοποιήσει. Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης ο διαγωνισμός στον οποίο θα συμμετάσχουν οι πετρελαϊκές εταιρείες για την αγορά οικοπέδων στο Ιόνιο και νοτίως της Κρήτης. Ολα αυτά απαιτούν δημόσιο έλεγχο, κάτι που αποφεύγει η κυβέρνηση για να μπορεί να μοιράζει κονδύλια σε «ημετέρους», διαιωνίζοντας έτσι την πολιτική της και την υποταγή της στους εκπροσώπους των φιλικών της συμφερόντων.
