Το ημερολόγιο δείχνει 6 Μαΐου 2012. Τα αποτελέσματα των πρώτων εθνικών εκλογών μετά από δύο χρόνια επίσημης χρεοκοπίας της Ελλάδας επικυρώνουν την κατάρρευση των μεταπολιτευτικών πολιτικών συσχετισμών.
Η Ν.Δ. υπό τον Αντ. Σαμαρά, ζητώντας αυτοδυναμία (!), οδηγείται στη χειρότερη μεταπολεμικά επίδοση της συντηρητικής παράταξης με ποσοστό 18,8%, χάνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους σε σχέση με το οδυνηρό αποτέλεσμα του 2009, το οποίο οδήγησε τον Κ. Καραμανλή σε αποχώρηση από την ηγεσία της. Το ΠΑΣΟΚ καταβαραθρώνεται στο 13,2%, ο ΣΥΡΙΖΑ σκαρφαλώνει στο 16,8% και η νεοσύστατη ΔΗΜΑΡ φτάνει το 6,1%.
Παρά το -καλπονοθευτικό για τέτοια ποσοστά- μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έχουν από κοινού μόλις 149 έδρες, σε σχέση με τις 251 που είχαν στην προηγούμενη Βουλή.
Το κομματικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης είναι αδύνατον να σχηματίσει κυβέρνηση και παρουσιάζεται η ιστορική ευκαιρία, για πρώτη φορά, να «σπάσει το καρτέλ».
Οι κομματικές ηγεσίες εμφανίζονται όμως κατώτερες των περιστάσεων.Ο Αντ. Σαμαράς ασχολείται με τις διερευνητικές εντολές μόλις έξι ώρες. Ο Αλ. Τσίπρας ουσιαστικά αρνείται κάθε ευθύνη, θέτοντας εξωπραγματικές προϋποθέσεις συνεργασίας, όπως «την ακύρωση του μνημονίου». Ο Ε. Βενιζέλος αντιλαμβάνεται την ανάγκη συνεργασιών, αλλά προτάσσει τον φόβο της άλωσης του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που, όπως αποδείχτηκε, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο.
Στον αντίποδα, ο Φώτης Κουβέλης κρατά το κλειδί των εξελίξεων στα χέρια του. Εχει τη δυνατότητα να συμμετάσχει ως ισότιμος εταίρος σε κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, καθώς οι 19 έδρες του κόμματός του θα είναι τυπικά και ουσιαστικά απαραίτητες για τη σταθερότητα της κυβέρνησης.
Την κρίσιμη ώρα, όμως, διστάζει και η ευκαιρία χάνεται οριστικά.Ο Αντ. Σαμαράς, θέλοντας να περισώσει την πολιτική του καριέρα μετά το 18,8%, αποφασίζει να παίξει τη χώρα στα ζάρια, σπρώχνοντας προς επαναληπτικές εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ –αναγκαστικά- σηκώνει το γάντι. Το ημερολόγιο δείχνει πλέον 17 Ιουνίου.
Η τερατογένεση του «νέου» πολιτικού συστήματος ολοκληρώνεται και μας βασανίζει ακόμη, δύο χρόνια μετά.Η ΔΗΜΑΡ σέρνεται σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, χωρίς όμως να είναι απαραίτητη για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Χρησιμεύει κατά κύριο λόγο ως αριστερό άλλοθι, ενώ υποκύπτει στην αμαρτωλή μοιρασιά του κράτους-λάφυρο με το περίφημο 4-2-1. Ο λόγος ύπαρξης του κόμματος αρχίζει να εξασθενεί και φαίνεται να εκλείπει μετά τις τελευταίες ευρωεκλογές.
Το ερώτημα από όλη αυτή την ιστορική αναδίφηση είναι αν σήμερα γίναμε σοφότεροι και αν τα παθήματα του παρελθόντος έγιναν μαθήματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το άμεσο πολιτικό μέλλον θα δείξει αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία.
