Yποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι μεγάλη κουβέντα 20χρονα παιδιά να δηλώνουν αναρχικοί και ότι επιτίθενται στον ναό του κεφαλαίου (τράπεζες) για να δείξουν τη συνολική επαναστατική τους δράση. Αλλά έτσι είναι οι νέοι, και μπράβο τους. Δεν έχει σημασία εάν έχουν προλάβει να εντρυφήσουν στα αναρχικά κείμενα. Το ότι δηλώνουν αναρχικοί σηματοδοτεί, ιδιαίτερα στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, την άρνησή τους να ενταχθούν στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Να τους καταδικάσουμε είναι μια ασήμαντη εκ μέρους μας απόφαση. Να τους επαινέσουμε είναι ακριβώς το ίδιο ασήμαντο.
Πριν απ' όλα οφείλουμε να σκεφτούμε τη δική μας συμπεριφορά απέναντι στο υπέρλαμπρο άστρο του καπιταλισμού, που φώτισε τις κινήσεις μας, τις πράξεις μας, τη στάση μας απέναντι στη ζωή. Οταν τα 20χρονα, τα παιδιά των περισσοτέρων εξ ημών, μας λένε ότι δεν σέβονται την αστική νομιμότητα, ότι τους κληροδοτήσαμε μια άθλια συνάθροιση, ότι δεν είχε νόημα η πολιτική μας ζωή, τότε κάτι άσχημο συμβαίνει στο βασίλειο της πολιτικής συνείδησης. Μας λένε, με λίγα λόγια και ανώφελες πράξεις, ότι έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας, την ταξική μας συνείδηση, το νόημα της λαϊκότητας ως αντανάκλασης της πραγματικότητας. Ερώτηση κρίσεως: «Πώς γίνεται, ενώ η κοινωνία οδηγείται στη σχεδόν πλήρη αποδιάρθρωσή της, να παραμένει απαθής και να επηρεάζεται από την κρατική προπαγάνδα;». Και όμως, αυτό συμβαίνει. Δένδιας, Κεδίκογλου και οι συν αυτοίς προσπαθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι κάποια 20χρονα πασχίζουν να καταλύσουν την ελληνική δημοκρατία (την κατ' επίφασιν δημοκρατία τους)!
Είναι γεγονός ότι έχει εκλείψει η ενοποιός ταξική συνείδηση, γι' αυτό και οι πλείστοι εξ ημών κατατάσσουμε τα παιδιά (μας) στους παρεκκλίνοντες, στους ληστές, στους εγκληματικά συμπεριφερόμενους. Οι πλείστοι εξ ημών. Οι άθλιοι! Οι βολεμένοι. Οσοι επινοούμε τη δική μας πραγματικότητα, τη δική μας, τάχα, αλήθεια.
Εάν είχαμε πεντακάθαρη συνείδηση, θα παίρναμε το μέρος των πιτσιρικάδων που τα 'βαλαν με την εξουσία, με ό,τι δηλαδή τους αρνήθηκε να υπάρξουν ως νέοι (να ερωτευθούν, να συγκινηθούν, να ταξιδέψουν, να χορέψουν, να συγκρουστούν ιδεολογικά με φίλους και «εχθρούς»).
Ως κοινωνία δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η τάξη και η ασφάλεια που διακηρύσσουν οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης (Δένδιας, Κεδίκογλου και λοιποί θλιβεροί τύποι)` αυτό που μας απασχολεί ως κοινωνία πλέον είναι τα παιδιά μας να ζήσουν σ' έναν καλύτερο κόσμο, όχι τον δικό μας, ψευδή και αλλόφρονα, ούτως ή άλλως, αλλά σ' έναν κόσμο γήινο, ανθρώπινο, συναισθηματικόν τε και λογικόν.
Ισως ψάχνουμε ψύλλους στ' άχυρα; Και; Καλύτερα από το να πειθόμεθα από τις γελοιότητες της εξουσίας.
