Του Τάσου Παππά
Κατηγορούνται τα συνδικάτα από την κυβέρνηση και από τα φιλικά της δίκτυα ενημέρωσης ότι αντιδρούν στην αξιολόγηση γιατί θέλουν να κρατήσουν τα κεκτημένα τους. Σύμφωνα με το διαδεδομένο κλισέ, οι συντεχνίες δίνουν απελπισμένες μάχες χαρακωμάτων για να υπονομεύσουν τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης, που είναι πρώτης προτεραιότητας στόχος. Γνωστά αυτά και χιλιοειπωμένα. Η αλήθεια είναι ότι για την εικόνα που υπάρχει φέρουν ευθύνη και τα συνδικάτα γιατί πολλές φορές με τον τρόπο που κινούνται δημιουργούν την εντύπωση, ακόμη και σε καλοπροαίρετους πολίτες, πως αρνούνται να δεχτούν το αυτονόητο. Το ξερό «όχι» στην αξιολόγηση, χωρίς να συνοδεύεται από προτάσεις, δεν είναι υπεύθυνη στάση. Αντιθέτως, είναι ευάλωτο στην προβοκάτσια και τη συκοφαντία. Με τους κατάλληλους χειρισμούς από την πλευρά των μηχανισμών της εξουσίας και με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης, που υποτίθεται ότι κόπτονται για την ποιότητα του δημόσιου τομέα, πολύ εύκολα το θύμα μετατρέπεται σε θύτη.
Το θέμα δεν είναι η αξιολόγηση ως διαδικασία αυτή καθεαυτή, αλλά το περιεχόμενό της και κυρίως η φερεγγυότητα των φορέων που θα αναλάβουν την υλοποίηση της συγκεκριμένης πολιτικής. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που θα διαφωνήσει με την άποψη ότι η αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα πρέπει να είναι συνεχής, ουσιαστική, σε βάθος και να έχει αποτελέσματα. Ωστόσο, όταν έρχεται με τελεσίγραφα και απειλές διώξεων σε μια περίοδο που είναι σε εξέλιξη η εφαρμογή της μνημονιακής υποχρέωσης για συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, τότε αναπόφευκτα εισπράττεται από τους εργαζομένους ως εχθρική πράξη και δικαιολογημένα παράγει σφοδρές αντιρρήσεις. Ακόμη όμως κι αυτό θα μπορούσε να ξεπεραστεί αν υπήρχε μια κυβέρνηση που θα μας είχε δώσει μέχρι τώρα δείγματα γραφής υπεράνω υποψίας.
Εχουμε μια τέτοια κυβέρνηση; Οχι φυσικά. Αρκεί να δει κανείς πώς συμπεριφέρθηκαν οι υπουργοί της (και του συντηρητικού και του προοδευτικού πόλου) όταν έπρεπε να στελεχώσουν τις πρωτοκλασάτες θέσεις στους οργανισμούς και τις υπηρεσίες που εποπτεύουν. Καμία αξιολόγηση, καμία διαβούλευση. Ούτε για τα μάτια του κόσμου. Επέλεξαν με τον συνήθη τρόπο. Δηλαδή, μ’ αυτόν που γνωρίζουν άριστα και τον οποίο εφάρμοσαν με εκπληκτική συνέπεια στα τόσα χρόνια που διοικούν τη χώρα. Κομματικοί παράγοντες, αιώνιοι πολιτευτές, υποψήφιοι που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές, φίλοι και συγγενείς, παρατρεχάμενοι των πολιτικών γραφείων, ανεπάγγελτοι. Αυτοί ήταν οι εκλεκτοί των υπουργών. Ποιος λοιπόν μπορεί να εγγυηθεί ότι το σύστημα που διορίζει στο στενό περιβάλλον του με μοναδικό κριτήριο την παραταξιακή ταυτότητα θα είναι τουλάχιστον ανιδιοτελές στην ευρύτερη περιοχή ευθύνης του; Ουδείς από τους σημερινούς άρχοντες.
