Η Δημοκρατία παραπαίει όταν οι τρεις διακριτές εξουσίες της, εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, χάνουν την ανεξαρτησία τους ή όταν η μια εμπλέκεται στις υποχρεώσεις της άλλης με σκοπό να τις επηρεάσει ή να τις βάλει υπό την καθοδήγησή της. Στη χώρα που κυβερνιέται δικομματικά, και οι τρεις εξουσίες πάσχουν ή λειτουργούν χωρίς ανεξαρτησία και διαστρεβλωτικά. Οι αδικίες και η άνιση μεταχείριση των πολιτών είναι στην ημερήσια διάταξη. Τρανταχτό παράδειγμα, οι αποφυλακίσεις «ηχηρών» ονομάτων του επιχειρηματικού κόσμου, που ενώ είναι προφυλακισμένοι για κακουργηματικές πράξεις και χωρίς ακόμη να εκδικαστούν οι υποθέσεις τους, αποφυλακίζονται καταβάλλοντας υψηλά ποσά.
Η κοινή γνώμη μένει άφωνη από τέτοιες πρακτικές. Οι εν λόγω επιχειρηματίες έχουν προφυλακιστεί για εγκληματικές πράξεις, όπως παράνομες δανειοδοτήσεις και ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και απάτη. Επειδή όμως έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν αδρά αναιρούν την προφυλάκισή τους και αφήνονται ελεύθεροι, προκαλώντας έτσι το κοινό αίσθημα, πλήττοντας όμως ταυτόχρονα το κύρος της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας γενικότερα, μιας Δημοκρατίας που βάλλεται εκ των έσω, από την ίδια τη δομή της. Βλέποντας τα εκατομμύρια των εν λόγω επιχειρηματιών, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης αποφαίνονται πως από «τις καταβολές αυτές προκύπτει ότι εμπράκτως έχουν προβεί σε ενέργειες που αποσκοπούν στην άρση των συνεπειών των αξιοποίνων πράξεων που τους αποδίδονται». Συγκλονιστικές πράγματι αποφάνσεις την ίδια ώρα, όμως, που πολλοί φτωχοδιάβολοι παραμένουν προφυλακισμένοι ακόμη κι όταν παρέλθει το 18μηνο της προφυλάκισης.
Αλλά αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι οι στυλοβάτες του συστήματος, δεν διακινούν χρήμα, δεν διαπλέκονται με ανθρώπους του κρατικού εξουσιαστικού μηχανισμού, δεν έχουν επαφές με τους βαρόνους της «ενημέρωσης», δηλαδή της χειραγώγησης της κοινής γνώμης, της προπαγάνδας. Αντιθέτως οι μεγαλοεπιχειρηματίες, παρά το γεγονός ότι ελέγχονται για παράνομη κατοχή πλούτου, μπορούν κι εξαγοράζουν την ελευθερία τους με τα σκοτεινής προέλευσης χρήματά τους. Οι αυστηροί περιοριστικοί όροι που τους επιβάλλονται είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου. Οι ίδιοι αυτό που επιθυμούσαν, την ελευθερία τους δηλαδή, το κατέκτησαν, έχοντας έτσι την ευκαιρία να κινηθούν με άνεση, τακτοποιώντας τις εκκρεμείς αλλά πάντα σκοτεινές υποθέσεις τους. Σ' ένα ευνομούμενο κράτος αυτές οι διακρίσεις εκ μέρους της Δικαιοσύνης δεν θα είχαν καν λόγο ύπαρξης.