Του Βασίλη Σταυρόπουλου*

 

Ο Τόμας Τζέφερσον, πρόεδρος των ΗΠΑ, έλεγε ότι δεν θα πετύχαιναν οι δημοκρατικοί θεσμοί στις χώρες της Νότιας Αμερικής που είχαν αποτινάξει τον ισπανικό ζυγό. «Καθαρά και ξάστερα ο Τζέφερσον εκφράζει τους φόβους του πως οι παραδόσεις τους ήταν τέτοιες ώστε ο εσωτερικός στρατιωτικός δεσποτισμός θα αντικαθιστούσε την υποδούλωση στους ξένους. Το υπόβαθρο της αμάθειας, της θρησκοληψίας και της δεισιδαιμονίας δεν ήταν καλός οιωνός».(1)

 

Ο Τζέφερσον πέθανε στα 1826, πολύ πριν από τον Μαρξ, οι προβλέψεις του δεν αστόχησαν, η ιστορία των χωρών αυτών το επιβεβαιώνει, αρκεί να μετρήσει κανείς από το 1900 και μετά τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και τις δικτατορίες στις χώρες αυτές, καθώς και στη χώρα μας. Η πολιτιστική παράδοση των χωρών της Λατινικής Αμερικής, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Τζέφερσον, επέτρεψε στις άρχουσες τάξεις των χωρών αυτών και στον ξένο παράγοντα την επιβολή στρατιωτικών καθεστώτων και δικτατοριών.

 

Περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά είχαμε και στη χώρα μας (αμάθεια, οικογενειοκρατία, πελατειακές σχέσεις, ρουσφετολογία, διαπλοκή, διαφθορά) έως το 1974 και την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Ετσι φτάνουμε και στη λεγόμενη «μεταπολίτευση» μετά την πτώση της τελευταίας στην Ελλάδα στρατιωτικής δικτατορίας, που έπεσε κάτω από το βάρος των αδιεξόδων της και κυρίως της προδοσίας με την εθνική τραγωδία της Κύπρου.

 

Για να εξηγούμαστε, πάντως, κατά τη διάρκεια της επταετίας, αντίσταση μεμονωμένων ατόμων και ομάδων υπήρξε, εξορίες υπήρξαν, δολοφονίες και Πολυτεχνείο υπήρξαν, αλλά αντίσταση γενικά και αόριστα του λαού δεν υπήρξε.

 

Επί έναν και πλέον αιώνα, με ελάχιστα χρονικά διαλείμματα, μέσα από συνεχείς καταστροφές, πολέμους, κατοχή, εμφύλιο και δικτατορία στη συνέχεια με αμέτρητες τραγωδίες και ανθρωποθυσίες, η Ελλάδα έφτασε στο 1974, όπου για πρώτη ίσως φορά φαινόταν ότι υπήρχε η ελπίδα μιας ομαλής δημοκρατικής πορείας και απαλλαγής από όλες εκείνες τις τριτοκοσμικές παθογένειες που ταλάνισαν και στοίχισαν τόσο πολύ στη χώρα και στον λαό της.

 

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, με την εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία, και το παραμύθιασμα των συνθημάτων (όπως λαϊκή κυριαρχία, επανίδρυση του κράτους… και άλλων ων ουκ έστι αριθμός) ο ελληνικός λαός μέσα από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση βιώνει, μαζί με τη διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, μια νέα τραγωδία με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της χώρας και της νεολαίας κατά κύριο λόγο.

 

Οι κύριοι υπεύθυνοι που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες τον τόπο και οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση έχουν και το θράσος να θέλουν να είναι οι σωτήρες του σήμερα. Το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς, της οικογενειοκρατίας (να μην ξεχνάμε τις τρεις οικογένειες Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη), της αναξιοκρατίας, του πελατειακού συστήματος, της ατελείωτης γραφειοκρατίας, που δημιούργησε ένα κράτος-λάφυρο στην υπηρεσία των οικονομικών συμφερόντων και των πλιατσικολόγων, ένα κράτος όχι φίλο και σύμμαχο του πολίτη, αλλά ένα κράτος που αν σε βρει απέναντι και είσαι οικονομικά πτωχός και αδύνατος θα σε ξεσκίσει και θα σε διαλύσει, αφήνοντάς σου ως μόνη διέξοδο να πηδήξεις από κανένα μπαλκόνι.

 

Αυτό το σύστημα εξουσίας και διαπλοκής που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτε, που χρησιμοποιεί την παραπληροφόρηση (με σύμμαχο τα ΜΜΕ), την ενοχοποίηση και τη δήθεν συνενοχή (μαζί τα φάγαμε…) και κυρίως τον φόβο σαν το τελευταίο μέσο χειραγώγησης, αναγκαστικά κάποια στιγμή έτσι ή αλλιώς θα καταρρεύσει κάτω πάλι από το βάρος των αδιεξόδων και της τραγικής κατάστασης που το ίδιο δημιούργησε, όπως συνέβη και το 1974.

 

Αυτό ίσως που απομένει είναι να ευχηθούμε τα συντρίμμια από την καταστροφή να έχουν αφήσει όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα. Και να ελπίσουμε ότι αυτό που συμβαίνει με χώρες και έθνη που δεν έχουν πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες αντάξιες των καιρών και οδηγούνται αργά ή γρήγορα στον αφανισμό να μη συμβεί και σ’ εμάς.

 

Eστω και την τελευταία στιγμή, με κάποιο μαγικό τρόπο, να μπορέσουμε να ξυπνήσουμε ως λαός και να αντιληφθούμε τι πραγματικά μας συμβαίνει, πώς και γιατί.

 

Ας αναλογιστούμε το ζοφερό μέλλον που περιμένει τα παιδιά μας, που αυτό το σύστημα εξουσίας τα καταδίκασε σε φτώχεια, μιζέρια και ανεργία και προπάντων στέρησε από αυτά το δικαίωμα να ονειρεύονται και να μπορούν να κάνουν οικογένεια.

 

Ας σκεφτούμε ότι για όλους εμάς που είμαστε έξω από το σύστημα διαπλοκής και εξουσίας σιγά σιγά η θηλιά σφίγγει. Το πρώτιστο λοιπόν καθήκον, κατά τη γνώμη μου, της Αριστεράς και της όποιας αυριανής πολιτικής εξουσίας είναι κατ’ αρχάς να άρει όλες τις παθογένειες ενός συστήματος εξουσίας και διαπλοκής 200 ετών, να αρχίσει να νοιάζεται για το σήμερα και το αύριο των καθημερινών απλών ανθρώπων και όχι να συνθηματολογεί και να υπόσχεται όταν και όποτε, αν και εφόσον, μελλοντικούς παραδείσους. Αυτό είναι δουλειά της Εκκλησίας.

 

(1) «Νεοελληνισμός και ιστορικές συσχετίσεις» Γερ. Σ. Κακλαμάνη, σελ. 23, Εκδόσεις Γραμμή

 

………………………………….

 

* Μαθηματικός