Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο αξέχαστος αυτός διανοούμενος και πολιτικός της Αριστεράς, έγραφε στις 5 Σεπτεμβρίου 2004: «Θα ακολουθήσουν μέρες λιτότητας, με τόσα χρήματα που ξοδεύτηκαν, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είχε οργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες [...] το γιγάντιο κόστος έχει σχέση με την εκτόξευση του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος [...] τεράστια η ανισορροπία που έφερε στην περιφερειακή ανάπτυξη της χώρας, γιατί η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα».
Εχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε και σχεδόν όλοι έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, αφού είχαν δει τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν την ενσάρκωση μιας Μεγάλης Ιδέας, να φανεί η Ελλάδα σαν μια χώρα με τεράστιες οικονομικές δυνατότητες και προοπτικές. Νέα Δημοκρατία, ως αντιπολίτευση τότε, ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση και ΚΚΕ χειροκρότησαν την ανάληψη της Ολυμπιάδας με διθυράμβους και μαζί τους τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που διαφήμιζαν τα «θαύματα» που θα επιτυγχάνονταν με την κατασκευή εθνικής σημασίας και χρησιμότητας έργων.
Εργα που κατάντησαν ερείπια και χάσκουν για να θυμίζουν τον μεγαλοϊδεατισμό και την ανέξοδη καυχησιολογία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε τη θαυμαστή συναίνεση των κομμάτων στην κυβερνητική απόφαση, πλην βεβαίως του τότε Συνασπισμού, που εκτιμούσε, ήδη από το 1997, ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα προκαλέσουν μεγάλη ζημιά στο περιβάλλον και στην ποιότητα ζωής στο Λεκανοπέδιο, ενώ θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία. Ακόμη και το συνήθως επιφυλακτικό ΚΚΕ θεωρούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν ένα μεγάλο διεθνές αθλητικό-κοινωνικό-πολιτικό-πολιτιστικό γεγονός, σαν μια μορφή επικοινωνίας λαών και χωρών, σαν αναφαίρετο δικαίωμα του ελληνικού λαού να διεκδικεί την τέλεση των αγώνων στη χώρα μας.
Αυτά συμβαίνουν με τις Μεγάλες Ιδέες, τονώνεται το ηθικό και εθνικό συναίσθημα με μεγάλα λόγια, που θα επιφέρουν δήθεν την ανάταση του λαού, χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς προοπτική. Η σπουδαία εθνική υπόθεση, όπως την αποκαλούσαν τα κόμματα, αποδείχτηκε ένα φιάσκο. Τα έργα που έγιναν πρόχειρα δεν εξυπηρετούν την κοινωνία, ούτε η Πολιτεία μπορεί να τα εκμεταλλευτεί. Η Αθήνα απλώς ομόρφυνε την πρόσοψη μερικών κτιρίων της, δεν δημιουργήθηκε υποδομή για περαιτέρω ανάπτυξη, δεν «ανάσανε» η χώρα, δεν ήλθαν οι περιώνυμοι επενδυτές.
Τώρα είναι αργά για παραδοχή λαθών και προχειρότητας. Τα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν, σε βάρος του ελληνικού λαού, καλείται ο ίδιος ο λαός να τα επωμιστεί. Ανίκανες κυβερνήσεις, χωρίς βούληση, χωρίς μέθοδο, χωρίς προοπτική οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο. Αυτό δεν πρέπει να λησμονείται από κανένα.
