Ενα ποίημα όλο βρισιές
Της Αντζελας Δημητρακάκη
To 1985 ο Τόνι Χάρισον, ποιητής στην Αγγλία από το Λιντς, έγραψε ένα μεγάλο ποίημα που μισήθηκε πολύ. Το ποίημα, όπως όλα τα ποιήματα, δεν ήταν ξεκάθαρο για το τι μίλαγε ακριβώς. Εικάζεται ότι το ποίημα που λεγότανε «V» ήταν για κάτι που είχε χάσει ο ποιητής, και συγκεκριμένα για τις ρίζες του, τις απαρχές του, τα πρωταρχικά του δεσίματα ή, όπως θέλουμε το λέμε, με την εργατική τάξη.Τη δεκαετία του ’80 η εργατική τάξη της Αγγλίας, αυτή με τους οικοδόμους και τους ανθρακωρύχους, έγινε διάσημη σε όλον τον κόσμο εξαιτίας της μακρόσυρτης ήττας της. Οπως σήμερα η νέα εργατική τάξη της Ευρώπης, αποτελούμενη από γραφιάδες, εικονοφτιάχτες και ρεσεψιονίστες, έχει γίνει διάσημη στην Αγγλία λόγω της δικής της ήττας. Ο Τόνι Χάρισον από το Λιντς έγραψε για την πρώτη εκείνη ήττα ένα ποίημα όλο βρισιές.
Ο Τύπος ταράχτηκε πολύ γιατί ο Τόνι Χάρισον ύμνησε το ατελείωτο γκραφίτι των ηττημένων, τα μαλάκες όλοι, τα σκατά να φάτε, τα γαμιέστε αφεντικά, γραμμένα με κάτουρο πάνω σε ταφόπλακες, όλα τα V, που πάει να πει τα «ενάντια»: ινδουιστής ενάντια στον Μουσουλμάνο, λευκός ενάντια στον μαύρο, Ανατολή ενάντια σε Δύση, άντρας ενάντια στη γυναίκα, ψυχή ενάντια στο σώμα, καρδιά ενάντια στον νου, κομμουνισμός ενάντια στον φασισμό κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Και, σαν να 'χε προβλέψει το μέλλον μιας ηπείρου ολόκληρης και βάλε, ο Τόνι Χάρισον του Λιντς έγραψε τη στροφή «οι προοπτικές δεν φαίνονται σπουδαίες / όταν μια σβάστικα από σπρέι που λέει ΕΜ (Εθνικό Μέτωπο) εμφανίζεται σε τάφο / εκεί που άλλο χέρι έχει χαράξει / ΜΟΥΝΙΑ». Μετά τη στροφή τούτη ο Τόνι Χάρισον περνάει σ΄ ένα θρήνο για τις λέξεις πάνω στους τάφους που εγκαταλείφθηκαν απ΄όλους, κυρίως απ΄τον ίδιο κι όσους σαν τον ίδιο φύγανε από το κατεστραμμένο Λιντς, όπου δεν είχανε στον ήλιο μοίρα, δουλειές και μέλλον. Φύγανε όλοι κι αφήσανε τους τάφους των γονιών τους στους σκινάδες, όπως άλλοι σήμερα ετοιμάζονται ν’αφήσουνε τους μελλοντικούς τάφους των γονιών τους στους χρυσαυγίτες.
Το ποίημα λοιπόν δεν ήξερε κανείς για το τι μίλαγε ακριβώς, όμως ήτανε σαφές για το τι μίλαγε περίπου. Που ήταν αρκετό για να το μισεί η Αγγλία με πάθος το 1985 και να το θυμάται ξανά, με ολίγον αναστοχασμό, το 2013.
