Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου*
Ενα σύντομο σημείωμα… ως απάντηση στο άρθρο του Ν. Σεβαστάκη**
Το άρθρο του Ν. Σεβαστάκη κάνει ορισμένες σωστές παρατηρήσεις για το πνεύμα της άνοιξης της Πράγας και της αντίστασης στην αυτιστική γραφειοκρατική δικτατορία του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Ξεχνάει όμως ότι εκείνη την εποχή η σημαντικότερη μάχη ενάντια στην ιμπεριαλιστική φρίκη δινόταν στο Βιετνάμ και δεν υπήρχε ανάγκη να συμπαθεί κανείς το καθεστώς του βορείου Βιετνάμ για να είναι αλληλέγγυος με το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο.
Οταν η Γαλλία, η Αγγλία και η Αμερική σκότωναν εκατομμύρια πολίτες των αποικιών τους, δεν είχαμε ανάγκη να συγκρίνουμε τις πολιτικές και πολιτιστικές αξίες των θυμάτων με αυτές που υποτίθεται ότι πρέσβευαν οι κυρίαρχοι για να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας.
Σίγουρα οι Ισραηλινοί στρατηγοί έχουν πιο πεφωτισμένη παιδεία από τους πολεμιστές της Χαμάς, αλλά τα εγκλήματα πολέμου τα κάνουν ακριβώς αυτοί οι πεφωτισμένοι.
Οταν κάποιος βρίσκει ότι στη υπόθεση της Ουκρανίας οι φιλοδυτικοί επιτέθηκαν πρώτοι και έσπασαν την εύθραυστη εθνική ισορροπία στην πολυεθνική επικράτεια της Ουκρανίας δεν είναι αναγκαστικά θαυμαστής του Πούτιν.
Οι δήθεν αντιφασίστες των ρωσόφωνων περιοχών έχουν σοβαρότατους λόγους να ανησυχούν για οργανώσεις που καίνε με εμπρησμό κτιρίων συνδικάτων δεκάδες πολιτικούς αντιπάλους τους.
Δεν χρειάζεται να συμπαθεί κανείς τον Πούτιν για να θεωρήσει ότι η μόνη λύση στην Ουκρανία είναι η ουδετεροποίηση και ομοσπονδιοποίηση της χώρας (περίπου στο ελβετικό μοντέλο). Αλλωστε όταν μιλάμε για τον Ισλαμοφασισμό των τζιχαντιστών μην ξεχνάμε ότι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν πολλές φορές από τη Δύση για να τελειώσουν με τα υπολείμματα των αντιδυτικών εθνικιστικών καθεστώτων.
Περισσότερο από τον παρωχημένο τριτοκοσμισμό κάποιων αριστεριστών, σήμερα ο κίνδυνος είναι η συμπαράταξη πολλών διανοουμένων με τους επικυρίαρχους στο όνομα του μοντερνισμού και των λεγομένων αξιών του δυτικού κόσμου, ο οποίος περνάει στην επίθεση από τη Γάζα ώς την Ουκρανία και από την Αργεντινή ώς την Ταϊλάνδη (και με την Ελλάδα σαν πειραματόζωο).
Οι Τύραννοι μπορεί να είναι ευγενείς και με καλούς τρόπους, μα δεν παύουν όμως να είναι τύραννοι.
Τα θύματα άδικης επίθεσης μπορεί να είναι άκομψα, να μη γνωρίζουν καλά τις αρχές της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, αλλά δεν παύουν να είναι τα θύματα.
Σήμερα οι διανοούμενοι που θέλουν να ασχολούνται με τα κοινά έχουν δύο επιλογές: ή να εξωραΐσουν την εικόνα της υπάρχουσας κατάστασης με τη δικαιολογία ότι ίσως έτσι θα την εξανθρωπίσουν ή να αντισταθούν.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
* Επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γαλλίας (Paris VII)
** Το άρθρο του Ν. Σεβαστάκη «Η Ανοιξη της Πράγας και το ξεχασμένο πνεύμα» δημοσιεύτηκε στις 21/8/14 και μπορείτε να το βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://archive.efsyn.gr/?p=226471
