Ο Παναγιώτης Μάργαρης και ο δίσκος του «Rock of my soul»
Διάλεξε δεκατέσσερις επιτυχίες των Στόουνς, Ντορς, Σκόρπιονς, Μετάλικα, Μπιτλς και άλλων, τις διασκεύασε και τις ηχογράφησε με γνωστούς τραγουδιστές. Ηξερε το ρίσκο, το πήρε όμως, αφού ήταν ένα εφηβικό του όνειρο
Της Μαρίνας Κουβέλη
Λένε πως όποιος σε κάποια ηλικία της ζωής του περάσει από τη ροκ μουσική, θα την κουβαλά για πάντα μαζί του. Πως η επήρεια των Ρόλινγκ Στόουνς, του Τζιμ Μόρισον των Πινκ Φλόιντ, των Πολίς σε «ζαλίζει» ακόμα και πολλά χρόνια μετά. Ο κιθαρίστας Παναγιώτης Μάργαρης, μαθητής τη δεκαετία του ’80, «ανδρώθηκε» μουσικά κολυμπώντας σε αυτήν τη ροκ δεξαμενή.
Και σήμερα επιστρέφει παρουσιάζοντας ένα ξεχωριστό δίσκο με τίτλο «Rock of my soul», στον οποίο συνυπάρχουν τα «People are strange» των Ντορς, «Maybe I Maybe You» των Σκόρπιονς (σε ερμηνεία Λαυρέντη Mαχαιρίτσα με ελληνικούς στίχους του Γιάννη Μαύρου), «Nothing Else Matters» των Μετάλικα (με τη Φωτεινή Δάρρα), «Let It Be» των Μπιτλς (Ελένη Πέτα), «Where the Wild Roses Grow» του Νικ Κέιβ (ντουέτο των Μελίνας Κανά-Διονύση Τσακνή, με στίχους που έγραψε ο τελευταίος).
«Πάντα αποτελούσε για μένα μεγάλη καλλιτεχνική πρόκληση το να διασκευάσω και να ηχογραφήσω κλασικά και αγαπημένα ροκ τραγούδια. Εξάλλου τη δεκαετία του ’80, που θυμάμαι τον εαυτό μου ως μαθητή, το μεγαλύτερο μέρος των ακουσμάτων μου ήταν τραγούδια των Πινκ Φλόιντ, Πολίς, Σκόρπιονς, Aerosmith. Με αυτά γαλουχήθηκα. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στη δισκογραφία, είχα στην άκρη του μυαλού ως διακαή πόθο ένα τέτοιο άλμπουμ» λέει ο Παναγιώτης Μάργαρης. «Θυμάμαι σε ηλικία 16 ετών, σε μια μαθητική συναυλία έπαιξα το «Hotel California» (σ.σ. υπάρχει επίσης στον δίσκο του) και από το πολύ τρακ τα έκανα θάλασσα. Ευτυχώς δεν το αντιπάθησα».
Εντάξει, τη γοητεία τους την καταλαβαίνει κι ο πιο «ανεπηρέαστος». Πώς όμως καταλήγεις απ' όλον αυτόν τον πλούτο σε 14 μόλις τραγούδια; «Δύσκολη διαδικασία. Υπάρχουν άλλα 100 τραγούδια που αγαπώ και θα μπορούσα να συμπεριλάβω στο άλμπουμ. Τελικά κατέληξα σε εκείνα που έδεναν αρμονικά και ταίριαζαν με τα ηχοχρώματα της κιθάρας».
Ταλαντούχος και χαρισματικός δεξιοτέχνης της κιθάρας αλλά και δάσκαλος, ο Παναγιώτης Μάργαρης στάθηκε για χρόνια στο πλευρό του Νότη Μαυρουδή . Μαζί δημιούργησαν την επιτυχημένη σειρά δίσκων «Café de l' art». Πέρα από τη μακροχρόνια συνεργασία μας με τον Νότη Μαυρουδή ως κιθαριστικό ντουέτο, υπήρξα μαθητής του στην κιθάρα για μια δεκαετία (1989–1999). Στάθηκα πολύ τυχερός: ήταν πολύ καλός και ανοικτόμυαλος καθηγητής, με βαθιά γνώση της σωστής τεχνικής και του κλασικού ρεπερτορίου. Πραγματοποιήσαμε μαζί εκατοντάδες συναυλίες, φτιάξαμε πολλούς δίσκους και οι εμπειρίες που αποκόμισα ήταν σπουδαίες. Απλά από κάποιο σημείο ένιωσα την καλλιτεχνική, και όχι μόνο, ανάγκη να προχωρήσω μουσικά και να ακολουθήσω ένα δρόμο πιο προσωπικό, ο οποίος σίγουρα με εκφράζει περισσότερο από κάθε άποψη».
Αμέσως μετά ηχογράφησε με την Ελένη Πέtα το «Duende» (συμμετείχε ο Αλ ντι Μέολα). Στις διασκευές λοιπόν έχει δοκιμαστεί από καιρό. «Εχει σίγουρα μεγαλύτερη δυσκολία να διασκευάσεις ένα μεγάλο και ιστορικό τραγούδι» παραδέχεται. «Και ο λόγος είναι προφανής: τέτοια τραγούδια είναι συνδεδεμένα στη συνείδηση του κόσμου με την πρώτη εκτέλεση. Οπότε ο κίνδυνος να σε κατηγορήσουν ότι ουσιαστικά δημιούργησες ένα κακέκτυπο είναι μεγάλος… Εκεί όμως βρίσκεται και η μεγάλη πρόκληση: να βάλεις την προσωπική σου σφραγίδα και την ψυχή σου και να οδηγήσεις ένα τέτοιο κομμάτι σε άλλους δρόμους, οι οποίοι θα συγκινήσουν εξίσου ή και περισσότερο τους ακροατές».
-Από τα 14 κομμάτια του «Rock of my soul» ποιο άραγε σας δυσκόλεψε περισσότερο;
«Ασυζητητί το «Paint it black». Διότι μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για το δημοφιλέστερο κομμάτι των Ρόλινγκ Στόουνς. Εχει απλή μεν γραφή, αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ δυναμικό και ουσιώδες. Για να το μετατρέψω σε κιθαριστικό σόλο κομμάτι, δημιούργησα μια εισαγωγή, η οποία παραπέμπει στην ισπανική μουσική κουλτούρα. Στη συνέχεια πήρα το βασικό μελωδικό θέμα του τραγουδιού και έφτιαξα διάφορες παραλλαγές δίνοντάς του τελικά μια δεξιοτεχνική δράση. Περισσότερο διστακτικός ήμουν για το «The show must go on». Ένα τέλειο από κάθε άποψη τραγούδι ταυτισμένο με την αξεπέραστη ερμηνεία του Φρέντι Μέρκιουρι».
Είναι ανήσυχος και διαρκώς ψάχνεται σε νέους δρόμους προσπαθώντας να μυήσει όσο περισσότερους μπορεί στον κόσμο της κιθάρας.
-Υπάρχει, τελικά, κοινό στην Ελλάδα για τα πιο ιδιαίτερα ακούσματα;
«Η αλήθεια είναι ότι η κλασική και η τζαζ στη χώρα μας έχουν πολύ συγκεκριμένο και ολιγάριθμο κοινό. Θα έπρεπε όμως και οι κλασικοί κιθαριστές να επιδιώκουν να ανακαλύπτουν τη μουσική χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Δυστυχώς το 99% των συναδέλφων ασχολείται μόνο με την παρτιτούρα και με το αμιγώς κλασικό ρεπερτόριο. Είναι τελείως αρνητικοί στο να εξελιχτούν γνωρίζοντας και άλλα μουσικά είδη. Αποτέλεσμα; Δεν μπορούν να παίξουν ούτε μια νότα αν δεν τη δουν γραμμένη στην παρτιτούρα. Αυτό τους απομονώνει. Είναι μεν εκτελεστές κλασικών έργων, αλλά καθόλου ολοκληρωμένοι μουσικοί».
……………………………………………………………………………………………………………………………………
INFO: Απόψε το βράδυ, στις 8μ.μ., ο Παναγιώτης Μάργαρης και οι συνεργάτες του θα είναι στο «Black Duck» (Χρήστου Λαδά 9α, τηλέφωνο 210-3234760) για να παρουσιάσουν τον δίσκο σε όσους θέλουν να ακούσουν μια δουλειά κλασική, καλοφτιαγμένη, που σίγουρα θα ξυπνήσει αναμνήσεις.
