Του Θωμά Λέκκα
Το ότι μπορεί να είμαστε πιο σοφοί ακόμα και απ' ό,τι νομίζουμε εμείς οι Ελληνες το σκέφτηκα μετά την ανακάλυψη της ελληνικής χρεοκοπίας από τους ξένους. Είναι πιθανό να έπεσαν θύματα μακρόχρονου ελληνικού σχεδίου, να πάρουμε αδικαιολογήτως υπέρογκα ποσά απ' έξω και να τα εξοφλήσουμε με ευνοϊκότερους όρους τελικά. Το θυμήθηκα πάλι με την έναρξη του ελληνικού πρωταθλήματος και τα επεισόδια οπαδών. Μακρόχρονο σχέδιο σε εφαρμογή και το πρωτάθλημα. Δαπανώνται σ’ αυτό μεγάλα ποσά, για τη λειτουργία του εργάζονται χιλιάδες άνθρωποι και εκατομμύρια περισσότεροι ασχολούνται με το τι γίνεται σ’ αυτό. Κι όμως, όλοι ξέρουμε πως δεν είναι και ιδιαίτερα αξιόλογο. Θα διαβάσουμε τα πρωτοσέλιδα των δεκάδων αθλητικών εφημερίδων στις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές –η μοναδική αθλητική εφημερίδα στην Αγγλία είναι ουσιαστικά κατάλογος ροζ υπηρεσιών– και θα δείξουμε τα γκολ των αγώνων του στα δελτία ειδήσεων κυρίως για τους άντρες φιλάθλους· θα χαρούμε για τη νίκη κάποιας ομάδας συνειδητά, παραβλέποντας πως το αποτέλεσμα του αγώνα παραποιήθηκε. Και όταν χάσει η ομάδα μας, θα απορρίψουμε την αξία του παραποιηθέντος αποτελέσματος. Ολα αυτά για ομάδες και οπαδούς που δεν διαφέρουν παρά σε χρώματα και δεν πρεσβεύουν τίποτα ουσιώδες. Είναι δηλαδή το ελληνικό πρωτάθλημα τα σπόρια μας. Κάτι ανώδυνο για να περνάει η ώρα μας, χτισμένο πάνω σε ένα διασκεδαστικό άθλημα. Οχι κάτι πολύ σημαντικό. Ισως λοιπόν στην αδιαφήμιστη σοφία μας, το χρησιμοποιήσαμε για να εκτονώνονται οι έφηβοι και νεαροί Ελληνες στα πρότυπα της Σπάρτης που θεωρούσαν απαραίτητη μέριμνα της πολιτείας τους να απασχολεί την ορμητικότητα της νεολαίας τους. Αντί για μαθήματα καράτε. Αν διορθώσουμε λοιπόν ως κοινωνία τον κίνδυνο της βίας, την απάτη και εξασφαλίσουμε τη δυνατότητα του καθενός να πάει στο γήπεδο, δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε άσχημα που στην Αγγλία ή στη Γερμανία είθισται στο γήπεδο να πηγαίνει όλη η οικογένεια· μαζί και οι γυναίκες. Οι οικογένειες πηγαίνουν σε καλύτερα μέρη από το γήπεδο στην Ελλάδα. Αυτά να διορθώσουμε, το όνομα Σούπερ Λίγκα αντί της Α’ Εθνικής, που δεν ξέρουμε κάποιοι τι σημαίνει, και τα συνθήματα με τα τρία παλαμάκια ύστερα από μια λέξη. Νομίζω, τα κατήργησαν ακόμα και οι Ιάπωνες.
