Και επισήμως πλέον αποσύρθηκαν οι «κόκκινες γραμμές» και οι λοιποί λεονταρισμοί που προέβαλλε τις τελευταίες εβδομάδες η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, εν όψει των διαπραγματεύσεων με την τρόικα στο Παρίσι. Ο υπουργός Οικονομικών, ο τραπεζίτης Γκίκας Χαρδούβελης, μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης που είχε με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου, ομολόγησε -προφανώς για να τον ακούσει η Μέρκελ και η τρόικα- ότι δεν υπάρχουν «κόκκινες γραμμές», και για όσους δεν κατάλαβαν πρόσθεσε ότι «είχε ανέβει πολύ ο πήχης των προσδοκιών». Για την ατζέντα των συζητήσεων, ο υπουργός στην ουσία διέψευσε ότι θα τεθεί θέμα «κουρέματος» του χρέους και συνεπώς με τους τεχνοκράτες της τρόικας «θα μιλήσουν μόνο για το Μνημόνιο, όχι για κάτι περισσότερο, δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς να αποφασίσουν πολιτικά».
Η κυβερνητική εκπρόσωπος, στο ίδιο μοτίβο, σημείωσε ότι «μονομερείς ενέργειες δεν υπάρχουν» εκ μέρους της συγκυβέρνησης, καθώς αυτές θα μας οδηγήσουν σε καταστάσεις τύπου Αργεντινής (είναι το αγαπημένο της παράδειγμα, που φαίνεται να αρέσει στις κυρίες των βορείων προαστίων). «Οταν δεν υπάρχουν λεφτά. (…) Δεν είναι συνετό να λες για κόκκινες γραμμές όταν πας σε μια συζήτηση», μας εξήγησε η κ. Βούλτεψη, που ξέρει από καλούς τρόπους. Στις Βρυξέλλες ο Σάιμον Ο’Κόνορ, εκπρόσωπος της Επιτροπής, υπογράμμισε ότι στόχος της συνάντησης στο Παρίσι είναι η εξέταση της προόδου σε ορισμένα από τα ζητήματα που θα βρεθούν στο επίκεντρο της επόμενης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, η οποία θα πραγματοποιηθεί το φθινόπωρο.
Κατόπιν αυτών, η εκστρατεύουσα πολυμελής αντιπροσωπεία της συγκυβέρνησης στο Παρίσι μετονομάστηκε σε μια απλή «προπαρασκευαστική» αποστολή (φανταζόμαστε όχι για ψώνια), για μια απλή κουβέντα πριν από τη σπουδαία διαπραγμάτευση που θα πραγματοποιηθεί σε περίπου ένα μήνα. Ολες οι ελπίδες του έθνους, εκ των πραγμάτων, περιορίζονται στη μείωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, στις λιγότερο ομαδικές απολύσεις και στις δόσεις των «έκτακτων φόρων» που έχουν γίνει μόνιμοι. Τα χρηματοδοτικά κενά, οι μαύρες τρύπες του τραπεζικού συστήματος, η ανυπόφορη ανεργία και η διαρκής ύφεση δεν επιτρέπουν απεγκλωβισμό από τη μερκελική λιτότητα. Θα το πιούμε ολόκληρο το ποτήρι της κοινωνικής καταστροφής, αρκεί να βρεθεί ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας ενωτικός, υπερκομματικός που να μαζέψει (με όποιο κόστος) τις 180 ψήφους των βουλευτών. Αν όχι, θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα… μας πάρει τα σπίτια.
