Της Αντας Ψαρρά
Η χθεσινή κοινοβουλευτική ημέρα ήταν δυστυχώς ένας καθρέφτης τής έως τώρα πολιτικής απραξίας και αδιαφορίας των κυβερνήσεων στην καταδίκη ρατσιστικών εγκλημάτων.
Χλιαρή ήταν η παρουσία των βουλευτών της Ν.Δ. που περιορίστηκαν κυρίως στην αναγκαιότητα ποινικοποίησης των «αρνητών» όσων εθνοκαθάρσεων έχει ψηφίσει ήδη η Βουλή, έστω μαζί με το κάπως «ενοχλητικό» Ολοκαύτωμα. Οι ρατσιστικές εθνικιστικές απειλές των χρυσαυγιτών πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες και έμειναν αναπάντητες. Τι να απαντήσει κάποιος σε αυτόν που λέει ότι «στόχος του νομοσχεδίου είναι η ισλαμοποίηση της χώρας, η φυλετική αλλοίωση του πληθυσμού και η εισροή βάσει οργανωμένου σχεδίου εκατομμυρίων λαθρομεταναστών για τη βιολογική εξόντωση του ελληνικού λαού»; Τι να απαντήσει όταν από το βήμα της Βουλής λέγεται ότι: «Οσο είναι εδώ μέσα η Χρυσή Αυγή δεν θα τολμήσετε να φέρετε σύμφωνο συμβίωσης» και «Περιμένουμε από την επίσημη Εκκλησία μια πιο δυναμική θέση. Δεν ξέρουμε αν κάποιοι ελάχιστοι θέλουν να αφορίσουν κάποιους βουλευτές ή αν θα πρέπει να στηλιτεύσουν από άμβωνος αυτό το έκτρωμα. Αυτό, όμως, πρέπει να γίνει άμεσα. Το ίδιο άμεσα, όμως, θα πρέπει να αντιδράσει και η Δικαιοσύνη. Πρέπει να ορθώσει ένα τείχος απέναντι σε αυτή την παρανομία».
Το εμετικό αυτό απόσπασμα αρκεί για να θυμίσει σε όλους ότι αυτοί που κινδυνεύουν, αυτοί που υπήρξαν θύματα εγκλημάτων βίας και αυτοί που στο πετσί τους βιώνουν τον ρατσισμό, δεν είναι ούτε οι Αρμένιοι θύματα της σφαγής ούτε οι Πόντιοι ούτε φυσικά η ιστορική μνήμη.
Κινδυνεύουν όμως όλοι οι ευάλωτοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες πολέμου, εκείνοι που έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, όπως και όσοι έχουν απόψεις που δεν αρέσουν στις όποιες πλειοψηφίες, στο όνομα των οποίων είχε αναλάβει να καθαρίζει μέχρι σήμερα η ναζιστική συμμορία. Με εκατοντάδες θύματα καταγραμμένα, με ρατσιστικές συμπεριφορές ακόμα και των οργάνων της τάξης που μέχρι τώρα βρίζουν, απαξιώνουν και συχνά δέρνουν τους «άλλους», με ανοιγμένα κεφάλια Ελλήνων πολιτών που ευτυχώς δεν είχαν την τύχη του Παύλου Φύσσα και με μια αντιρατσιστική νομοθεσία που εφαρμόστηκε από το 1979 μόνο σε 4 περιπτώσεις που δεν έχουν καν τελεσιδικήσει, το κύριο ζήτημα των βουλευτών της Ν.Δ. αλλά και των ΑΝ.ΕΛΛ. και του ανεξάρτητου Β. Καπερνάρου ήταν οι γενοκτονίες.
Η τιμωρία του ρατσιστικού εγκλήματος προβλέπεται από τον νόμο 927/79 όπως τροποποιήθηκε το 2001. Η προστασία των θυμάτων λόγω των μπαλτακισμών της κυβέρνησης «ρυθμίστηκε» με άγνωστης διάρκειας ΚΥΑ, ενώ η ποινική αντιμετώπιση του ρατσιστικού λόγου προτροπής σε πράξεις βίας κ.λπ. ψηφίζεται αύριο κατ’ άρθρο με το τωρινό νομοσχέδιο.
Είναι αλήθεια ότι ακόμα κι έτσι, ακόμα και με τις μικρές θετικές αλλαγές στο σκέλος της καταγραφής των ατόμων που μπορεί να γίνουν θύματα ρατσιστικού μίσους, ο υπουργός Δικαιοσύνης έφερε τελικά το νομοσχέδιο στη Βουλή. Ακόμα κι αυτό που είπαν οι βουλευτές της κυβέρνησης (κυρίως του ΠΑΣΟΚ) ότι πρέπει τουλάχιστον να σταλεί ένα ισχυρό μήνυμα προς τα έξω αλλά κυρίως προς τα μέσα για όσους καταφεύγουν στη ρατσιστική βία είναι ένα θετικό βήμα.
Από την άλλη μεριά, από μόνη της η προκατάληψη απέναντι σε κάποια ομάδα δεν αρκεί για να στοιχειοθετήσει κίνητρο για ένα έγκλημα μίσους. Στο σημείο αυτό ο Γιάννης Πανούσης αποτύπωσε τη μελλοντική δυσκολία που θα έχουν εκείνοι οι δικαστικοί που θα κληθούν να εφαρμόσουν τον νόμο. Ειδικά στο σκέλος που θα αφορά αποκλειστικά τον ρατσιστικό λόγο. «Στα εγκλήματα μίσους ο δράστης αρνείται την ύπαρξη του θύματος ως τέτοιου, δηλαδή ως ανθρώπινου όντος. Από την άλλη μεριά, το θύμα του εγκλήματος μίσους νιώθει διπλά τραυματισμένο, διότι γνωρίζει ότι ο δράστης είχε ένα γενικά απρόσωπο κίνητρο που απευθύνεται με βία σε αυτόν, αλλά αλλού στέλνει το μήνυμα: Δεν σας θέλουμε. Το δίλημμα δεν είναι το συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά όλη η ομάδα. Γι’ αυτό και τα εγκλήματα προκατάληψης πρέπει να τιμωρούνται βαρύτερα από τα αντίστοιχα απλά εγκλήματα», συμπλήρωσε ο κ. Πανούσης εφιστώντας την προσοχή αλλά και τον κίνδυνο ποινικού ελέγχου του λόγου σε περιοχές εκτός ρατσισμού.
Η επισήμανση από τους βουλευτές της Αριστεράς για την αναγκαιότητα να υπάρξει πρόληψη με κατάλληλη εκπαίδευση στα σχολεία, αλλά και διαρκής εκπαίδευση αστυνομικών και δικαστικών σχετικά με τους τρόπους αποτροπής ρατσιστικών συμπεριφορών και αναγνώρισης τέτοιου είδους κινήτρων αντίστοιχα, δεν φάνηκε να προβληματίζει ούτε τους βουλευτές αλλά ούτε και τους υπουργούς που έλαμπαν διά της απουσίας τους από την κατά τα άλλα κρίσιμη αυτή συνεδρίαση του θερινού τμήματος. «Βοά ο τόπος ότι ο ρατσισμός στη χώρα μας θεριεύει, σε όλα τα επίπεδα, και εις βάρος μεταναστών και εις βάρος ομοφυλοφίλων και εις βάρος αναπήρων και σε κάθε κατεύθυνση», είπε ο Θ. Δρίτσας και πολύ ορθά εντόπισε τις ειδικές πρωτοβουλίες που όφειλε και οφείλει να πάρει η κυβέρνηση για να ποινικοποιήσει ένα έγκλημα τόσο διαφορετικό από όλα τα άλλα.
Είναι βέβαιο ότι εάν δεν συνδεθεί άμεσα το έγκλημα με ρατσιστικό κίνητρο με την ποινική του απαξίωση όλα θα παραμείνουν κενό γράμμα ή καλύτερα νέες μαχαιριές στην πλάτη του Αμπντούλ ή νέα ράμματα στο πρόσωπο του δεκαπεντάχρονου παιδιού από το Αφγανιστάν.
