Του Κώστα Ζαφειρόπουλου

Την περασμένη Τρίτη, το νερό στον μύλο της αστυνόμευσης το έριξε ο νέος πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθήνας, ο οποίος μετά το facecontrol δήλωσε ότι προτίθεται να φυλάξει τον πανεπιστημιακό χώρο έναντι των εγκληματικών οργανώσεων(!) που δρουν στα πανεπιστήμια, με υπεύθυνη γι’ αυτό την Πανεπιστημιακή Αστυνομία.

Τη σκυτάλη ανέλαβαν χθες ενορχηστρωμένα τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης που, με τη βοήθεια πρόθυμων νεοεκλεγέντων πρυτάνεων, φρόντισαν να προλειάνουν το έδαφος γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν(;), καλλιεργώντας το απαιτούμενο κλίμα ανασφάλειας και εκφοβισμού στο κοινό τους.

«Χάος στα πανεπιστήμια» ανέφερε η ΝΕΡΙΤ, «Κραυγή SOS για το χάος στα πανεπιστήμια, τριτοκοσμικά φαινόμενα διάλυσης» ήταν ο τίτλος του πρώτου θέματος της εφημερίδας «Εθνος», που φιλοξενούσε μεταξύ άλλων δηλώσεις του Γιάννη Γκόλια, νέου πρύτανη του ΕΜΠ («δεν μπήκα στο γραφείο μου γιατί οι καταληψίες δεν μου το επιτρέπουν»).

Η κατασκευή της συναίνεσης όμως γίνεται και πιο εύκολα. Αρκεί μια μεγάλη φωτογραφία στο πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής», που δείχνει σκουπίδια μπροστά από τραπεζάκι αριστερής παράταξης, με τίτλο: «Η Νομική Αθηνών ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους νέους φοιτητές». Στα ψιλά γράμματα της λεζάντας ελάχιστοι θα διαβάσουν: «H έλλειψη σύμβασης για την καθαριότητα του Πανεπιστημίου Αθηνών μαζί με τη διάλυση της τεχνικής υπηρεσίας λόγω της διαθεσιμότητας έχουν οδηγήσει το κτίριο της Νομικής στα πρόθυρα της εξαθλίωσης». Η βρομιά μετατρέπεται συνειρμικά σε ανομία.

Τα τελευταία χρόνια τα ιδρύματα κρατήθηκαν όρθια, παρά την άγρια λιτότητα που τα έπληξε, τις απολύσεις του προσωπικού και την κυβερνητική εχθρότητα. Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πώς οι νέοι πρυτάνεις θα χειριστούν τις επιλογές της φιλικής τους κυβέρνησης. Προς το παρόν φωνάζουν – κάποια από τα αιτήματά τους ίσως είναι δικαιολογημένα. Οταν όμως το ορεκτικό και οι πρώτες διακηρύξεις τους είναι η ανάγκη για αστυνομία και σεκιούριτι, τι θα ακολουθήσει;

Το ελληνικό Πανεπιστήμιο έχει ανάγκη από αστυνομία ή από αξιοπρεπή δημόσια χρηματοδότηση, επαρκείς παροχές, σίτιση και στέγαση καθώς και από πτυχία με αξία; Και κάτι σημαντικότερο. Το πανεπιστήμιο, αν και ξεχωριστός κοινωνικός χώρος, δεν μπορεί να είναι αποκομμένος από την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά σε συνεχή αλληλεπίδραση με αυτήν, πόσω μάλλον όταν αποτελεί έναν από τους τελευταίους μη ελεγχόμενους από το κράτος χώρους ελεύθερης διακίνησης ιδεών.