Η προσοχή του κόσμου στράφηκε, μετά την εκεχειρία στη Γάζα, στις προσπάθειες να σταματήσει η αιματοχυσία στην Ουκρανία. Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές συγκρούσεις, οι οποίες όμως διαδραματίζονται σε ένα ταχύτατα μεταβαλλόμενο διεθνές τοπίο, το οποίο δεν έχει καμιά σχέση με την πρώτη μεταψυχροπολεμική περίοδο. Στην περίπτωση της Γάζας, πέρα από την επιφανειακή προσέγγιση -που ψάχνει να βρει «ποιος ξεκίνησε πρώτος»-, υπάρχει το άλυτο ζήτημα της αναγνώρισης του δικαιώματος ανεξαρτησίας ενός λαού, του Παλαιστινιακού, από ένα κράτος, το Ισραήλ, που κατέχει παρανόμως τα παλαιστινιακά εδάφη. Στη δεύτερη σύγκρουση έχουμε να κάνουμε με την προσπάθεια των ισχυρών της Γης να ανακατανείμουν σφαίρες επιρροής και ηγεμονίας ανάλογα με τη δύναμη που αποκτούν και τις συμμαχίες που συγκροτούν στις νέες ευμετάβλητες διεθνείς συνθήκες.
Ετσι η Ρωσία του Πούτιν, ο οποίος θέλει να ανασυστήσει τη ζώνη επιρροής της παλιάς Σοβιετικής Ενωσης, δοκιμάζει την ισχύ της απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προσπαθούν να αναδιατάξουν επωφελώς τις δυνάμεις τους και να διατηρήσουν την ηγεμονία τους σε παλιές και νέες περιοχές. Ανάμεσά τους η Ευρώπη άγεται και φέρεται -για ακόμη μια φορά -ανήμπορη να διαμορφώσει μια συγκροτημένη διεθνή πολιτική, αφού δεν τολμά να προχωρήσει στην ουσιαστική πολιτική ενοποίησή της, που είναι η μόνη πραγματικά προοδευτική προοπτική της.
Μέχρι να ηρεμήσει όμως το ευρωπαϊκό μέτωπο, ας δούμε τι πέτυχε η αιματοχυσία στη Λωρίδα της Γάζας. Και οι δύο πλευρές διαφημίζουν τη νίκη τους πάνω από χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Μήπως λύθηκε το Παλαιστινιακό; Οχι, βέβαια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η σύγκρουση και οι βομβαρδισμοί μπορούν να επαναληφθούν ανά πάσα στιγμή. Γι' αυτό τονίσαμε επανειλημμένα ότι προέχει να λυθεί το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα: η δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους.
Στις σελίδες μας φιλοξενήθηκαν όλες οι απόψεις. Πρέπει όμως να γίνει σαφές, μια για πάντα, ότι κανείς δεν μπορεί να απευθύνει την κατηγορία του αντισημιτισμού, παλιού ή νέου, δεξιού ή αριστερού σε μας. Η σύγχρονη Αριστερά σε αυτό τον τόπο, ανανεωτική ή ριζοσπαστική, έχει μια σπουδαία και πρωτοπόρα παράδοση στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις διεθνείς εξελίξεις. Δεν έκανε ποτέ διακρίσεις ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» πυραύλους, δεν ταυτίστηκε ποτέ με στυγνά καθεστώτα γιατί τάχα εντάσσονταν στο αντι-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ούτε υιοθέτησε τις μισαλλόδοξες απόψεις οργανώσεων που χρησιμοποιούν τον όποιο θρησκευτικό μανδύα.
Ομως, η προπαγανδιστική εκστρατεία της ισραηλινής κυβέρνησης καταφεύγει πάλι σε επιχειρήματα συγκάλυψης της αλήθειας, προβάλλοντας τις επιδιώξεις της Χαμάς ως την αιτία για την οποία δεν λύνεται τάχα το Παλαιστινιακό! Ετσι αυτοπαγιδεύονται όσοι επαναλαμβάνουν αυτά τα επιχειρήματα, γιατί απλούστατα η Χαμάς δεν υπήρχε το 1967 όταν το Ισραήλ κατέλαβε τα παλαιστινιακά εδάφη! Και ας τους θυμίσουμε ακόμη ότι όταν η ισραηλινή κυβέρνηση υπέγραψε το 1993 τις συμφωνίες του Οσλο με την «Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης», ο τότε πρωθυπουργός Ράμπιν είχε δηλώσει ότι ο μόνος τρόπος για να εξαλειφθεί η τρομοκρατία των ακραίων -που αρνούνταν την ειρήνη- ήταν να εφαρμοστούν πλήρως οι συμφωνίες και να δημιουργηθεί το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, το οποίο θα συνυπήρχε ειρηνικά με το Ισραήλ. Από τότε ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οι Παλαιστίνιοι με την επίσημη εκπροσώπησή τους έκαναν μόνο υποχωρήσεις, αλλά οι συμφωνίες υπονομεύτηκαν και ακυρώθηκαν με τα τετελεσμένα που εξακολουθεί να δημιουργεί το Ισραήλ.
