Του Τάσου Παππά
Ηρεμήσατε; Θα έπρεπε. Μερικά από τα σημαντικότερα προβλήματά μας μπαίνουν σε τροχιά επίλυσης. Στελεχώνονται σιγά σιγά οι επιτελικές θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ευρωζώνης. Βρέθηκαν οι άνθρωποι που θα διοικήσουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από τα πόστα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του εκπροσώπου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, του επικεφαλής της ευρωζώνης και χθες ανακοινώθηκαν οι νέοι επίτροποι. Εξελέγησαν από κάποιο όργανο; Οχι, φυσικά. Η εκλογή είναι μια άχρηστη πολυτέλεια, η οποία άλλωστε δεν προβλέπεται από τις συνθήκες. Με διαπραγματεύσεις, παζάρια και συμφωνίες στο παρασκήνιο προχώρησε η δουλειά. Παλιότερα η υπόθεση παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον γιατί εκδηλώνονταν αντιστάσεις από αρκετές χώρες που απαιτούσαν, και μερικές φορές κέρδιζαν, καλά πλασαρίσματα για τους δικούς τους. Σήμερα που στην Ευρώπη κυριαρχεί η Γερμανία, γίνεται αυτό που επιθυμεί η ηγεσία της. Η Καγκελαρία έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Είναι επαρκείς; Αυτό μένει να αποδειχτεί, αλλά σε τελική ανάλυση είναι αδιάφορο.
Μήπως οι προηγούμενοι ήταν μεγαθήρια της πολιτικής και λαμπηδόνες της σκέψης; Υπάλληλοι ήταν και ως τέτοιοι σταδιοδρόμησαν ακόπως. Αν οι διάδοχοί τους διαθέτουν το βασικό προσόν της υπακοής, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Κι όταν τελειώσει η θητεία τους, κάπου θα βολευτούν για να συμπληρώσουν το γλίσχρο εισόδημά τους. Τα πράγματα θα κυλήσουν ήρεμα και χαλαρωτικά. Μέχρι υπνηλίας.
Θα αναρωτηθεί κάποιος: Μα καλά, ουδείς Ευρωπαίος πολιτικός ανησυχεί που αυτό το γραφειοκρατικό τέρας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, με το θηριώδες δημοκρατικό έλλειμμα, τα εκατοντάδες ακρωνύμια, την τεράστια συλλογή κανόνων (η έκτασή τους υπερβαίνει τις 150.000 σελίδες!), όπου το 80% των νόμων δεν ψηφίζονται από τα εθνικά Κοινοβούλια, αλλά από τις αρχές των Βρυξελλών, που θέλει να κανονίζει τα πάντα -από την καμπυλότητα που θα έχουν τα αγγουράκια μέχρι το μήκος των προφυλακτικών και από το χρώμα των πράσων μέχρι τις προδιαγραφές των τεχνητών οδοντοστοιχιών-, όπου οι λομπίστες έχουν μεγαλύτερη εξουσία από τα κράτη και τους πολιτικούς, προκαλεί αποστροφή στους πολίτες; Η μεγάλη αποχή στις ευρωεκλογές δεν είναι ένα σήμα κινδύνου; Δεν ενοχλεί ότι η νομιμοποίησή του φθίνει αφού, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, μόνο το 42% των πολιτών εμπιστεύεται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς; Οπως σημειώνει ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ στο βιβλίο του «Γλυκό τέρας Βρυξέλλες» (Νεφέλη) -εξαιρετικά χρήσιμο για όσους θέλουν να μάθουν πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση: «Δεν είναι παρατραβηγμένη η εικασία ότι μια τέτοια εξέλιξη τους βολεύει κιόλας. Για κάθε εκτελεστική εξουσία που έχει συνείδηση της δύναμής της, η παθητικότητα των πολιτών είναι παράδεισος». Και θα εξακολουθήσει να είναι παράδεισος για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, όσο οι πολίτες επιλέγουν την αποχή, την περιφρόνηση εξ αποστάσεως, την κυνική στάση απέναντι στα πράγματα και όχι την αντίδραση και την εξέγερση.
Είναι αυτή η Ευρώπη που οραματίστηκαν όσοι συνέλαβαν πριν από πολλά χρόνια την ιδέα της ένωσης; Είναι αυτή η Ευρώπη, δεν θα πούμε των λαών γιατί ακούγεται μαξιμαλιστικό, που αξίζει τον κόπο να αγωνιστείς με όλα τα μέσα για να παραμείνεις μέλος της; Πάντως, με χαρά διαπιστώνουμε ότι πολιτικοί και σχολιαστές που μέχρι πριν από λίγο καιρό, στην προσπάθειά τους να αποδομήσουν την πολιτική της Αριστεράς, η οποία έθετε και θέτει ως στόχο την επανίδρυση, έλεγαν και έγραφαν ότι «αυτή είναι η κατάσταση στην ευρωζώνη και σ’ όποιον αρέσει, υπάρχει και η επιλογή της εξόδου», δηλώνουν σήμερα απογοητευμένοι και αποφαίνονται ότι «αυτή δεν είναι η Ευρώπη που συμφωνήσαμε». Προφανώς και δεν υπάρχει συμφωνία για μια γερμανική Ευρώπη με λιτότητα και ανεργία, με συρρικνωμένα κοινωνικά δίκτυα και τεράστιες ανισότητες, όπου οι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι δίνουν τη γραμμή και οι πολιτικοί απλώς εκτελούν, αλλά, για να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο ωμό επιχείρημα των όψιμων σκεπτικιστών, «αυτή είναι και όποιος γουστάρει». Ή αποχωρείς ή παλεύεις να την αλλάξεις. Και επειδή υποψιαζόμαστε ότι βδελύσσονται την εκδοχή της φυγής και προτιμούν τη δράση για την ανατροπή των συσχετισμών, καλό θα είναι, για τη δική τους ψυχική ισορροπία και για να μη βρεθούν ξανά προ δυσάρεστων εκπλήξεων, να συνειδητοποιήσουν ότι το νέο δεν θα προκύψει από τους Ολάντ, Γκάμπριελ, Ρέντσι και τους λοιπούς αστέρες της παραπαίουσας και αφυδατωμένης Σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για κουτσά άλογα («Αστραχάν», για να θυμηθούμε τον Βέγγο) και δεν είναι σώφρον να ποντάρεις πάνω τους ούτε ένα ευρώ.
