Τρίτη ματιά

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Το Παρίσι, τουλάχιστον στο κέντρο του, επιμένει να δηλώνει «πόλη των φώτων». Φωτεινά μαγαζιά, γεμάτα εστιατόρια, ακριβά προϊόντα, αρώματα, κρασιά, ρούχα. Φυσικά η κρίση υπάρχει. Μόλις απομακρυνθεί κανείς λίγο από το κέντρο, τα κλειστά μαγαζιά, η ανεργία, η ανέχεια κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Σε αντίθεση με τη Γερμανία, η Γαλλία έχει ήδη παθητικό εμπορικό ισοζύγιο, και οι εισπράξεις των μαγαζιών κατρακυλούν και ώς 50% σε σχέση με τα τελευταία χρόνια.

Ωστόσο η Γαλλία, τουλάχιστον όπως εκφράζεται από τα Μέσα, δεν βιώνει την κρίση σαν ένα δεινό καθημερινό πρόβλημα και όταν κάποιος φτάνει εδώ από την Ελλάδα συνεχίζει να βλέπει ότι η Ευρώπη είναι, σε επίπεδο δημοσίου αισθήματος, άρα και σε επίπεδο πολιτικής, κομμένη στα δύο: Από τη μια Βορράς, από την άλλη Νότος, με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να δίνουν σε άλλα θέματα την προτεραιότητα. Το ζήτημα π.χ. της νομικής θέσπισης του «Γάμου για όλους», κομψής διατύπωσης για το κεντρικό θέμα του γάμου των ομοφυλοφίλων, και του δικαιώματός τους στην υιοθεσία, διεκδικεί εδώ τα πρωτοσέλιδα από τη στρατιωτική επέμβαση της -σοσιαλιστικής- κυβέρνησης της Γαλλίας στο Μάλι, επέμβαση που, πέρα από τις διακηρύξεις ευγενών προθέσεων, διαιωνίζει τη λαμπρή παράδοση της γαλλικής αποικιοκρατίας.

Αν παρακολουθήσει κανείς τον γαλλικό γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο και τα όσα διαμείβονται στο Κοινοβούλιο και στο Διαδίκτυο, μοιάζει σαν τα επιχειρήματα ουσίας για το σημαντικό αυτό θέμα να έχουν εξαντληθεί ή πάντως να είναι αυτά που συζητούνται λιγότερο. Μήπως, για παράδειγμα, ακόμα και αν κάποιοι θεωρούν τον γάμο ένα συντηρητικό θεσμό, η απαγόρευσή του για τους ομοφυλοφίλους είναι ακόμη συντηρητικότερη; Μια δηλαδή ακόμα προσπάθεια μη ενσωμάτωσης τους ίσοις όροις; Και, επίσης, όταν μια κατάσταση, τα ομοφυλόφιλα ζεύγη, είναι ήδη διαδεδομένη κοινωνική πραγματικότητα, η όποια θεσμική της αναγνώριση δεν την επιβάλλει, αλλά αντίθετα την εντάσσει σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων;

Η συζήτηση δεν μοιάζει να επικεντρώνεται σήμερα σε τέτοια ερωτήματα. Γι’ αυτό που ονομάζεται προοδευτικό στρατόπεδο, το ζήτημα εντάσσεται πιο συχνά στα, πάντοτε δημοφιλή στη Γαλλία, ανθρώπινα δικαιώματα. Οσο για το συντηρητικό, οι βουλευτές αναλώνονται κυρίως με ακατάπαυστες προτάσεις τροπολογιών σε ένα ανούσιο «παιχνίδι καθυστερήσεων», που, πέρα από μια προφανή προσπάθεια εντυπωσιασμού του εκλογικού σώματος, φανερώνει την επίγνωση ότι βρίσκονται μπροστά σε μια αναπόδραστη εξέλιξη.

Αναπόδραστη προφανώς και στη γειτονική Ιταλία όπου ο Πάπας, αυστηρός θεματοφύλακας των συντηρητικών παραδόσεων, παραιτήθηκε για να αποτραβηχτεί σε μοναστήρι. Ιστορικό γεγονός που έχει συμβεί μόνο μία ακόμη φορά στο πέρασμα των αιώνων και που, σε μια χώρα που διανύει εκλογική περίοδο προσθέτει και μια δεύτερη για τον παπικό θρόνο. Μέσα στο κλίμα αυτό εντυπωσιάζει η δήλωση καρδιναλίου ότι το σύμφωνο συμβίωσης για μη παντρεμένα- ετερόφυλα ή ομοφυλόφιλα ζεύγη- είναι αποδεκτό. Αναγκαία υποχώρηση για μια εκκλησία που συγκλονίστηκε από έναν καταιγισμό σκανδάλων παιδοφιλίας των λειτουργών της; Μέσα σε μια κρίση που βιώνεται με πολύ διαφορετικό τρόπο σε κάθε χώρα, η Ευρώπη ταξιδεύει.