Του Θεόδωρου Η. Καραγιάννη*
Ολοι μιλάμε σήμερα για την ανάγκη υιοθέτησης ενός νέου τρόπου αντιμετώπισης των πολιτικών πραγμάτων: πιο αντικειμενικά και αξιόπιστα. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει εκείνος που προτείνει το καινούργιο ήθος, ν’ αρχίζει να το κάνει πράξη πρώτα ο ίδιος. Δεν είναι πράγμα εύκολο αυτό, γιατί θα πρέπει να υποβάλει σε αξιολόγηση τις ίδιες τις ιδέες του, με τις οποίες γαλουχήθηκε και τις πίστεψε. Ωστόσο ο λαός μπορεί να μην το λέει καθαρά στους εκπροσώπους του ή τους εκλεκτούς του, όμως αυτό είναι που ζητάει για να τους εμπιστευθεί. Η συγκυβέρνηση αυτή δεν έχει μέλλον. Και θα πέσει όχι επειδή δεν δίνει λύση στο χρονίζον πρόβλημα της κρίσης, αλλά γιατί ο κόσμος δεν πιστεύει πια αυτά που ακούει να του λέει ο πρωθυπουργός.
Θα μπορούσε ο κ. Σαμαράς να μας είχε πει ότι η ανάκαμψη αργεί, αλλά εν πάση περιπτώσει θα ’ρθει. Οτι το Δημόσιο δεν έχει να μοιράσει πρωτογενές πλεόνασμα γιατί χρωστάει στους προμηθευτές του. Οτι όντως οι μικροομολογιούχοι ζημιώθηκαν ασύμμετρα σε σχέση με τους άλλους Ελληνες (δεν είμαι μικροομολογιούχος), αλλά θα βρει τρόπο να διορθώσει την κατάφωρη αδικία. Αντί γι’ αυτά τα αυτονόητα έκανε ακριβώς τα αντίθετα, δίχως ίχνος ειλικρίνειας, σοβαρότητας κι ευαισθησίας. Αυτό η ελληνική υπομονή, φιλοτιμία και αξιοπρέπεια δεν το συγχωρεί. Κρίμα, αλλά ο πρωθυπουργός, παρά τις κυβιστήσεις του, έχασε οριστικά την ευκαιρία να τον γράψει η Ιστορία έστω σαν έναν άτολμο αλλά «συνετό διαχειριστή» της κρίσης.
Ερχεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί, με μια εσπευσμένη πολιτική «προφητεία», σπεύδουν να προδικάσουν ότι θα πρόκειται για επανάληψη του 1981 και επόμενα… Η γνώμη τους όμως δεν μετράει γιατί δεν υπάρχει πίσω τους πολιτικό σκεπτικό. Οτι δηλαδή οι συνθήκες, όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο Αλέξης Τσίπρας σε τηλεοπτική συνέντευξη, δεν είναι ίδιες. Τότε ο στόχος ήταν ο παραπέρα εκδημοκρατισμός και η πολιτική αλλαγή. Και πράγματι επιτεύχθηκε. Σήμερα είναι η ουσιαστική οικονομική μεταβολή. Τότε οι πολιτικοί άρχοντες και η πολιτική ως θεσμός αποτελούσαν έναν μύθο. Σήμερα η απομυθοποίηση είναι γεγονός, άρα δεν υπάρχουν περιθώρια συγγνώμης παρά μόνον ο «καιάδας». Τότε οι διεθνείς δεσμεύσεις μας συνιστούσαν ύψιστες εθνικές αναγκαιότητες. Σήμερα βρίσκονται σε αμφισβήτηση. Τότε οι κοινωνικές ανισότητες αμβλύνθηκαν με ανακατανομή του δανειοδοτούμενου κρατικού κορβανά. Σήμερα τα οικονομικά βάρη θα επιδιωχθεί να ανακατανεμηθούν με βάση τη φοροδοτική ικανότητα.
Πολεμικά όμως «βέλη» έρχονται και από το ΚΚΕ. Κι αναρωτιέται κανείς: Είναι όντως τόσο μικρόψυχη και κοντόφθαλμη αυτή η σκληρή κριτική; Ας είμαστε ψύχραιμοι και ειλικρινείς. Το ΚΚΕ είναι η μεγάλη εγγύηση του ελληνικού λαού για το μέλλον. Το κίνημα αυτό δεν είναι ένας «διάττων αστήρ», έχει ιστορία πίσω. Κι αν η Ευρώπη μεταπολεμικά μέσω της σοσιαλδημοκρατίας έστερξε να εγκαθιδρύσει το «κοινωνικό κράτος», ήταν ο φόβος από την ανερχόμενη ιδεολογική ηγεμονία των κομμουνιστικών κομμάτων και της τότε Σοβιετικής Ενωσης. Συνεπώς αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει ειλικρινά να παραμείνει ζωντανό το όραμα για μια άλλη κοινωνία σοσιαλιστική (που ο ίδιος δεν θα μπορέσει να την εγκαθιδρύσει στις μέρες του γιατί είναι φυσικό να δώσει έμφαση σε άλλες προτεραιότητες), καλό είναι να μην επιδιώκει να «στρατολογεί» ψηφοφόρους από τη δεξαμενή του ΚΚΕ. Γιατί θα πρόκειται για μέγιστο πολιτικό λάθος. Το παράδειγμα των κομμάτων Ιταλίας και Γαλλίας δεν είναι πολύ μακριά για να ξεχαστεί. Κι αν η ενότητα της Αριστεράς που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ υποκρύπτει αυτή την ιδιοτέλεια της υφαρπαγής ψήφων (με το πρόσχημα ότι η ηγεσία αρνείται την ενότητα), καλύτερα να το ξεχάσει… Γιατί πραγματική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας δεν είναι η ενσωμάτωση των δυνάμεων του ΚΚΕ σε ένα μεγάλο σχήμα με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η συρρίκνωση των δυνάμεων της Δεξιάς, που δυστυχώς δεν καταγράφτηκε στις τελευταίες εκλογές… Μόνο διάσπαση της Δεξιάς είδαμε.
Αντίστοιχα το ΚΚΕ πρέπει να παραδεχθεί πως ο λαός, παρά τις διαψεύσεις των ελπίδων του στο παρελθόν, ποτέ δεν θα μπορέσει ν’ αδιαφορήσει για την επίλυση ή έστω άμβλυνση των οξυμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα. Κι ότι η παραπομπή τους στη συνολική-δομική επίλυση που υπόσχεται η αναπότρεπτη μελλοντική σοσιαλιστική μεταβολή, βρίσκεται έξω από τα όρια της αντοχής του. Μια τέτοια προσμονή θα ήταν νοητή, αν η ζωή μας ήταν έστω εκατό χρόνια ενεργά.
Τα σημερινά τριάντα δεν αρκούν. Κι όσο κι αν δεχτούμε να υπομείνουμε για χάρη των επόμενων γενιών, κανένας δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να γίνουμε συνειδητά «της γης οι κολασμένοι». Εξάλλου η επί χρόνια ασκούμενη πολιτική του ΚΚΕ απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση στην οποία, ενώ την απορρίπτει ως υπερεθνικό θεσμό, μετέχει ώστε να μπορεί να αποτρέπει τις δυσμενείς συνέπειες της ένταξης, είναι ένα καλό παράδειγμα. Προσπαθεί να βελτιώσει την κατάσταση ενεργά, αντί παθητικά να περιμένει την πλήρη αποδέσμευση. Γιατί να μην ισχύσει αύριο κάτι ανάλογο με την ψήφιση νομοσχεδίων μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αν «κινούνται στη σωστή κατεύθυνση»;
…………………………………………………………………………………….
* Επίτιμος δικηγόρος Αθηνών
