Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
«Η πείρα δεν διδάσκεται ούτε μεταλαμπαδεύεται», αρεσκόταν να επαναλαμβάνει η μακαρίτισσα η μάνα μου. Οι ευφυείς άνθρωποι, ωστόσο, αξιοποιούν τα διδάγματα της ζωής. Χωρίς δουλόπρεπη υποταγή στο χθες, βέβαια, αλλά και χωρίς την έπαρση ή τον αθεμελίωτο βολονταρισμό που οδηγεί στην παραγνώριση των αντικειμενικών δυσκαμψιών της πραγματικότητας… Για να μεταφερθούμε στο πολιτικό πεδίο τώρα…
Ο Τσίπρας είναι πασιφανές πως διαθέτει «αρνητικό πολιτικό ρεύμα», οφειλόμενο –όχι στην έλξη ή τη «φρεσκάδα» των ιδεών του, πολλές από τις οποίες αναδύουν μούχλα του 1981, αλλά– στον κορεσμό που νιώθει η κοινωνία για τους απαξιωμένους σημερινούς κυβερνήτες. (Οι εν λόγω έχουν φθαρεί και από τα παλαιότερα αμαρτήματά τους και από τις τωρινές κακοτεχνίες που συνοδεύουν την, ούτως ή άλλως επώδυνη, προσπάθεια ανάκαμψης, αλλά και από συνεχιζόμενες προκλήσεις, τύπου Πολύδωρα, του θυγατρολάτρη, ή Χρ. Παπουτσή, του Ευρωπαίου.)
Το ότι, λοιπόν, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ πλέει προς την εξουσία το δείχνουν η στάση του διεθνούς παράγοντα –που φαίνεται πως ως μόνο όρο για να συνυπάρξει με τους αναδυόμενους σωτήρες θέτει πλέον τον αποκλεισμό δεύτερων συνεχόμενων εκλογών και τη μη μονομερή κατάργηση των διεθνών δεσμεύσεων της χώρας–, αλλά και η παραίτηση/συγκατάβαση της ψοφοδεούς εθνικής αστικής τάξης. Επιπλέον, ως άτομο, έχει το πλεονέκτημα της νιότης. Μόνο που η με αυτή συνδεόμενη απειρία, όταν συνδυάζεται με αντίστοιχο έλλειμμα –ιστορικής κυρίως– παιδείας και με περίσσευμα δημαγωγικής διάθεσης, οδηγεί συχνά σε άκριτη αποδοχή ή προβολή επιλογών και θέσεων, τη δραματική βλαπτικότητα των οποίων έχει καταδείξει η ίδια η Ιστορία. Πράγματι…
Πριν από τον νεαρό ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ τη «λύση» της αναθέρμανσης της οικονομίας, μέσω υπεργενναιόδωρων κοινωνικών παροχών, σημαντικής διεύρυνσης του κράτους πρόνοιας, κυρίως δε μεγάλης αύξησης μισθών και επιδομάτων, την είχαν ανακαλύψει το 1981 οι νεοπαγείς τότε σοσιαλκομμουνιστές κυβερνήτες της Γαλλίας. Για πρώτη φορά μαζί στην εξουσία –αφού την κυβέρνηση του Λεόν Μπλουμ την είχε μεν στηρίξει κοινοβουλευτικά και το ΚΚΓ, για ένα σύντομο διάστημα μετά τις εκλογές του 1936, δεν είχε όμως τότε αποδεχθεί κυβερνητικές ευθύνες– διέθεταν, εκτός από την πρωτοανακαλυφθείσα και από κοινού επεξεργασμένη κοσμοσωτήρια συνταγή τους, τον ζήλο και τη δοτικότητα των νεοφώτιστων μάγων. Και τι, λοιπόν, δεν προσέφεραν αρχικά στους απόκληρους της χώρας τους; Παροχές και ευεργετήματα, τα οποία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ήταν πέραν ακόμη και της φαντασίας! Το αποτέλεσμα;
Σε χρόνο dt προκλήθηκε αύξηση του κόστους –συνοδευόμενη από κάθετη πτώση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας– των γαλλικών προϊόντων, δραματική επιδείνωση του εθνικού εμπορικού ισοζυγίου και του ισοζυγίου πληρωμών, εκτίναξη της ανεργίας και διογκωμένη ανέχεια των λαϊκών στρωμάτων. Ετσι ήδη από το 1982 –και ακόμη σαφέστερα, υπό νέο πρωθυπουργό, από το 1984– η κυβέρνηση Μιτεράν εξαναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν. Τώρα πια είχαμε λιτότητα και βίαιο εξορθολογισμό των δημοσίων οικονομικών, που οδήγησε σε εγκατάλειψη και καταγγελία της κυβέρνησης από τους κομμουνιστές, συντριπτική εκλογική νίκη και κοινοβουλευτική αυτοδυναμία της Δεξιάς στις βουλευτικές εκλογές του 1986 (παρά το γεγονός πως αυτές υπήρξαν οι μόνες της 5ης Δημοκρατίας που διεξήχθησαν με απλή αναλογική), κυρίως όμως εγκαθίδρυση, για πρώτη φορά μεταπολεμικά στην Ευρώπη, της Ακρας Δεξιάς ως σημαντικής και πλέον μη εκριζώσιμης εθνικής πολιτικής δύναμης, με σημαντικότατη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και να σκεφθεί κανείς πως η Γαλλία δεν είχε, όπως η χώρα μας, πρόβλημα αποδοχής των ομολόγων του Δημοσίου ως εγγύηση…
Αυτό, λοιπόν, το ιστορικό προηγούμενο και η εξέλιξή του δεν θα έπρεπε, άραγε, να αναστέλλει –αν όχι να καταστέλλει– την ακατάσχετη παροχολογία, την ευφρόσυνη προεκλογική γενναιοδωρία, την υπόσχεση μιας (χαζο)χαρούμενης δημοσιονομίας και τη δημιουργία ελπίδων για άμεση θεραπεία των συνεπειών της κρίσης;
Στο –εν πολλοίς ρητορικό– αυτό ερώτημα ένα μόνο λόγο φαντάζομαι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την αρνητική απάντηση: ότι στη χώρα μας η Ακρα Δεξιά έχει ήδη εγκαθιδρυθεί ως σημαντική εθνική πολιτική δύναμη με σημαντικότατη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και επομένως ο βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται…
Μόνον που τόσο η ιστορική εμπειρία όσο και η μελέτη των μετεωρολογικών φαινομένων δείχνουν πως, ενίοτε, μετά τη βροχή ακολουθεί κατακλυσμός… Οπότε ξαναγίνεται τραγικά επίκαιρος ο Γ. Σουρής που έγραφε: «Σαν έρχεται κάθε σκατάς θαρρούμε πως σωθήκαμε, μα σαν φεύγει βλέπουμε πως αποσκατωθήκαμε»…
ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Με την ευκαιρία της πρόσφατης σύναξης κλακαδόρων, ενδεχομένως αργυρώνητων, από το Ιδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου, μάθαμε πως το ευαγές αυτό ίδρυμα –όπως και τα αντίστοιχα των άλλων πρώην πρωθυπουργών– έχουν χρηματοδοτηθεί αδρά, ίσως δε χρηματοδοτούνται ακόμη, από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να μάθουμε πόσο έχουν στοιχίσει συνολικά στον Ελληνα φορολογούμενο οι ιδρυματικές αυτές βδέλλες;
ΚΟΥΙΖ: Ποια –πασίγνωστη πλέον- βουλευτής έλεγε κάποτε στην τηλεόραση: «Ο Μπάγεβιτς χρησιμοποίησε αναπληρωματικούς για να μην… καταπολεμήσει τους παίκτες του»;
………………………………………………………………………..
* Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης
