Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή*
Η κυβερνητική στρατηγική επικοινωνίας στηρίζεται στην απόδειξη ότι η κυβέρνηση λέει αλήθεια, ενώ η αντιπολίτευση λέει ψέματα. Αυτή η επιλογή έχει παραδοθεί εγγράφως (και σε αλαφροΐσκιωτα ελληνικά) στον πρωθυπουργό και στους επιτελείς του, υπεύθυνους για την προβολή των κυβερνητικών θέσεων και, πολύ περισσότερο, για την προβολή των πρωθυπουργικών στοιχημάτων. Για τους παροικούντες την πολιτική Ιερουσαλήμ, ο κατ’ εξοχήν στοχαστής αυτής της στρατηγικής είναι γνωστός εδώ και αρκετά χρόνια. Η εφαρμογή της στρατηγικής υπόκειται σε μία και μόνη δέσμευση: την άμεση (στιγμιαία σχεδόν) τεκμηρίωση των ψευδών της αντιπολίτευσης με παράλληλη υπογράμμιση της κυβερνητικής αλήθειας. Οπως είναι φυσικό, η σπουδή τέτοιου αντίλογου δεν μπορεί να είναι πλήρης και δεν μπορεί να μη συνοδεύεται από αρκετά συμπεράσματα, που είναι ολοφάνερο ότι επιδέχονται αντιρρήσεις και αντεπιχειρήματα. Η απορία είναι «για ποιο λόγο τόση βιασύνη, που καταλήγει –για την κυβέρνηση– να πυροβολεί τα πόδια της, έτσι και αλλιώς πυροβολημένα κατ’ εξακολούθηση». Η υπόθεση ΕΝΦΙΑ αρκεί να αποδείξει του λόγου το αληθές.
Η αντιπολίτευση έχει μάθει ότι αυτή η ατέλεια είναι χρήσιμη για να υπάρχει θόρυβος που δεν θα καταλαγιάζει, που δεν θα αφήνει χώρο για ψυχραιμία, που θα επιτρέπει την ενδυνάμωση της οργής, της αντιπάθειας, της αντιπαλότητας, της ανυπαρξίας συμβιβασμού, ακόμα και όταν για κάθε άνθρωπο αυτής της χώρας το άσπρο είναι άσπρο και το μαύρο μαύρο. Αν αυτό είναι το πεδίο όπου διεξάγονται άγονες μάχες και ο ένας και ο άλλος αντίπαλος υψώνουν τρόπαια νίκης, μαζεύοντας ο ένας και ο άλλος τους «νεκρούς» τους, αφήνοντας ταυτόχρονα τα σκυλιά τους να γαβγίζουν δίχως να δαγκώνουν το ένα το άλλο, η αντιπολίτευση έχει αναπτύξει ένα άλλο πεδίο, το οποίο διαχειρίζεται μόνη της και από το οποίο εισπράττει επικοινωνιακά κέρδη. Η επικοινωνιακή στρατηγική λοιπόν της αντιπολίτευσης έχει το σκέλος του διαρκούς «όχι», δηλαδή της διαρκούς δικής της αλήθειας έναντι του διαρκούς ψεύδους της κυβέρνησης, αλλά και το σκέλος της «άλλης οδού», όπου η κυβέρνηση δεν έχει πρόσβαση, ούτε πέρασμα. Η «άλλη οδός» είναι επίσκεψη και περισυλλογή στο Αγιο Ορος, συμμετοχή και πρωτοβουλία σε συναντήσεις με νυν και πρώην ηγέτες και προσωπικότητες στο Κόμο της Ιταλίας, συζητήσεις με την Ορθόδοξη Ιεραρχία και εικοσάλεπτη συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο (παραλείπονται άλλα σημαντικά πιθανώς βήματα, αφού οι μετακινήσεις και επαφές του προκαθήμενου της αντιπολίτευσης είναι συνεχείς και επικοινωνιακά θετικές, ενισχύοντας τη φυσιογνωμία «πρωθυπουργού εν αναμονή»).
Ως προς το σκέλος «αλήθεια έναντι ψεύδους» από την κυβερνητική πλευρά και «ψεύδους αντί αλήθειας» από την πλευρά της αντιπολίτευσης, το ακροατήριο είναι οι κομματικοί σχηματισμοί, οι φίλοι και υποστηρικτές, οι έχοντες το δάχτυλο στο μέλι, εκείνοι που αναμένουν να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι, η κουστωδία των κομματικών σκύλων, τα λογιών ποτάμια και ρυάκια «ανεξάρτητων» και «νεοαφιχθέντων» στον παρόντα πολιτικό βόρβορο, εκείνοι που στοιχηματίζουν στο αποτέλεσμα τέτοιας κοκορομαχίας εν αναμονή της επόμενης. Δεν θα πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως για όλους τους άλλους, που συμβαίνει να διαβιούν σε ετούτον τον τόπο, η κόπωση εξαιτίας αυτού του θεάματος είναι πια αβάσταχτη. Και η κόπωση δίνει προβάδισμα προτίμησης στον έναν κόκορα και όχι στον άλλο, έτσι που δεν υπάρχει ελπίδα να λήξουν οι κοκορομαχίες.
Ως προς το σκέλος της «άλλης οδού», το κέρδος της αντιπολίτευσης είναι η μέτρηση της υποστήριξης από θεσμούς που επηρεάζουν σημαντικές ομάδες ψηφοφόρων, από γνωριμίες που αναγνωρίζουν ότι ο αντιπολιτευτικός λόγος επιδέχεται ερμηνείες εντός των ισχυόντων πλαισίων ερμηνειών με κέρδος τη διαμόρφωση θετικών απόψεων εκ μέρους των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, από προγραμματισμούς επικράτησης εκείνων των «παραγόντων», που ορατοί όσο και αόρατοι, καθορίζουν την πορεία της χώρας από τη γέννησή της ώς τώρα και ακόμα πιο πέρα. Πρόχειρο συμπέρασμα είναι πως η αντιπολίτευση παίζει σωστά: μπορεί ο ψηφοφόρος να αδιαφορεί για τον Πάπα, ο Πάπας όμως έχει τον ψηφοφόρο του.
……………………………………………………………………………………………
* Συγγραφέας
