Του Τάσου Παππά
Μέχρι πριν από λίγους μήνες όταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τολμούσαν να προφέρουν τη λέξη αυτοδυναμία, οι αντίπαλοι έσκαγαν στα γέλια, οι φίλοι πίστευαν ότι στην Κουμουνδούρου μπερδεύουν την επιθυμία τους με την πραγματικότητα και οι ειδικοί απέκλειαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Σήμερα ο στόχος της αυτοδυναμίας δεν φαντάζει ανέφικτος. Φρόντισαν γι’ αυτό η δικομματική κυβέρνηση με τις επιλογές της, ο πρωθυπουργός και οι δοκησίσοφοι συνεργάτες του με την άτσαλη κινδυνολογική ρητορική τους, το καχεκτικό ΠΑΣΟΚ με την αποκρουστική εικόνα του, το ΚΚΕ με την ηρωική μοναξιά του, η ΔΗΜΑΡ με τις παλινωδίες της, η υπόλοιπη Κεντροαριστερά με τα ετοιμόρροπα σχέδια ανασυγκρότησής της και τις αντιΣΥΡΙΖΑ εμμονές της και ορισμένα μέσα ενημέρωσης με την κραυγαλέα μεροληπτική στάση τους υπέρ της κυβέρνησης. Πέτυχαν αυτό που απεύχονταν.
Ημάζα των ψηφοφόρων που κρατούσε αποστάσεις από την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, απεγκλωβίζεται από τους παραδοσιακούς δεσμούς της, ξεπερνά τους φόβους της και κατευθύνεται προς το κόμμα που δηλώνει ότι θέλει και ότι μπορεί να αναλάβει τις τύχες της χώρας. Είναι η λογική της κυβερνησιμότητας. Τι μας έλεγαν επί τόσα χρόνια τα πρώην μεγάλα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού; Οτι ο λαός θέλει να κυβερνηθεί. Ε, αυτό ακριβώς του προσφέρει σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι απλά. Για παράδειγμα: Πόσο σταθερή πολιτικά θα είναι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με ποσοστά που θα κυμαίνονται από το 34,5% (αν το άθροισμα των εκτός Βουλής κομμάτων φτάσει στο 15%) μέχρι το 38,5% (αν το σχετικό ποσοστό είναι στο 5%);
Το σαφές δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αντανάκλαση ενός φιλικού και σταθερού συσχετισμού δυνάμεων στην κοινωνία. Είναι περισσότερο το αποτέλεσμα μιας διστακτικής συγκατάθεσης. Πρόκειται για ψήφο αναμονής. Το επισημαίνει και ο υπεύθυνος για την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος Αρ. Μπαλτάς: «Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι επαναστατική. Μάλλον ούτε προεπαναστατική. Αρα κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να προκύψει παρά διά της κοινοβουλευτικής οδού. Υπό συνθήκες όπου δεν ηγεμονεύει το αριστερό φρόνημα, αλλά μάλλον το να “φύγουν αυτοί και βλέπουμε”» («Η Αυγή» 28-9-2014). Αυτό το «και βλέπουμε», που πράγματι κυριαρχεί στο μυαλό πολλών πολιτών, δίνει μεν αέρα νίκης και ενδεχομένως προοπτική αυτοδυναμίας στον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο μπορεί να μετεξελιχθεί σε μαχητική δυσφορία, αν αυτό που «θα βλέπουν» να εκτυλίσσεται μπροστά τους δεν θα είναι και τόσο συμβατό με τις εξαγγελίες. Αναιμικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, ελέω εκλογικού νόμου, δεν μακροημερεύουν, χωρίς εκτεταμένα ερείσματα στην κοινωνία. Ιδιαίτερα, αν έχουν αποφασίσει να συγκρουστούν μετωπικά με τους πολυπλόκαμους καθεστωτικούς μηχανισμούς.
