Πολιτικό χρόνο ζητούσαν οι εμπνευστές της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, αλλά ούτε αυτό κατάφεραν αφού οι συγκρούσεις στο εσωτερικό των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων ενισχύθηκαν αντί να κοπάσουν. Αντιθέτως, φάνηκε καθαρά η αδυναμία τους να συνεχίσουν την ίδια πολιτική, αφού αρκετοί βουλευτές δεν κρύβουν τη δυσαρέσκειά τους και αναζητούν νέα σενάρια διακυβέρνησης, τύπου Παπαδήμου. Η εσωκομματική ένταση έχει οδηγήσει σε οριακά επίπεδα τη συγκυβέρνηση έχοντας δημιουργήσει ασφυξία στους χειρισμούς του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Δίνουν και παίρνουν τα σενάρια περί αναμόρφωσης του κυβερνητικού σχήματος, αφού είναι αδύνατο να εμφανιστεί η κυβέρνηση με εσωτερική συνοχή μετά την ψηφοφορία. Η πρόταση για ψήφο εμπιστοσύνης αποδείχτηκε άστοχη πολιτικά, μια απελπισμένη ενέργεια που αποσκοπούσε να αναδείξει το αρραγές μέτωπο της συγκυβέρνησης, ώστε με αυτό ως όπλο να συνεχίσει τις «διαπραγματεύσεις» με τους δανειστές ή να δικαιολογηθεί στον ελληνικό λαό για τη σχεδιαζόμενη επιβολή νέων μέτρων.
Οχι μόνο δεν βγαίνουμε από το Μνημόνιο, όπως κομπάζουν οι αρχηγοί των συγκυβερνώντων κομμάτων, αλλά το ΔΝΤ κατέστησε σαφές ότι η επιτήρηση στην ελληνική οικονομία θα συνεχιστεί επί μακρόν. Μετά την ψηφοφορία, φάνηκαν ξεκάθαρα οι διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό των κομμάτων της συγκυβέρνησης και μια τάση συνεχούς αποσύνθεσης, εν όψει μάλιστα της εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Είναι βέβαιο ότι θα αναζητηθούν ευθύνες για την αυστηρή μνημονιακή πολιτική, για την αδιαφορία της κυβέρνησης να διαφυλάξει και να διασώσει το ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης των Ελλήνων, για την πεισματική άρνησή της να διαπραγματευτεί με ευνοϊκούς όρους με τους εταίρους δανειστές. Σε αυτήν τη φάση όλοι θα επιδιώξουν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και να παρουσιάσουν ένα περισσότερο κοινωνικό πρόσωπο. Αυτή η επιδίωξη είναι εντελώς αποσταθεροποιητική και δεν εγγυάται την κομματική πειθαρχία, απαραίτητη για τα κόμματα που εμφορούνται από ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Η λαϊκή συναίνεση για συνέχιση μιας τέτοιας πολιτικής έχει χαθεί και εάν αυτό συνδυαστεί με τα σενάρια διαδοχολογίας στις ηγεσίες των δύο κομμάτων, η κατάσταση περιπλέκεται. Η προσφυγή σε ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση ανέδειξε όλα τα αρνητικά στοιχεία των εσωκομματικών μηχανισμών. Ηταν μια μάταιη προσπάθεια που προκάλεσε περισσότερη ανησυχία απ' ό,τι πειθαρχία που επεδίωκαν οι δύο ηγέτες. Ο απελπισμένος βέβαια από τα μαλλιά του πιάνεται, τελικά, όμως, πνίγεται. Στα επόμενα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση θα φανεί πόσο εύθραυστο είναι το οικοδόμημά της.
