Της Αντας Ψαρρά

Σάλος ξέσπασε μόλις ο Γιάννης Δραγασάκης αναφέρθηκε μέσα στη Βουλή για τα ηχηρά τηλεφωνήματα στου Μαξίμου που σβήνουν ακόμα και πρόστιμα. Κι ενώ στην οργισμένη αντίδραση του κ. Σταμάτη ο αντιπρόεδρος της Βουλής υπενθύμισε το παράδειγμα των τροπολογιών Μπαλτάκου, από το ίδιο βράδυ ολόκληρος ο δημοσιογραφικός κόσμος έπεφτε από τα σύννεφα ζητώντας ονόματα και διευθύνσεις.

Τα δικά τους κείμενα αν διάβαζαν οι συνάδελφοι των προηγούμενων μηνών θα έβρισκαν ο καθένας τουλάχιστον δυο-τρεις νυχτερινές τροπολογίες τις οποίες και οι ίδιοι έχουν καταγγείλει. Μέχρι το προεδρείο της Βουλής θύμωνε και απέρριπτε τροπολογίες της τελευταίας και καθόλου τυχαίας στιγμής. Τροπολογίες ιερές, θαλασσινές, δασικές, οδικές, ένστολες, κτηματομεσιτικές, φορολογικές και φυσικά τροπολογίες φορολογικές, απαλλαγών από πρόστιμα ή μειώσεων προστίμων ή ό,τι άλλο.

Ούτε ένας πολίτης εκείνο το βράδυ που ο Γιάννης Δραγασάκης έκανε αυτή την καταγγελία δεν απόρησε πλην των συναδέλφων δημοσιογράφων. Οι πολίτες διαβάζουν και πληροφορούνται για τις αμαρτωλές νυχτερινές και ημερήσιες τροπολογίες από τα ΜΜΕ όσο κι αν σήμερα οι γράφοντες εξανίστανται.

Αλλά, από την ίσως αμήχανα διατυπωμένη και πάντως αυταπόδεικτη προφορική καταγγελία του αντιπροέδρου της Βουλής για τις τροπολογίες εξυπηρετήσεων μέχρι την υιοθέτηση από τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ του γνωστού ισχυρισμού των φυλλάδων παντός καιρού ότι δωροδοκούνται οι βουλευτές να ψηφίσουν Πρόεδρο, υπάρχει μεγάλη και αγεφύρωτη απόσταση.

Οι «Τράγκες» της ενημέρωσης που στηρίζονται σε σκόπιμες φήμες με μοναδικό στόχο την υιοθέτηση του ισχυρισμού ότι «οι πολιτικοί τα παίρνουν» και απώτερο σκοπό την υποβάθμιση και την ταπείνωση του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται από την Αριστερά ούτε για αστείο.

Η επίκληση ενός τέτοιου δημοσιεύματος για την απαγγελία κατηγοριών είναι απολύτως λαθεμένη γιατί αυτό που συχνά συμβαίνει έγινε και με τον κ. Σκουρλέτη. Μια δόση δηλαδή υπερβολής στον προφορικό λόγο από έναν πολιτικό. Ούτε η πρώτη φορά θα ήταν ούτε και η τελευταία.

Ηταν λάθος και το λάθος δεν διορθώνεται με αναφορές σε ρυπαρογραφήματα που προκάλεσαν, όπως ήταν φυσικό, τον «αποτροπιασμό» των δημοσιογράφων και των αντίπαλων πολιτικών, αλλά και την παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και είναι κρίμα η Αριστερά να παγιδεύεται έστω και στιγμιαία σε τέτοιες λογικές που τρέφουν διαχρονικά τις «Αυριανές», με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.