Του Τάσου Παππά
Το σκεπτικό της απόφασης του δικαστηρίου για την υπόθεση του Σάββα Ξηρού ακόμη δεν το ξέρουμε, ωστόσο από τα στοιχεία που έγιναν γνωστά προκύπτουν ορισμένες απορίες. Εχουμε και λέμε: Ο Σάββας Ξηρός δεν ζητάει να αφεθεί ελεύθερος για λόγους υγείας, αλλά να εκτίσει την ποινή του κατ’ οίκον. Στο δικαστήριο παρουσιάστηκαν ιατρικές γνωματεύσεις από επιστήμονες που είχαν οριστεί από αυτό, σύμφωνα με τις οποίες το ποσοστό αναπηρίας του κρατούμενου φτάνει στο 93%!
Τα μέλη του Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά αποφάνθηκαν (ομοφώνως) ότι δεν συντρέχει λόγος να γίνει δεκτό το αίτημά του. Επαναλαμβάνουμε ότι δεν έχουμε μπροστά μας όλη την εικόνα που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε τον τρόπο σκέψης των τριών δικαστών, αλλά με βάση την κοινή λογική δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ένας άνθρωπος με τόσο υψηλό ποσοστό αναπηρίας θεωρείται επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια αν εκτίσει την ποινή του στο σπίτι υπό συνεχή έλεγχο. Να πιστέψουμε ότι για τους δικαστές, αυτό το 7% που του απομένει είναι ικανό, αν ενεργοποιηθεί, να προκαλέσει βλάβη στο κράτος;
Τόση ανασφάλεια πια; Είναι προφανές ότι οι δικαστές επηρεάστηκαν από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ακούν από επίσημα χείλη ότι «η αστυνομία πιάνει τους τρομοκράτες και βρίσκονται δικαστές που τους αφήνουν ελεύθερους». Βλέπουν ότι καλλιεργείται συστηματικά από εκπροσώπους θεσμών και από ορισμένα μέσα ενημέρωσης κλίμα τρομοϋστερίας. Ξέρουν ότι ο αδερφός του Σάββα Ξηρού, ο Χριστόδουλος, κυκλοφορεί ελεύθερος και γι’ αυτό έχει κατηγορηθεί (κακώς) η Δικαιοσύνη.
Υποψιάζονται επίσης ότι αν δεχτούν το αίτημα του κρατούμενου, κάποιοι θα τους εγκαλέσουν για υπερβολική επιείκεια απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για τρομοκρατική δράση. Καλούνται λοιπόν κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες να κρίνουν χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Χρειάζεται θάρρος για να ξεπεράσεις τον φόβο και ορθή σκέψη για να χαλιναγωγήσεις το πάθος. Στην απόφαση του δικαστηρίου περίσσεψε σίγουρα ο φόβος. Οταν είσαι στη θέση του δικαστή και αποφασίζεις για υψίστης σημασίας αγαθά, όπως είναι η ζωή και η ελευθερία, οφείλεις να μην ξεχνάς ότι ένα κράτος δικαίου για να σέβεται την αποστολή του δεν επιτρέπεται να είναι εκδικητικό. Γιατί αν είναι, δικαιώνονται όσοι το αμφισβητούν.
