Του Τάσου Παππά
Απλή αναλογική και αυτοδυναμία είναι έννοιες ασύμπτωτες. Η απλή αναλογική είναι όντως το πιο τίμιο εκλογικό σύστημα, αφού δίνει τη δυνατότητα να εκπροσωπηθούν στο Κοινοβούλιο ακόμη και συντριπτικά μειοψηφικές στην κοινωνία τάσεις, επί της ουσίας όμως «απαγορεύει» τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Για απλή και άδολη αναλογική μιλούσε πάντοτε η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν μικρό και μικρομεσαίο κόμμα (1974-1977). Την έβαλε κι αυτή στο χρονοντούλαπο, μαζί με τόσα άλλα όταν έγινε κυβέρνηση, προκρίνοντας τη λογική των ανόθευτων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών.
Το 1989 προώθησε μια παραλλαγή της για να κόψει τον δρόμο στον Μητσοτάκη και τώρα, που ξανάγινε μικρό κόμμα, πιέζει για αναλογικότερο εκλογικό σύστημα, όχι γιατί θυμήθηκε το ηρωικό παρελθόν του, αλλά για να δυσκολέψει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, σύμφωνα με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, είναι ο βασικός εχθρός της παραπαίουσας «δημοκρατικής παράταξης». Οι προθέσεις του είναι δόλιες. Αψευδής μάρτυρας οι πρόσφατες επιλογές του: Το μπόνους στο πρώτο κόμμα (40 έδρες αρχικώς, 50 αργότερα με τον νόμο Παυλόπουλου), που σήμερα το ΠΑΣΟΚ ζητάει να καταργηθεί, είναι δικό του δημιούργημα. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτά που σαμποτάρισαν το 2002 το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών (Β’ Αθήνας, υπόλοιπο Αττικής, Α’ Θεσσαλονίκης), όταν το εισηγήθηκε ο τότε υπουργός Εσωτερικών Κώστας Σκανδαλίδης. Τώρα ο κ. Βενιζέλος το επιθυμεί διακαώς (δεν έχει σημασία το σκεπτικό του, γιατί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει την ικανότητα τη μια μέρα να επιχειρηματολογεί υπέρ της τάδε θέσης και την επόμενη υπέρ της ακριβώς ανάποδης) και αγωνίζεται να πείσει και τον πρωθυπουργό, ο οποίος προς το παρόν αντιστέκεται. Μπορεί όμως κι αυτός να ανακαλύψει ξαφνικά τα πλεονεκτήματα της απλής και άδολης αναλογικής, αν διαπιστώσει ότι η Ν.Δ. δεν υπάρχει περίπτωση να κόψει πρώτη το νήμα στην εκλογική κούρσα. Τα κόμματα που κυβερνούν έχουν κάθε λόγο να συντηρούν στην επικαιρότητα το ζήτημα του εκλογικού νόμου για να στριμώξουν την αξιωματική αντιπολίτευση σ’ ένα θέμα που είναι γι’ αυτήν θέμα αρχής. Το ερώτημα είναι αν συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ να το κάνει.
Η αμηχανία που προκάλεσε στην Κουμουνδούρου η παρέμβαση του Μανώλη Γλέζου για το μπόνους ήταν έκδηλη. Ο βετεράνος πολιτικός είπε το αυτονόητο και υπονόησε ότι σε τέτοιου τύπου ζητήματα δεν χωράνε εκπτώσεις. Αν όμως είσαι ένα κόμμα που δυσκολεύεσαι να βρεις συνομιλητές, επειδή αυτοί που θέλεις δεν σε θέλουν και αυτούς που σε θέλουν δεν τους θέλεις, και εξ αυτού του λόγου βάζεις στόχο την αυτοδυναμία, τότε παρόμοιες δηλώσεις σού δημιουργούν πρόβλημα. Κι αυτό όφειλε να το ξέρει ο Μ. Γλέζος.
