Υποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Κινδυνεύει να βγει έξω από τα όρια της νομιμότητας, της ειρηνικής συνύπαρξης, η ελληνική κοινωνία. Η εξωφρενική γι' αυτά τα όρια επίθεση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός» στη Χαλκιδική προοιωνίζεται εμφύλιο πόλεμο. Το δήλωσαν άλλωστε καθαρά οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία διά του προέδρου του σωματείου τους: Αφού δεν μπορεί το κράτος να μας προστατεύσει, να περιφρουρήσει την επένδυση, θα το κάνουμε εμείς. Θα ξεκινήσει εμφύλιος. Θα γίνει μεγάλο κακό αν μας κόψουν το μεροκάματο. Κάπως έτσι, δυστυχώς.
Εκεί που απορεί κάποιος είναι στον τρόπο που αυτή η απειλή γίνεται αποδεκτή. Τη θεωρούν φυσιολογική. Οταν ο εκπρόσωπος του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων πληροφορήθηκε την επίθεση αντέδρασε σαν να ήταν κάτι φυσιολογικό! «Δεν έπεσε δα -είπε- κεραυνός εν αιθρία».
Στη συνέχεια, αναφερόμενος στην υλοτόμηση που κάνει εκεί η εταιρεία, έκανε σαφές ότι «αυτό είναι κήρυξη πολέμου κατά της περιοχής κι έχουμε προειδοποιήσει την εταιρεία».
Και η αποκορύφωση; Την ίδια ώρα υπεύθυνοι της εταιρείας δηλώνουν ότι έχουν την υποστήριξη της πλειονότητας της κοινωνίας στην ευρύτερη περιοχή της Χαλκιδικής, αφού σ' έναν χρόνο τριπλασίασε την εργατική δύναμη (από 400 έφτασαν τους 1.200). Η κοινωνία κομμένη στη μέση. Και οι δύο άκρες αγριεμένες. Οντως η κατάσταση είναι εκρηκτική, εμφυλιοπολεμική. Και συνήθως οι ειρηνευτικές διαδικασίες εξοβελίζονται` όσες φωνές τις υποστηρίζουν χάνονται από τις κραυγές του φανατισμού, χάνεται δηλαδή το μέτρον, το όριον εκείνο που συγκρατεί τους δεσμούς της κοινωνίας. Σε τέτοιες καταστάσεις οι εχέφρονες καταποντίζονται, δεν λαμβάνονται καν υπ' όψιν` τόση είναι η δύναμη και η ορμή και μισαλλοδοξία των φανατικών, που καταπατούν με άνεση το πνεύμα, τον ορθό λόγο, τη συμβίωση.
Και, ως συνήθως, το κλίμα αυτό επεκτείνεται σε όλη την κοινωνία` οι μεν τάσσονται με τους εργαζομένους, οι δε υποστηρίζουν τον αγώνα όσων αντιδρούν στη λειτουργία της εταιρείας.
Από τη μια η ιερότητα του μεροκάματου (απομάκρυνση της πείνας…), απ' την άλλη η φυσίζοη υπεράσπιση του περιβάλλοντος, η άρνηση επίσης να αποδεχτούν την εγκατάσταση με σκυμμένο το κεφάλι χωρίς να ερωτηθούν. Πρόβλημα όχι νεόκοπο, που εμφανίζεται όμως σήμερα με δραματικό τρόπο. Ο στυγνός εργοδότης που, όμως, τρέφει πολλά στόματα, πολλές οικογένειες και συνάμα εκμεταλλεύεται τη δύναμη του κεφαλαίου, τις προνομοιακές σχέσεις με το πολιτικό καθεστώς, την ευπείθεια (;) των κατοίκων της περιφέρειας αντιμετωπίζει τελικά την άρνηση της μισής και πλέον κοινωνίας, μέσω της μεγάλης δημοσιότητας στον Τύπο και την τηλεόραση. Και να, ο εθνικός διχασμός ante portas και ας καταδικάζουν τα πολιτικά κόμματα την επίθεση, αυτά τα ίδια με τη στάση τους έχουν επιτρέψει να εμφανίζονται οι ασύδοτοι εργοδότες από τη μια και οι επικίνδυνες, απελπισμένες ενέργειες των πολιτών που θίγονται, από την άλλη. Δεδομένου ότι στη χώρα διαχύεται άνεμος κοινωνικού αυτοματισμού, με κυβερνητική μαεστρία το κλίμα γίνεται εκρηκτικό, απαιτείται δηλαδή σύνεση και καθαρή σκέψη από όλους, πρωτίστως από την ίδια την κοινωνία.
