Xρονογράφημα
Της Βένας Γεωργακοπούλου
Ως δημοσιογράφος πολύ προβληματίστηκα με το βιβλίο της ερωμένης του Ντομινίκ Στρος-Καν. Αναρωτιόμουν συνέχεια: Αν ήμουν ο Λοράν Ζοφράν, ο διευθυντής του περιοδικού «Nouvel Observateur», και μου παρουσιαζόταν κουνάμενη – σεινάμενη γνωστή αριστερή ερευνήτρια, επιστημόνισσα, αρθρογράφος της «Λιμπερασιόν» και συγγραφέας κάμποσων δοκιμίων (κάτι σαν τον Βαρουφάκη στο πιο όμορφο και εξωτικό) και μου έλεγε: «Αγάπησα και πόνεσα και με την ευκαιρία εμπνεύστηκα και μια θεωρία για τη σεξουαλικότητα του DSK. Τι λες για μια αποκλειστική συνέντευξη, ένα εξώφυλλο και μια προδημοσίευση;», τι θα έκανα; Θα την ξαπόστελνα καροτσάκι στο Paris Match ή θα έτριβα τα χέρια μου με το λαβράκι;
Θέλω να πιστεύω ότι η επαγγελματική μου αξιοπρέπεια θα ανθίστατο σθεναρά. Δεν λέω, παραδέχομαι ότι καμιά φορά ρέπω στους ψιλοκιτρινισμούς και τα ελαφρά θεματάκια. Κάνουν καλό στην υγεία δημοσιογράφων και αναγνωστών, ακόμα και των πιο σοβαρών, αυστηρών και ταγμένων στην κοινωνική σωτηρία εφημερίδων.
Αλλά, αν ήμουν, επαναλαμβάνω, ο Λοράν Ζοφράν, θα ένιωθα να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου και η χαντζάρα του Ζαν Ντανιέλ, ουμανιστή ανθρώπου. Μου διέφυγε, αλήθεια, παρ' όλο που ξεκοκαλίζω κάθε μέρα όλες τις γαλλικές εφημερίδες ή όντως ο θρυλικός ιδρυτής του «Nouvel Observateur» δεν έκανε ούτε μια δήλωση επί του θέματος;
Μου φτάνει, όμως, και μου περισσεύει μια παλιότερη τοποθέτηση του ίδιου του Ζοφράν επί του θέματος DSK, αυτή που οι δικηγόροι τού πρώην του ΔΝΤ σοφά χρησιμοποίησαν στο δικαστήριο, όταν ζητούσαν την απαγόρευση του βιβλίου «La Belle et la Bete» της Μαρσέλα Ιακίμπ. Τότε ο διευθυντής του περιοδικού είχε αρνηθεί να δημοσιεύσει έρευνες πάνω στην προσωπική ζωή του πολιτικού. «Καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει τη ζωή που θέλει, χωρίς να είναι συνεχώς εκτεθειμένος στην κρίση της κοινής γνώμης. (…) Θέλουμε πραγματικά να αναπτυχθεί και στη Γαλλία ένας Τύπος ανάλογος με εκείνο του Μέρντοχ, που βγάζει χρήματα από τον συστηματικό βιασμό της ιδιωτικής ζωής και καλύπτει το όνειδος των πρακτικών του με την επίκληση της ελευθερίας του Τύπου;»
Θα πουν κάποιοι (ήδη το διατυμπάνισαν το «Nouvel Observateur» και ο εκδοτικός οίκος Stock) ότι το «La Belle et la Bete» δεν είναι σκανδαλοθηρικό ρεπορτάζ. Οτι είναι λογοτεχνία, και μάλιστα υψηλή. Μια και δεν έχω διαβάσει παρά αποσπάσματα του βιβλίου, δεν μπορώ να έχω γνώμη. Μου φάνηκαν όμως τετριμμένα, πλαδαρά και με μεγάλη ομοιότητα με τις «50 αποχρώσεις του γκρίζου» -κι εκεί η ηρωίδα αγάπησε ένα γουρούνι.
Τι σόι λογοτεχνία, όμως, γράφεται ως διατεταγμένη μυστική υπηρεσία; Η Ιακίμπ ξεκίνησε να γοητεύσει τον DSK (σιγά τη δυσκολία) με σκοπό να γράψει ένα βιβλίο. Είναι δεν είναι ένα είδος πορνείας, οι απολαβές της οποίας θα έρχονταν εν καιρώ και από άλλη τσέπη; Ο γνωστός κύριος φιλοδωρήματα δεν δίνει, ούτε καν σε καμαριέρες.
Γι' αυτό κι εγώ ως δημοσιογράφος καλύπτομαι περήφανη από συλλογικές ανακοινώσεις του κλάδου μου (σπάνια μου συμβαίνει). Οι εργαζόμενοι του «Nouvel Obs» διαφώνησαν οργισμένοι με πρωτοσέλιδο, συνεντεύξεις και λοιπή διαφήμιση του βιβλίου. Αν ήμουν στη θέση τους θα χαιρόμουνα και που το σημερινό εξώφυλλο του νέου τεύχους θα φέρει στη μισή του έκταση κείμενο «καταδίκης με απαίτηση του Ντομινίκ Στρος-Καν». Αυτό, μάλιστα, θα το κράταγα ως συλλεκτικό. Το άλλο με τις θεωρίες για τα γουρούνια θα το πέταγα στα σκουπίδια.
