Ο νεαρός «τροτσκιστής ταχυδρόμος» το 2002 και το 2007 με τα ποσοστά που πέτυχε ως υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας κλυδώνισε το τοπίο της γαλλικής Αριστεράς. Το 4,25% και το 4,08% που πέτυχε, αντίστοιχα, ως υποψήφιος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας (LCR), πολύ πάνω από το Γαλλικό Κ.Κ., έδωσε τότε ελπίδα στους αντικαπιταλιστές ανά την Ευρώπη, ενώ οι αριστεροί παρακολουθούσαν έκτοτε με προσοχή τη δημιουργία του ενωτικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA). Η «Le Monde» μάλιστα τον είχε συμπεριλάβει στη λίστα των πολιτικών που θα «ανακατέψουν» την Ευρώπη.
Η συνέχεια ωστόσο δεν ήταν η ανάλογη. Το NPA υπέστη διάσπαση, ενώ στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές κατήλθε με τον Philippe Poutou πέφτοντας στο 1,15%.
Σήμερα ο Ολιβιέ Μπεζανσενό παραμένει ενεργός στην ηγεσία του NPA, ενώ θα συμμετάσχει αύριο σε εκδήλωση στο πλαίσιο της Διεθνούς Συνάντησης Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς του rproject.gr και συγκεκριμένα στην εκδήλωση με τίτλο «Πολιτικές επιλογές της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Κινήματα ανατροπής και ο στόχος για την «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Η «Εφ.Συν.» μίλησε με τον Ολιβιέ Μπεζανσενό για τον Φρανσουά Ολάντ, το Μέτωπο της Αριστεράς και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Του Νίκου Σβέρκου Επιμέλεια μετάφρασης: Δημήτρη Σ. Φαναριώτης
- Ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, σε δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα είπε απευθυνόμενος στους Ελληνες «έχετε φτάσει στα όρια, δεν ζητώ άλλες θυσίες». Πιστεύετε ότι ο Ολάντ θα έχει διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα της επίλυσης της κρίσης σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες;
Σίγουρα όχι. Ο Φρανσουά Ολάντ υπερασπίζεται τα οικονομικά συμφέροντα των τραπεζικών ομίλων, οι οποίοι εμπλέκονται άμεσα στην ασφυξία που βιώνει η κοινωνία με πολιτικό μοχλό το χρέος. Επιπροσθέτως είναι συνυπεύθυνος με την Ανγκελα Μέρκελ για την ευρωπαϊκή συνθήκη που θεσμοθετεί ουσιαστικά ένα «ευρωπαϊκό ΔΝΤ», δηλαδή τον μηχανισμό σταθερότητας, ο οποίος επιβάλλει σε όλες τις χώρες τις πολιτικές λιτότητας, εναντίον των οποίων οι εργαζόμενοι και η ελληνική νεολαία αντιστέκονται με πολύ κουράγιο.
- Ο Ολάντ δήλωσε επίσης ότι δεν ήρθε στην Ελλάδα για να πουλήσει όπλα. Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση θα νοικιάζει γαλλικά πολεμικά πλοία. Την ίδια ώρα η Γαλλία επενέβη στο Μάλι. Πρόκειται για μια δυναμική ιμπεριαλιστική επιστροφή της Γαλλίας;
Σίγουρα. Η «Γαλλία-Αφρική» είναι μια πραγματικότητα, η οποία συνεχίζεται από τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Το γαλλικό κράτος, το οποίο διαπραγματεύεται με τα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία, υποκρίνεται ότι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των γυναικών και μάχεται εναντίον αυτών που προσπαθούν να επιβάλουν τη σαρία (ισλαμικό νόμο). Προς μεγάλη δυστυχία του λαού του Μάλι, αυτός ο τύπος της δυτικής στρατιωτικής επέμβασης, όπως στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, δεν προκαλεί παρά περισσότερο χάος και ενδυναμώνει συχνά τους πλέον εξτρεμιστές μεταξύ των φανατικών ισλαμιστών. Η γαλλική πολιτική τάξη, στην οποία περιλαμβάνεται ένα τμήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι αγκιστρωμένο σε μια εθνική ένωση. Στον ιμπεριαλισμό τους αντιτάσσουμε τον διεθνισμό μας.
- Στη γαλλική Αριστερά συνεχίζονται οι διεργασίες, πράγμα που ισχύει και για το NPA. Το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμά του όμως στις προεδρικές εκλογές δεν ήταν καλό. Σκέφτεστε τη σύμπραξη με το Μέτωπο της Αριστεράς;
Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (ΝΡΑ) δεν υποκρίνεται ότι συγκεντρώνει ξανά τους αντικαπιταλιστές που κινητοποιούνται στη Γαλλία. Ευτυχώς! Από την εκλογή της νέας κυβέρνησης και μετά, ψάχνουμε να συγκεντρώσουμε όλους αυτούς και αυτές που αντιστέκονται σθεναρά στην πολιτική της κυβέρνησης, στο πλαίσιο μιας ενωμένης αντιπολίτευσης, κοινωνικής και πολιτικής στην Αριστερά της κυβέρνησης. Απευθυνόμαστε στις κοινωνικές δυνάμεις, στους πολιτικούς οργανισμούς, τους εργατικούς αγώνες στο μέτωπο της Αριστεράς και του απελευθερωτικού κινήματος. Η ηγεσία του Αριστερού Μετώπου αρνήθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, ενέργεια η οποία είναι θετική, γιατί η επιλογή αυτή απελευθερώνει τις επιλογές, τις ενέργειες, τις πρωτοβουλίες ενός μεγάλου αριθμού αγωνιστών. Αρνείται όμως ουσιαστικά να διεκδικήσει τον ρόλο της αντιπολίτευσης. Ξαφνικά μπροστά στον «προϋπολογισμό της ντροπής» -σύμφωνα με τη δική τους συνταγή- ο οποίος ψηφίστηκε από την κυβέρνηση, οι βουλευτές τους απείχαν από την ψηφοφορία. Αυτή η πολιτική τοποθέτηση δεν είναι σταθερή και δεν φαίνεται να μπορεί να αντέξει στην περίοδο που διανύουμε. Τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται πιο ξεκάθαρα στις δημοτικές εκλογές του 2014, όπου ένα τμήμα του Αριστερού Μετώπου θα εμφανιστεί μαζί με τους Σοσιαλιστές, ένα άλλο όχι, ορισμένες φορές ακόμη και στον ίδιο τόπο.
- Οι καταιγιστικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα έχουν φέρει το αριστερό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Πιστεύετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τις θέσεις που έχει μπορεί να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που θα «σώσει» την Ελλάδα με την κοινωνία ζωντανή;
Η προσέγγισή μας σε ό,τι αφορά τα μείζονα γεγονότα που κλυδωνίζουν την ελληνική κοινωνία είναι κατ' αρχάς σεμνή, γιατί εμείς δεν έχουμε μαθήματα να σας παραδώσουμε, αλλά την αλληλεγγύη μας, ώστε να καρποφορήσει η δική σας πολιτική, δηλαδή να τερματιστούν οι πολιτικές της λιτότητας, να ξεπεραστεί η επιταγή του κεφαλαίου και να ανατείλει μια νέα εποχή, η οποία θα αποτελέσει σημείο πίεσης και για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε εναντίον των ίδιων δεινών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η αλληλεγγύη μας κατευθύνεται σε όλους εκείνους που συνενώνουν τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη. Στην εκλογική διαδικασία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδιαίτερη ευθύνη και ενδεχόμενη νίκη του θα ηχούσε ως χαρμόσυνη καμπάνα σε ολόκληρη την Ευρώπη, ξαναδίνοντας κουράγιο σε όλους όσοι αγωνίζονται και επιθυμούν κάτι διαφορετικό.
- Μια εκλογική νίκη όμως αρκεί;
Σε ό,τι αφορά την εφαρμογή ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος, φαίνεται ότι η ιστορία μάς διδάσκει πως οι εκλογικές νίκες δεν αρκούν και δεν πυροδοτούν παρά μόνο την αρχή μια νέας κατάστασης. Αυτό που προκαλεί ανακούφιση μετά τις ελληνικές εκλογές είναι τα κινήματα εξαιρετικά υψηλού βαθμού αντίστασης και οι γενικές σας απεργίες. Το ερώτημα που τίθεται για την εφαρμογή ενός προγράμματος ρήξης, εφόσον η τάξη των εχόντων αρνηθεί να χάσει τα προνόμιά της, είναι το πώς οι κοινωνικές δυνάμεις θα παρέμβουν με συγκεκριμένο τρόπο στην κοινωνία προκειμένου να την οργανώσουν σε ένα διαφορετικό μοντέλο εξουσίας, πέραν της κυβέρνησης που θα έχει εκλεγεί. Ο,τι κι αν γίνει θα είμαστε στη διάθεσή σας για να στηρίξουμε τον ελληνικό λαό στην πορεία του προς τη χειραφέτηση.
