Σε αγώνα εξασφάλισης των εθνικών συμφερόντων των χωρών, κάθε μιας ξεχωριστά, έχουν εξελιχθεί οι τελευταίες μέρες στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η σύνοδος κορυφής διεκόπη μετά τη στεγνή ανακοίνωση από Γερμανία, Αγγλία.
Τόσο έντονες είναι οι διεργασίες, οι πιέσεις και οι ανοιχτές απειλές ώστε η συζήτηση για το ελληνικό χρέος είναι πιθανόν να μη γίνει καθόλου!
Οι μεγάλες αντιθέσεις μεταξύ του «πλούσιου» Βορρά και του «φτωχού» Νότου έρχονται με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο.
Ταυτόχρονα οι πλούσιοι «δορυφόροι» της Γερμανίας, που βάζουν και το κάτι παραπάνω στον ευρωπροϋπολογισμό (Αυστρία, Δανία, Ολλανδία, Σουηδία και Φινλανδία) επιθυμούσαν περικοπές δαπανών του προϋπολογισμού με τη σειρά τους.
Από την άλλη, Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία απειλούσαν να μπλοκάρουν μια συμφωνία που θα έπληττε δημοσιονομικά τις οικονομίες τους. Τελικά όλα τινάχτηκαν στον αέρα, παρά τις πολωνικές ανακοινώσεις ότι η σύνοδος θα συνεχιστεί.
Οι φήμες, που οργίαζαν πριν από τη σύνοδο για συμφωνία Μέρκελ – Κάμερον, αποδείχτηκαν βάσιμες.
Η μόνη χώρα που απλώς παρατηρούσε, χωρίς καμιά συμμετοχή, καμιά απαίτηση, κανέναν όρο, ήταν η δική μας, με έναν πρωθυπουργό να επαιτεί αντί να απαιτεί. Ακόμη και οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης φρόντισαν να ακουστεί η αντίρρησή τους και η διαφωνία.
Είναι τόσες πολλές οι διαφορές μεταξύ των 27 ώστε η αποτυχία συμφωνίας φάνηκε φυσικό επακόλουθο. Εξάλλου η Γερμανίδα καγκελάριος είχε προλάβει να το πει καθαρά: «Δεν χάλασε και ο κόσμος αν αποτύχει η συμφωνία»…
Δύσκολα επιτρέπουν πλέον οι χώρες να διατεθούν κονδύλια για τον προϋπολογισμό, με τις ισχυρές να απαιτούν περικοπές δαπανών, κυρίως στη γεωργία και στον τομέα έρευνας και καινοτομίας.
Μέσα σε αυτό το αλαλούμ αποδεικνύεται ότι ο πανικός έχει καταλάβει την Ευρώπη. Αλλά δεν είναι πανικός.
Είναι ενδείξεις ότι η ένωση των χωρών της όλο και απομακρύνεται, αφού η κάθε μία μεριμνά για τα αποκλειστικά δικά της συμφέροντα και το πώς θα αποκομίσει οφέλη για τη δική της οικονομία.
Στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης χάνεται το κοινωνικό πρόσωπο της Ευρώπης και συντελείται απομάκρυνση από τις αξίες του διαφωτισμού και της δημοκρατίας, εντός των οποίων, υποτίθεται, αναπτύχθηκε το όραμα της Ενωσης.
Πλέον το ρήγμα είναι βαθύ και βαθαίνει μέρα με τη μέρα. Παράλληλα ενδυναμώνονται ολοένα και περισσότερο εθνικιστικές τάσεις στο εσωτερικό των χωρών.
Ηδη Σκοτία, Φλάνδρα (Βέλγιο), Καταλονία (Ισπανία) και Τιρόλο (Ιταλία), πλούσιες περιοχές, απαιτούν να ανεξαρτητοποιηθούν για να ξεφορτωθούν τους φτωχούς συμπατριώτες τους.
Οι φτωχοί γίνονται το μίασμα, αυτοί, οι φτωχοί, ευθύνονται για τη φτώχεια τους. Είναι η φιλοσοφία που έχει επικρατήσει στον δυτικό κόσμο για να καλυφθούν οι ανισότητες και να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι τον πλούτο τον μοιράζονται οι λίγοι.
Μια τέτοια Ευρώπη, από την οποία απουσιάζουν βροντωδώς οι λαοί, δεν έχει μέλλον. Τελικά, αντί να συνασπιστούν οι φτωχοί εναντίον των πλουσίων, συνασπίζονται οι πλούσιοι κατά των φτωχών. Αλλά αυτό σημαίνει καπιταλισμός.
