Αυτή η πρεμούρα του υπουργείο Γεωργίας (ή όπως αλλιώς το λένε τώρα) να αλλάξει τον (ηλικίας 12 μηνών) ισχύοντα νόμο για τα αδέσποτα σκυλιά θα ήταν δικαιολογημένη αν, π.χ., καταργούσε την υποχρεωτική ηλεκτρονική σήμανση των ζώων (μικροτσίπ). Είναι όμως αδικαιολόγητη (και περίεργη), διότι, ξαφνικά, κινείται μια ολόκληρη διαδικασία, με στόχο τη νόμιμη θανάτωση υγιέστατων σκύλων, επειδή κάποιοι εντελώς άσχετοι θα θεωρούσαν «επικίνδυνους».
Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο (4039/12), για να περισυλλεγεί και θανατωθεί ένας αδέσποτος σκύλος πρέπει να είναι «αποδεδειγμένα επικίνδυνος» για τη σωματική ακεραιότητα των ανθρώπων. Στην προτεινόμενη (απ' το υπουργείο) τροποποίηση εκείνο το «αποδεδειγμένα» πάει περίπατο. Ετσι, ο καθένας θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ένας σκύλος είναι επικίνδυνος διότι του επιτέθηκε ή… αποπειράθηκε να του επιτεθεί ή τον απείλησε γαβγίζοντάς τον. Και να ζητήσει τη θανάτωσή του!
Ναι, ξέρω ότι κάποιοι θα πουν πως η «επικινδυνότητα» του σκύλου θα πιστοποιείται από επιτροπή, αποτελούμενη από 2 μέλη ζωοφιλικών σωματείων, έναν κτηνίατρο, έναν υπεύθυνο του δήμου κι έναν… κυνηγό! Και πως αυτό εξασφαλίζει την ορθή κρίση. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Πρώτον, διότι «υπεύθυνος» του δήμου δεν θα πει τίποτα. Κι ένας μπόγιας του δήμου μπορεί κάλλιστα να βαφτιστεί «υπεύθυνος». Μετά, τι δουλειά έχει ο… κυνηγός; Ο οποίος, κατά κανόνα, βλέπει τον σκύλο ως εργαλείο – οι αρχαίοι Ρωμαίοι αποκαλούσαν το ζώο τους instrumentum semi vocale (εργαλείο που μισομιλάει) και τον δούλο τους instrumentum vocale (δηλαδή, εργαλείο που μιλάει). Οι δρόμοι του Μαραθώνα -και όχι μόνο- είναι γεμάτοι από κυνηγετικά σκυλιά, που οι κυνηγοί ιδιοκτήτες τους τα εγκατέλειψαν όταν αυτά γέρασαν και διαπίστωσαν ότι δεν κάνουν για κυνήγι… Οσο για τους κτηνίατρους, αυτοί έχουν σπουδάσει την ιατρική των ζώων, να τους πηγαίνουμε τα άρρωστα ζωάκια μας και να τα γιατρεύουν. Δεν είναι οι καταλληλότεροι -και, σίγουρα, όχι αυθεντίες- για να αποφανθούν αν ένα ζώο είναι «επικίνδυνο» και άρα πρέπει να θανατωθεί. Εκτός αν έχει προσβληθεί από λύσσα.
Κατά τη γνώμη μου, την επιτροπή που θα έκρινε αν ένας σκύλος είναι πράγματι «επικίνδυνος» θα έπρεπε να την αποτελούν, πλην των δύο μελών ζωοφιλικών σωματείων της περιοχής, και ένας αναγνωρισμένος εκπαιδευτής σκύλων. Φυσικά και δεν εννοώ τους διάφορους «σκυλάδες» της επαρχίας, που… εκπαιδεύουν σκυλιά για κυνομαχίες, αλλά σοβαρούς και επαγγελματίες εκπαιδευτές. Αυτοί οι τρεις (ζωόφιλοι και ο εκπαιδευτής) αρκούν και είναι σε θέση να καταλάβουν αν ένα ζώο ξαφνικά έγινε… κακό ή κάποιος το προκάλεσε -κλοτσώντας το ή πετώντας του πέτρες- κι εκείνο απλά του ανταπέδωσε την (απρόκλητη) επίθεση.
Να σας πω τι πιστεύω τελικά; Πως όλη αυτή η βιασύνη οφείλεται στο ότι κάποιοι θέλουν να ξεμπερδεύουν με τα αδέσποτα, ενόψει της νέας τουριστικής περιόδου. Και θέλουν αυτό το πογκρόμ να έχει και νομική κάλυψη. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα τους περάσει.
……………………………………………………………………………………………………………………
Η πρώτη φιλοζωική οργάνωση στην Ελλάδα
Μια Γερμανίδα με αγγλική υπηκοότητα, που έζησε περίπου 20 χρόνια στα Χανιά και πέθανε στην Ελβετία, είναι αυτή που ίδρυσε για πρώτη φορά φιλοζωική οργάνωση στην (τουρκοκρατούμενη τότε) Κρήτη. Γράφει γι' αυτήν ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, Βάλτερ Πούχνερ (στο βιβλίο «Περί ζώων«, που επιμελήθηκαν οι καθηγητές Αννα Λυδάκη και Γιάννης Μπασκόζος, εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2011):
«Την πρώτη φιλοζωική οργάνωση στην Ελλάδα ίδρυσε μια πλούσια και εκκεντρική πολύγλωσση Γερμανίδα με αγγλική υπηκοότητα, η Ελπίς Μέλαινα (Esperanza von Schwartz, 1821-1899), το 1884 στη Χαλέπα της τουρκοκρατούμενης ακόμα Κρήτης, η οποία ήταν παθιασμένη περιηγήτρια και συγγραφέας, έμπιστη του Γκαριμπάλντι στην Ιταλία και του Franz Liszt στην Κεντρική Ευρώπη, διαζευγμένη και με φιλολογικό σαλόνι στη Ρώμη, έμεινε όμως από το 1865, για περισσότερο από είκοσι χρόνια, κατά διαστήματα, στη Μεγαλόνησο και άφησε κι έναν τόμο με περιγραφές των περιηγήσεών της στην Κρήτη. Συγκέντρωσε και δημοτικά τραγούδια, τα οποία εξέδωσε το 1873 με τον τίτλο “Κρητική μέλισσα”. Στην επανάσταση του Αρκαδίου, το 1866, οι συμπάθειές της ήταν με το μέρος των Κρητικών: Παρότρυνε τον Γκαριμπάλντι να στείλει 500 Ιταλούς εθελοντές στην επαναστατημένη Μεγαλόνησο. Πέθανε το 1899 στην Ελβετία.
Δημιούργησε στα Χανιά το πρώτο νοσοκομείο για κακομεταχειρισμένα άλογα και γαϊδούρια και φρόντιζε για τον καθημερινό σιτισμό των αδέσποτων σκυλιών της πόλης. Οι εκκλήσεις και τα μανιφέστα της υπέρ της φιλοζωίας σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες φυλάσσονται μέχρι σήμερα στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη».
…………………………………………………………………………………………………..
Της Αλλοπάρ*
Τις μέρες που ο δικός μου με «κατεβάζει» στην Αθήνα και όσο εκείνος απασχολείται στην εφημερίδα, εγώ κάνω βόλτες στα βιβλιοπωλεία και ειδικά στο βιβλιοπωλείο – έκθεση του ΜΙΕΤ (Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας) στην οδό Αμερικής. Εκεί ψάχνω -και συχνά βρίσκω- βιβλία ενδιαφέροντα, με θέματα που δεν τα βάζει ο νους σου και που όμως είναι γραμμένα με γνώση και πολύ μεράκι, από ανθρώπους που μελέτησαν και κόπιασαν πολύ πριν αρχίσουν να γράφουν.
Θα σας αραδιάσω μερικούς απ' τους τίτλους των βιβλίων αυτών, με τα οποία περνάω πολύ όμορφα τον καιρό μου εδώ, στον πίσω κήπο του σπιτιού μας στον Μαραθώνα -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Κάρμεν να μου κάνει τη ζωή κόλαση, θέλοντας συνεχώς να «παίξουμε» και δαγκώνοντάς μου τ' αυτιά.
* Αρχαία δημοκρατία, για πάντα νέα (η σύγχρονη δημοκρατία ως τερατογένεση της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας και της φιλοσοφικής κριτικής της) του καθηγητή Γιώργου Τ. Ρούση: Μια γλαφυρή παρουσίαση της γέννησης (με πολλές ωδίνες και πολλά στάδια) της αθηναϊκής δημοκρατίας και η επώδυνη σύγκρισή της με τη σημερινή, ισχύουσα, «αντιπροσωπευτική δημοκρατία». Πρόπλασμα του βιβλίου υπήρξαν οι σημειώσεις του καθηγητή για τις ανάγκες του μαθήματος επιλογής «Αρχαία και σύγχρονη δημοκρατία«, που διδάσκει στο Πάντειο (εκδόσεις Γκοβόστη).
*Ρωμιοί στην υπηρεσία της Υψηλής Πύλης: Μπορεί ο νους σας να πηγαίνει στον… Πάργαλη, τον Μεγάλο Βεζύρη του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, αλλά το βιβλίο αναφέρεται στους Φαναριώτες, τους Ρωμιούς εκείνους που απ' το 1599 και μετά (αφότου, δηλαδή, το Οικουμενικό Πατριαρχείο εγκαταστάθηκε στο Φανάρι) άρχισαν να κατακτούν ψηλές θέσεις στο οθωμανικό κράτος, προσφέροντας συχνά βοήθεια και στήριγμα τους σκλαβωμένους ομοεθνείς τους. Πρόκειται για διαλέξεις που έγιναν στη διάρκεια επιστημονικής ημερίδας της «Εταιρείας Μελέτης της Καθ' Ημάς Ανατολής».
* H απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (24/2 – 23/5 του 1825): Ενα τραγικό τρίμηνο, που διαψεύδει παταγωδώς το γνωστό «όταν οι Ελληνες κινδυνεύουν, ενώνονται σαν μια γροθιά». Ο Μιχαήλ Σακελλαρίου κατέγραψε τα όσα συνέβησαν σ' αυτό το τρίμηνο μελετώντας δημόσια έγγραφα, απομνημονεύματα, ημερολόγια κ.λπ. απ' το 1939 έως και το 1942, οπότε εγκατέλειψε τη μελέτη αυτή και στράφηκε σε άλλα θέματα. Ξανάβγαλε τον σκονισμένο φάκελο το 2007 και φέτος τον παρέδωσε στις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης που τον έκαναν βιβλίο. Διαβάζοντάς το -τις εξελίξεις μέρα με τη μέρα- θυμώνεις, τρελαίνεσαι, αγανακτείς. Ενας υπερφίαλος ηγέτης (ο Κουντουριώτης), ένα επιτελείο μηχανορράφων και ιδιοτελών αξιωματούχων και μερικοί πολέμαρχοι που αλληλοϋποβλέπονταν. Κι απ' την άλλη, λίγοι ήρωες να προσπαθούν, χωρίς μέσα, να σταματήσουν τον Αιγύπτιο πριν καταστρέψει όσα μέχρι τότε είχαν πετύχει οι θυσίες των Ελλήνων. Και ο Κολοκοτρώνης να ρημάζει στη φυλακή…
* Η ανάγνωση στο Βυζάντιο: Του καθηγητή Γκουλιέλμο Καβάλο, σε μετάφραση Σμαράγδας Τσοχανταρίδου και του καθηγητή Πάολο Οντόρικο (εκδόσεις Αγρα). Τι διάβαζαν στο Βυζάντιο; Ποιοι διάβαζαν; Πώς και πού; Ενα θαυμάσιο βιβλίο που εξετάζει (πραγματεύεται -και όχι… διαπραγματεύεται, που λένε κάποιοι αγράμματοι σκηνοθέτες) αυτό το περίεργο θέμα από κάθε πλευρά, αρχίζοντας απ' την Αθήνα και τη Ρώμη και φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη – Νέα Ρώμη. Ξεκινώντας απ' τα ειλητάρια (τυλιγμένοι πάπυροι και περγαμηνές) έως τους κώδικες (συρραμμένα φύλλα παπύρου), φτάνοντας στη μόδα των βιβλιοθηκών, τη δημόσια ή «κατά μόνας» ανάγνωση, τη δυνατόφωνη και χαμηλόφωνη, την «εντριβή» και «ψυχαγωγική» ανάγνωση, ο αναγνώστης βρίσκεται να κολυμπάει σε μια θάλασσα που ποτέ δεν πίστευε ότι υπάρχει.
* Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, πανέμορφη, θεότρελη και απαιτητική αναγνώστρια. Δεν ψοφάει για «μπεστ-σέλερ» αλλά για «ψαγμένα» βιβλιαράκια, που περιγράφουν, κυρίως, την καθημερινή ζωή των ανθρώπων -και των σκύλων- στους αιώνες: πώς και τι έτρωγαν, πώς παντρεύονταν, πώς ταξίδευαν, πώς διασκέδαζαν κ.λπ.
