Μετά το δημοσίευμα της «Εφ.Συν.» (28/2/2013) με τίτλο «Ξανά στο εδώλιο οι διώκτες του Αλεξανδρόπουλου», το οποίο αναφερόταν στην παραπομπή σε νέα δίκη των καθηγητών Κωνσταντίνου Λάβδα, Δημήτρη Κοτρόγιαννου και Μαρίας Μενδρινού μετά την έφεση που υπέβαλε η εισαγγελέας Πρωτοδικών Ρεθύμνου κατά της πρόσφατης αθωωτικής απόφασης του δικαστηρίου, λάβαμε από τον κ. Ιωάννη Παλλήκαρη, πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης ο οποίος αθωώθηκε στην ίδια δίκη -και πάντως δεν παραπέμπεται σε νέα- την παρακάτω επιστολή:

 

«Αγαπητέ κύριε Διονέλλη,

 

είμαι σίγουρος πως θα γνωρίζετε, ότι η μισή αλήθεια είναι το χειρότερο ψέμα.

 

Εάν ισχύει λοιπόν αυτό, δημοσιεύσετε παρακαλώ, χωρίς σχόλια, ολόκληρη την επιστολή μου και αφήστε τους αναγνώστες σας να την κρίνουν, αντί να κάνετε επιλεκτική χρήση περικοπών, για να κατασκευάζετε αντιπάλους εκεί που δεν υπάρχουν.

 

Αν ψάξετε ίσως στην ουσία της, θα καταλάβετε τι πραγματικά προτείνω και για την κυρία Παπαδοπούλου και για το Πανεπιστήμιο εν γένει.

 

Λυπάμαι ειλικρινά.

Καθ. Ιωάννης Παλλήκαρης»

 

……………………………………………………………………………

 

Κατόπιν του αιτήματος του κ. Παλλήκαρη, παραθέτουμε ολόκληρη την επιστολή του προς την ακαδημαϊκή κοινότητα του Πανεπιστημίου Κρήτης:

 

 

«Hράκλειο 18 Φεβρουαρίου 2013

 

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

 

Η πρόσφατη αθώωσή μου για την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου και μάλιστα με εισήγηση της εισαγγελέως, κλείνει ένα κύκλο μιας θητείας και εμπλοκής μου στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπου μαζί με την προ διετίας, με εισαγγελικό βούλευμα, αθώωσή μου, μετά από την πενταετή βέβηλο επίθεση κατά του προσώπου μου, από τον κίτρινο τύπο του Νησιού μας, μου δίδουν το δικαίωμα να σας κοιτάξω ξεκάθαρα στα μάτια, ακόμη και εκείνων που δεν θέλουν να δούνε και να σας μεταφέρω την συσσωρευμένη εμπειρία μου και τον προβληματισμό μου από αυτήν την δύσκολη διαδρομή.

 

Το δικαστήριο, απαλλάσσοντας και τους κ.κ. Λάβδα, Κοτρόγιαννο και Μενδρινού, στην ουσία συγχρόνως, δεν θέλησε να «ποινικοποιήσει» την πολιτική μέσα στα Πανεπιστήμια και να πολιτικοποιήσει μια δίκη, η οποία διήρκησε 3 μήνες με 29 δικάσιμες!, με έντονο παρασκήνιο και πιέσεις της πολιτικής αγωγής και την συντεταγμένη και συντονισμένη παρουσία μαρτύρων κατηγορίας, κατά σύμπτωση, αποκλειστικά της ίδιας πολιτικής αποχρώσεως και δυστυχώς οι περισσότεροι εξ αυτών Συνάδελφοι!.

 

Το μήνυμα αυτής της απόφασης, έχει ιδιαίτερη σημασία για την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, όπου όλοι οι θεσμοί έχουν απαξιωθεί μαζί και η Ακαδημία, η οποία οδηγείται συχνά στα έδρανα της δικαιοσύνης. Μιας δικαιοσύνης, που και αυτή ως θεσμός, προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της, σε μια χώρα που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της.

 

Αυτή η απόφαση, μας λέει το αυτονόητο, ότι η δικομανία και ο αλληλοσπαραγμός των τελευταίων ετών, πρέπει κάποτε να σταματήσει και ότι ο Ακαδημαϊκός χώρος, πρέπει να βρει το θάρρος, να λύσει εσωτερικά τα προβλήματά του, να κάνει την αυτοκριτική του και να επανασυσταθεί. Παράλληλα, επιβεβαιώνει και ελπίζει, ότι το Ακαδημαϊκό ήθος και η κρίση είναι τουλάχιστον ισότιμο εκείνου της δικαιοσύνης.

 

Αγαπητοί Συνάδελφοι, είναι λογικό οι φοιτητές να επιθυμούν μια αλλαγή, σε ένα σαθρό κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον. Δυστυχώς, το κάθε κόμμα, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτήν τους την ανασφάλεια, αγνοώντας ότι οι πολιτικοί απέτυχαν σε αυτήν την χώρα, είτε συμπολιτευόμενοι, είτε αντιπολιτευόμενοι.

 

Εκείνο όμως το οποίο δεν καταλαβαίνω, είναι εκείνες οι «θλιβερές φιγούρες» Ακαδημαϊκών συναδέλφων, των οποίων ο κομματικός ρόλος, προέχει της Ακαδημαϊκής τους λειτουργίας εντός του Πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα να καπηλεύονται τις κρίσιμες αγωνίες των νέων μας.

 

Η αθώωση δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.

 

Κανείς δεν δικαιώθηκε και όλοι τελικά χάσαμε, όταν αφήσαμε την Ακαδημαϊκή λειτουργία να αποτελεί βορρά στα στόματα των δικηγόρων και να διασύρεται στα κομματικά φύλλα και στις ιστοσελίδες.

 

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, για ένα τρίτο αντικειμενικό κριτή, ο οποίος άκουσε επί 30 περίπου ημέρες, όλες τις πλευρές, ότι «όσο» παραποιημένα ήταν τα στοιχεία των συνοπτικών, αναλυτικών ή άλλων πινάκων του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού, όπως ίσως και κάθε μεταπτυχιακού, τόσο παραποιημένα ή κατασκευασμένα, ήταν και τα στοιχεία στα οποία βασίστηκαν τα πορίσματα των Συναδέλφων του κατηγορητηρίου.

 

Η δική μου αντίληψη είναι ότι, όλα αυτά κινήθηκαν στα «όρια» της αντικειμενικότητας και αυτά τα όρια δεν κρίνονται στα πολιτικά δικαστήρια, όπως ορθά μας «δίδαξε» η δικαιοσύνη ενός περιφερειακού δικαστηρίου, αλλά βελτιώνονται και οριοθετούνται μέσα στον Ακαδημαϊκό χώρο.

 

Ας καθίσουμε λοιπόν ξανά γύρω από το Τραπέζι, να μιλήσουμε ξανά με ανοικτά χαρτιά και καλή διάθεση και αν δεν καταφέραμε να το πράξουμε μέχρι τώρα, ή μάλλον αν το χάσαμε ωριμάζοντας, ας το επιδιώξει ως εσωτερική στρατηγική, το νεοσυσταθέν Συμβούλιο, που ελπίζω τουλάχιστον αυτό, να αφήσει τις κομματικές του ταυτότητες στο σπίτι!.

 

Και επειδή μία καλή χειρονομία, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή αυτού του Ακαδημαικού διαλόγου που τόσο πολύ χρειαζόμαστε, προτείνω αυτή να γίνει από τους αθωωθέντες συναδέλφους, με την απόσυρση της αγωγής τους κατά της συναδέλφου κυρίας Σουζάνας Παπαδοπούλου.

 

Εκφράζω αυτή μου την άποψη, διότι πιστεύω ότι και Αυτή ακόμη, η έμπειρη και επιβραβευμένη διδάσκαλος, μπορεί ακόμη να διδαχτεί μερικά πράγματα, από τα μηνύματα τα οποία ελπίζω να έλαβε και με το ατύχημα που είχε περιμένοντας στους διαδρόμους του δικαστηρίου, αλλά και από το αποτέλεσμα της δίκης.

 

Ευχαριστώ

Γιάννης Παλλήκαρης»

 

………………………………………………………………………………….

 

Και η απάντηση του συντάκτη μας:

 

Κύριε καθηγητά,

 

ασφαλώς γίνεται σεβαστό το αίτημά σας να δημοσιευτεί ολόκληρη η επιστολή σας προς τα μέλη ΔΕΠ μετά την αθώωσή σας. Όπως ελπίζω σέβεστε και την προσπάθειά μου να αναγνωρίζω τις «ειδήσεις» μέσα σε ένα μακροσκελές κείμενο. Από το δικό σας κείμενο η είδηση δεν είναι ότι ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος, πρώην πρύτανης, καλεί τους άλλους δασκάλους σε διάλογο «γύρω από το ίδιο τραπέζι». Αυτό θα ήταν το αυτονόητο σε κάθε χρονική στιγμή, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας της ασκούμενης από εσάς διοίκησης.

 

Είδηση είναι όταν ο δάσκαλος επαναλαμβάνει τη φράση «θλιβερές φιγούρες» αναφερόμενος στους συναδέλφους του και καλεί μέσω μιας διφορούμενης φράσης γυναίκα συνάδελφό του, επίσης καταξιωμένη δασκάλα, να «διδαχτεί» από «τα μηνύματα που έλαβε από το ατύχημα που είχε περιμένοντας στους διαδρόμους του δικαστηρίου».

 

Αυτός είναι και ο λόγος που χρησιμοποίησα και τη λέξη «αήθης» σχετικά με τη συγκεκριμένη αναφορά σας.

 

Γνώμη μου είναι ότι δε γίνεται με τέτοιους όρους ο «διάλογος γύρω από το ίδιο τραπέζι». Εξάλλου, θα ήταν ευχής έργο να είχαν κληθεί όλοι στον διάλογο αυτό. Στο συγκεκριμένο τραπέζι όμως, υπάρχει μια κενή θέση εδώ και επτά χρόνια.

 

Με σεβασμό,

Μάριος Διονέλλης