Λίγο ακόμη και θα ζήσουμε κατοχικές στιγμές, δηλαδή δίχως τροφή και μάλιστα το πρώτο είδος, το ψωμί. Τα στοιχεία έρευνας που έγινε για λογαριασμό της Ομοσπονδίας Αρτοποιών Ελλάδος δείχνουν ότι δύο στους δέκα καταναλωτές έχουν πάψει πια να προμηθεύονται από τον φούρνο της γειτονιάς του τα γραμμάρια που αναλογούν ανά μέλος στην οικογένεια.
Πριν από μόλις δύο χρόνια ήταν ένας στους δέκα. Σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα διπλασιάστηκαν οι καταναλωτές που «απαρνήθηκαν» τον καθημερινό άρτο. Με τέτοιους ρυθμούς είναι πολύ πιθανό να πούμε το ψωμί ψωμάκι. Μπορεί το ποσοστό να μη δημιουργεί τεράστια προβλήματα ακόμη, αλλά και μόνο το γεγονός ότι δύο στους δέκα Ελληνες αδυνατούν, για οικονομικούς λόγους(!), να πάρουν ψωμί είναι ανησυχητικό.
Κάποτε υπήρχε η «πολυτέλεια» να μην αγοράζουμε ψωμί για λόγους δίαιτας (ενίοτε και υγείας), όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Τα στοιχεία της έρευνας δείχνουν ότι η φτώχεια δεν έχει απλώς χτυπήσει την πόρτα των νοικοκυριών, αλλά έχει ήδη εισβάλει μέσα στα σπίτια πολλών συνανθρώπων μας. Είναι μια θλιβερή διαπίστωση, ενδεικτική της μεγάλης ανατροπής στην οικιακή οικονομία. Εάν συνυπολογιστεί, εάν προστεθεί, καλύτερα, στην αδυναμία αγοράς ψωμιού και η επίσης δραματική μείωση στην προμήθεια πετρελαίου θέρμανσης, που αφορά πολλούς περισσότερους καταναλωτές, τότε τα ελληνικά νοικοκυριά είναι βέβαιο ότι στενάζουν και δύσκολα τα βγάζουν πέρα στις έως πρότινος αυτονόητες ανάγκες τους, όπως η τροφή και η θέρμανση και για πολλούς και η ίδια η στέγαση.
Δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε τις βασικές ανάγκες, ποιος το περίμενε! Η θέρμανση έγινε ταξική και την απολαμβάνουν ελάχιστοι πλέον. Οι φτωχοί αρκούνται σε ξυλόσομπες και σε μαγκάλια με τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα (θανάτους των φοιτητών στη Λάρισα από αναθυμιάσεις).
Ποιοι είναι αυτοί που δεν τρώνε πλέον ψωμί; Το ρεπορτάζ λέει ότι αφορά γυναίκες, ηλικιωμένους και μη εργαζόμενους. Το ψωμί θεωρείται ακριβό στην Ελλάδα σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρότι τα στοιχεία της Ομοσπονδίας Αρτοποιών δείχνουν το αντίθετο.
Η αδυναμία να έχουμε πρόσβαση στη θέρμανση (και στη στέγαση) καθώς και στο ψωμί οφείλει να προβληματίσει τους υπεύθυνους για να μην πούμε ότι έπρεπε, ήδη, να έχουν θορυβηθεί και να φροντίσουν για την αντιστροφή αυτής της τάσης. Η όλη κατάσταση είναι ένα ηχηρό χαστούκι στις διακηρύξεις του τεχνολογικού πολιτισμού, ότι δήθεν τα επιτεύγματά του θα απάλλασσαν την ανθρωπότητα από τις βάναυσες εργασίες και θα έλυναν τα προβλήματα επιβίωσης. Βρισκόμαστε ακριβώς στην αντίθετη κατάσταση απ' αυτές τις (πομπώδεις, όπως αποδείχτηκε) διακηρύξεις.
Η φτώχεια εξουθενώνει τα νοικοκυριά και δεν αντιμετωπίζεται, όπως ακριβώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πείνα. Στην Κατοχή η έλλειψη ψωμιού κάπως υποκαταστάθηκε από την μπομπότα, την παρασκευή δηλαδή άρτου από κριθάρι ή καλαμπόκι. Σήμερα δεν λείπει το στάρι, λείπει, όμως, η οικονομική ικανότητα των νοικοκυριών να το προμηθευτούν εν είδει αρτοσκευασμάτων. Εννοείται ότι αφορά σχεδόν δύο εκατομμύρια Ελληνες!
