Tης Βένας Γεωργακοπούλου

-Πολύ ήθελα να πάω να ακούσω τον Σαββόπουλο στο Gagarin. Δεν πήγα. Του χρωστάω, όμως, μερικές από τις πιο δυνατές συναυλιακές μου συγκινήσεις -αδύναμη μού φαίνεται η λέξη, καλύτερα να πω εκστάσεις.

-Γι' αυτό και καταδιασκέδασα με τη δημοσιογραφική προσπάθεια (περιθωριακή, ευτυχώς) να αμαυρωθούν οι εμφανίσεις του. Οχι ότι ο Σαββόπουλος είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται κάθε φορά στα χάι του. Αλλά ήταν τόσο, μα τόσο διαφανείς οι λόγοι: είναι «συστημικός», χτυπάτε τον. Στηρίζει την κυβέρνηση.

-Φαινόμενο της εποχής, θα μου πείτε. Ηλπιζα ότι δεν θα το δω ποτέ να αριβάρει στην οικογένεια των δημοσιογράφων του καλλιτεχνικού. Δεξιά ψήφιζε ο Χατζιδάκις, Πασόκα ήταν η Μελίνα, από το Μητσοτακαίικο πέρασε ο Μίκης. Ούτε που διανοηθήκαμε, εμείς οι παλιοί, να αμφισβητήσουμε το έργο τους, να πάψουμε να το αγαπάμε.

-Δεν λέω, ζούμε μέρες ιδεολογικής πόλωσης. Ανθρωπος είμαι, πολύ χαίρομαι όταν ανακαλύπτω ότι συμφωνώ πολιτικά με καλλιτέχνες που υπολήπτομαι (έτσι, για να μη νιώθω και μεγάλη μοναξιά). Τον Πορτοκάλογλου, τον Γκορίτσα, την Τριανταφύλλου, τον Μάρκαρη, τον Χωμενίδη, τον Φάις. Μέχρις εκεί, όμως.

-Ποτέ δεν θα πάψω να νιώθω σαν γιορτή κάθε νέο μυθιστόρημα της Καρυστιάνη ή της Δούκα, μόνο και μόνο επειδή νιώθω ή ξέρω ότι είναι στα αριστερά μου. Το γεγονός ότι ένας μικρομηκάς εκφράστηκε πρόσφατα υπέρ των ληστών της Κοζάνης, δεν με έκανε να ξεχάσω πόσο θαυμάζω το έργο του. Και, ναι, ένα από τα καλύτερα νέα ελληνικά βιβλία, που διάβασα φέτος (μπορεί και το καλύτερο) το υπογράφει συγγραφέας, που είμαι σίγουρη ότι ψήφισε τον Σαμαρά.