Του Γιάννη Ξανθούλη
Μπαίνουμε πια στη Σαρακοστή της Σαρακοστής τη Δευτέρα, γιατί στη σκέτη Σαρακοστή βρισκόμαστε αυτεπαγγέλτως εδώ και πολύ καιρό. Κάτι ανοιξιάτικο φτερουγίζει μέσα μου, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκομαι σε καλή διάθεση για να το αναλύσω. Χαίρομαι πάντως που λήγει η δοτή «ξέφρενη χαρά» της Αποκριάς με τα παγανιστικά πατροπαράδοτα και μητροπαράδοτα έθιμα. Κάποιοι θα προσκυνήσουν παραδόσεις που ως συνήθως χάνονται στα βάθη της πολύπαθης τουρκοκρατίας (το ΜΕΓΑΛΟ μας άλλοθι δηλαδή), άλλοι θα αγγίξουν -για το καλό- τους περήφανους φαλλούς στον ουζοφόρο Τύρναβο κι άλλοι θα ονειρεύονται τσιπουρολιχουδιές της Καθαρής Δευτέρας, που εμένα προσωπικά με μελαγχολεί και ως Καθαρή και ως Δευτέρα για λόγους παλαιών στομαχικών διαταραχών κι όχι μόνον. Ισως γιατί θυμάμαι τους χαρταετούς μου να δραπετεύουν από τα παιδικά χέρια και να χάνονται στον συννεφιασμένο ορίζοντα αφήνοντάς με απαρηγόρητο. Αργότερα, βέβαια, διασκέδαζα, τρόπος του λέγειν, σκαρώνοντας ημικαθαρευουσιάνικα δραματουργήματα σε στίχους, όπου μάνες ξεμυαλισμένες στον λόφο του Φιλοπάππου, αντί να προσέχουν τα παιδιά τους έκαναν μπανιστήρι στα ερωτευμένα ζευγάρια που έτρωγαν (και κυρίως παρήγαγαν) αυγοτάραχο. ΤΟΤΕ ο χαρταετός, σ' ένα σκοπίμως απότομο φύσημα ανέβαινε με δύναμη ψηλά, παίρνοντας μαζί του και τα παιδιά των μανάδων! Χρόνια μετά τα παιδιά σε ημιάγρια κατάσταση (κάτι μεταξύ Μόγλη και Καμμένου) βρίσκονταν σε ξερονησίδες που στο μεταξύ είχαν πουληθεί σε κάποιον εμίρη του Περσικού Κόλπου και των άλλων κόλπων που μαστίζουν τα σεμνά μας ήθη…
… ΠΕΡΑΣΕ πολύς καιρός από τότε, όμως η «Καθαρά Δευτέρα» υπάρχει ακόμη για να χαλαρώνει την καρναβαλική διάθεση του Νεοέλληνα και να τον προετοιμάζει κατάλληλα για τα επερχόμενα δράματα. Κάπως έτσι θα γίνει και φέτος, έστω κι αν μας βαραίνουν τα νοτιοαμερικάνικα πένθη κι αν στη «ΜΟΥΡΗ του κατεστημένου» βρίσκεται «τριμμένη» η αθωωτική ετυμηγορία για τον βλαστό της Χρυσής Αυγής. Ομως η ζωή πρέπει να συνεχιστεί κατεπειγόντως, γιατί οι τροϊκανοί κοντεύει να απολέσουν και το τελευταίο τέταρτο από τη λίμπιντό μας που ως γνωστόν βαράει κόκκινο. Μέχρι το Πάσχα, που φέτος είναι μαγιάτικο, πρέπει να έχουμε λάβει τις αποφάσεις μας για τη μετανάστευση (δηλαδή ΑΝ θα μεταναστεύσουμε στο Κατάρ ή στη Γριλανδία) ή αν θα παραμείνουμε ΕΔΩ για να πιστέψουμε (ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΡΤΥΡΗΣΟΥΜΕ) πως υπάρχει Κράτος που σέβεται τη φυσιολογική ανύψωση του φαλλού και δεν συνηγορεί στην κατάπτωσή του.
Φυσικά ο γράφων έχει παντελώς διαφορετικά προβλήματα. Ενα από τα πολλά είναι το προκλητικό θράσος του Σαουδάραβα πρίγκιπα Αλουαντίν μπιν Ταλάλ που έγινε ΕΞΩ φρενών επειδή του άλλαξαν τη σειρά στη λίστα των οδυνηρά πλουσίων. Βεβαίως το παλικάρι αυτής της εξαίσιας χώρας (με το διαμαντοκούραδο της καμήλας) έχει τα δίκια του ΑΦΟΥ του αξίζει η 10η θέση και όχι η 26η, όπως τον κατέταξε το «Forbes».
Eλα όμως και στη δική μου θέση, αγαπητέ Αλουαντίν, που με έχωσαν τουλάχιστον πέντε βαθμούς κάτω από τον Λάτση! Αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα, αλλά ο πρίγκιπας το παράκανε με τα παράπονά του. Τέλος πάντων, τι να γίνει, πολλή μπαμπεσιά κυκλοφορεί στις μέρες μας, αφού οι αξίες ΔΕΝ αναγνωρίζονται. Στην περίπτωση του πρίγκιπα, που τα προσόντα του, όντως, δεν χωρούν σε μια πετρελαιοφόρο χερσόνησο, η πίκρα είναι μεγάλη. Μάλιστα άκουσα πως κλαίγοντας και ωρυόμενος βγήκε στην αμμώδη αυλή της έπαυλής του και άρχισε να κλοτσάει το έδαφος με τις σαγιονάρες του. ΚΑΙ Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ (για μας θαύμα) ξεπήδησαν άλλες πέντε δροσερές πετρελαιοπηγές! Ο πρίγκιπας όμως είναι συνηθισμένος σ' αυτά, γιατί στη Σαουδική Αραβία ακόμη κι όταν σφαλιαρίζουν τις συζύγους τους, καθημερινά, δεν τρέχει αίμα από τη μύτη τους ΑΛΛΑ πετρέλαιο. Είπαμε όμως, ΑΛΛΑ ήθη, ΑΛΛΑ έθιμα και κοπριά στα λάχανα, σ' εκείνο τον υπέροχο τόπο που προσκυνά ΟΛΟΚΛΗΡΗ η υφήλιος, χωρίς αηδία.
Κι ενώ η φύση τραγουδά και σφυρίζει ανοιξιάτικα στη Χαλκιδική -που έχει τρία πόδια κι όχι ΔΥΟ- κρίνεται η αμφίσημη υπόληψη του χρυσού και άλλων ευγενών μετάλλων. Μέσα σε πολεμικό κλίμα, λοιπόν, η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ' εγγόνια. Το πράγμα έχει αγριέψει τόσο που ΟΛΟΙ θέλουν να σφαχτούν και να ματώσουν πάνω στο χρυσοφόρο έδαφος της περιοχής τους. Κάτι ανάλογο ακούω από χρόνια και για τον Εβρο. Φαίνεται πως εκτός από ελιές και κρεατοελιές, κάτω από τη σεμνή ελληνική γη ζουν ό,τι μπορεί να λατρέψει μια σαουδαράβισσα πριγκίπισσα. Χρυσάφι, πετρέλαιο, διαμάντια, αιθέρια έλαια, παντζάρια και αρίστης ποιότητας γεώμηλα.
Στη θάλασσά μας πάλι, εκτός του πετρελαίου, του γαύρου και της πεσκανδρίτσας, κυκλοφορούν αμύθητης αξίας μαργαριτάρια μέσα σε φιλότιμα στρείδια και κομπλεξικούς αχινούς. Γι' αυτό τραβάμε του λιναριού τα πάθη και γι 'αυτό οι ζηλόφθονες εταιρείες εκμετάλλευσης μας σπρώχνουν στον ΟΛΕΘΡΟ της απληστίας.
Το μόνο ευχάριστο σ' αυτό το μακελειό είναι πως η τρόικα δεν ασχολείται ΑΚΟΜΗ με το υπέδαφος, ρίχνοντας ρητορικούς και θεωρητικούς φόρους για την πλήρη εξόντωσή μας… Αρκείται στον αυτονόητο εξευτελισμό μας που είναι μάλλον θεμιτός ΕΚΕΙ που φτάσαμε…
Είναι όμως Αποκριά -στην κορύφωσή της- οπότε καλό τριήμερο και μπριόζα Σαρακοστή της Σαρακοστής.
