Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Δεν είναι η διάγνωση του κυπριακού δημοσιονομικού προβλήματος το ζήτημα. Η θεραπεία που προτείνουν οι Βρυξέλλες (για την ακρίβεια: Βερολίνο, Χάγη και κάτι από Ελσίνκι και Βιέννη…) είναι το πρόβλημα. Σωστότερα, η θεραπεία είναι που δημιουργεί το πρόβλημα. Οχι μόνο στην Κύπρο ή στον ευρύτερο ευρωπαϊκό Νότο (ευρύτερο, αφού περιλαμβάνεται σ’ αυτόν, επί της ουσίας, και η Ιρλανδία). Δημιουργεί πρόβλημα στην ευρωζώνη, αλλά, γενικότερα, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την υπόστασή της.

Και είναι θεραπεία για κλάματα. Οπως είναι για κλάματα κάθε θεραπεία που αγνοεί το ιστορικό μιας χώρας, η οποία έχει προσβληθεί από ασθένεια, υποτίθεται, ιάσιμη (αλλιώς δεν έχουν λόγο τα όποια μέτρα!), αλλά αγνοεί και τις όποιες θεραπείες, ήπιες ή δραστικές, έχει υποστεί αυτή η χώρα από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ευρωζώνη και εντεύθεν. Προπαντός, όταν αυτή η χώρα αντιμετωπίζει, κοντά τέσσερις δεκαετίες τώρα, οξύτατο πρόβλημα διαμελισμού και κατοχής. Ενώ, επιπλέον, ανήκει και σε άλλη ευρύτερη Κοινοπολιτεία χωρών, τη Βρετανική, της οποίας η πρώτη τη τάξει Βρετανία δεν είναι μέλος της ευρωζώνης και δεν έχει απεκδυθεί ακόμα, μισόν αιώνα τώρα, εντελώς των αποικιακών της προνομίων επί κυπριακού εδάφους!

Και είναι περισσότερο θεραπεία για κλάματα (και περιορίζομαι στην κορυφή του παγόβουνου, την πρωτοφανή δήμευση ποσοστών επί τραπεζικών καταθέσεων, γιατί υπάρχει και… ίσαλος γραμμή!). Οπως είναι για κλάματα κάθε θεραπεία, που… αγιοποιεί την οικονομία ευτελίζοντας την πολιτική, αφήνει ανυπεράσπιστη την όποια ορθότητα της διάγνωσης (όλοι υποψιαζόμαστε το πόθεν της υπερβολικής διόγκωσης των κυπριακών τραπεζών!) και, κυρίως, εξωθεί τους πολίτες σε εθνικιστικές εξάρσεις και μίση, και από υποκείμενα μιας ιδέας, ιστορικά, ενωτικής, τους μετατρέπει σε… ανιστόρητη διαλυτική μάζα. Γερμανός ήταν ο φιλόσοφος Εντμουντ Χούσερλ, που, βλέποντας τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επερχόμενο, παρατηρούσε: «Λείπει από τους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες η γενναιότητα της λογικής»!