Του Τάσου Παππά
Η υπόθεση της Κύπρου δεν προσφέρεται για εύκολους πανηγυρισμούς. Το κυπριακό Κοινοβούλιο πήρε μια μεγάλη απόφαση λέγοντας «όχι» στην πρόταση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και προφανώς έχει σταθμίσει τους κινδύνους απ' αυτή την επιλογή. Για παράδειγμα, πρέπει να έχει κατά νου ότι δεν θα είναι εύκολο για την ηγεσία της Ε.Ε. να υποκύψει στη μαχητική στάση μιας μικρής χώρας που θέλει να «χαλάσει» την πιάτσα, στέλνοντας ένα μήνυμα αντίστασης στους ισχυρούς της Ευρώπης.
Αν συμβεί αυτό, οι κυβερνήσεις των μνημονίων σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία δεν θα μπορέσουν να σταθούν γιατί θα είναι ευάλωτες στην κριτική των πολιτών τους ότι αυτές δεν προέβαλαν αντιρρήσεις στα μνημόνια, αν και το μέγεθός τους είναι μεγαλύτερο από της Κύπρου και οι συνέπειες για την ευρωζώνη από μια άρνησή τους θα ήταν σοβαρότερες. Επιπλέον το όποιο κύρος έχει απομείνει στις ηγετικές ελίτ της Ευρώπης θα εξαφανιστεί μέσα στη χλεύη και την οργή των Ευρωπαίων πολιτών.
Στην ιστορία ενός έθνους έρχονται στιγμές που οι πολίτες και η ηγεσία του καλούνται να αναμετρηθούν με μείζονες προκλήσεις. Σε τέτοιου τύπου περιστάσεις μπορεί να μην υπάρχουν μια καλή και μια κακή απάντηση, αλλά μια επώδυνη και μια πολύ κακή. Ή για να το πούμε διαφορετικά, έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στον αργό και με αναξιοπρέπεια θάνατο και στον γρήγορο, αλλά αξιοπρεπή θάνατο.
Οποια απόφαση κι αν λάβουν πρέπει να έχουν το θάρρος και το σθένος να την υποστηρίξουν μέχρι τέλους. Τα μισόλογα, οι υπεκφυγές και οι κουτοπονηριές δεν έχουν θέση. Κοντολογίς δεν έχουν την πολυτέλεια να πάνε και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Αν μάλιστα είσαι ηγεσία οφείλεις να μιλήσεις τη γλώσσα της αλήθειας και της ευθύνης, αλλιώς δεν κάνεις για ηγεσία ενός έθνους που δίνει τη μάχη της επιβίωσής του. Πρέπει να πας σπίτι σου.
Ο Κύπριος πρόεδρος προσπαθεί να βρει ένα εξιλαστήριο θύμα για να βγει από τη δυσχερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Δεν είναι δυνατόν νοήμων άνθρωπος να πιστέψει ότι ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου Μιχ. Σαρρής αποφάσισε μόνος του να βάλει την υπογραφή του κάτω από το κείμενο της επαχθούς συμφωνίας, χωρίς προηγουμένως να έχει συνεννοηθεί με τον κ. Αναστασιάδη. Αν το έκανε -πράγμα αδιανόητο- θα έπρεπε να είχε απολυθεί.
Επίσης, αν οι βουλευτές του Δημοκρατικού Συναγερμού πιστεύουν, όπως λένε, ότι η λύση που προτάθηκε από την ευρωζώνη, παρότι κατάφωρα άδικη, είναι η μόνη που υπάρχει στο τραπέζι, διαφορετικά έρχεται η οικονομική καταστροφή, τότε γιατί δεν την υπερψήφισαν στη Βουλή και προτίμησαν το βολικό καταφύγιο της αποχής; Η απάντηση είναι ότι προφανώς δεν ήθελαν να πάνε κόντρα στο λαϊκό αίσθημα.
Ομως έτσι δεν χτίζονται σχέσεις εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Με τέτοιες συμπεριφορές οι ηγεσίες δεν είναι πρωτοπόρες, απλώς δίνουν μάχες χαρακωμάτων, ελπίζοντας ότι και ο εχθρός θα τους συμπεριφερθεί με επιείκεια και οι πολίτες δεν θα τους επικρίνουν για την επαμφοτερίζουσα στάση τους. Συνήθως αυτές οι ηγεσίες χάνουν και στα δύο μέτωπα. Ο εχθρός τις περιφρονεί, οι πολίτες τις βδελύσσονται.
