Tης Αννας Δαμιανίδη

Στο τρένο για Θεσσαλονίκη πήρα να διαβάσω ένα βιβλίο, αλλά δεν τα κατάφερα. Στο μπροστινό κάθισμα ένα αγοράκι γύρω στα δύο χαλούσε τον κόσμο. Σ' όλο το ταξίδι στρίγκλιζε, έτρεχε πάνω κάτω κι ανεβοκατέβαζε κοπανώντας τα μπράτσα των καθισμάτων.

Ηταν με τον μπαμπά του, ο οποίος χαμογελούσε προς κάθε κατεύθυνση, σίγουρος ότι απολαμβάναμε την παρουσία του παιδιού. Ηταν όντως χαριτωμένο, αλλά το ταξίδι κράτησε πέντε ώρες.

Στην αρχή έλπιζα σε μια ηλικιωμένη απέναντι, μήπως έβρισκε τρόπο να το ηρεμήσει, αλλά απλώς το τραβούσε και το ερέθιζε. Από παντού επιβάτες το φώναζαν και το κερνούσαν.

Μπουκωνόταν, τσίριζε, συνέχιζε να κοπανάει. Κανείς δεν προσπάθησε να το ησυχάσει. Καμία γιαγιά, κι είχε τουλάχιστον εφτά εκεί μέσα, δεν επιχείρησε να του πει ένα παραμύθι.

Σσσς, του έλεγε ο μπαμπάς του. Η μόνη παιδαγωγική κουβέντα στη διάρκεια του ταξιδιού. Σσσσς. Το συριστικό σίγμα μπορεί να σε εξοντώσει χειρότερα από το τσίριγμα αν το ακούς επί πέντε ώρες.

Δεν είχε φέρει μαζί του ένα παιχνιδάκι, βιβλίο, πιπίλα, τίποτε από τα σύνεργα που ηρεμούν τα μωρά. Σαν να βρέθηκε πρώτη φορά υπεύθυνος για το παιδί του.

Κάποια στιγμή ένα νέο ζευγάρι κάθισε απέναντί τους, πιάσανε συζήτηση. «Εγώ είμαι των παραδόσεων», τους δήλωσε αρκετές φορές. Προφανώς οι παραδόσεις τού απαγορεύουν να ασχολείται σοβαρά με πρακτικά προβλήματα ανατροφής παιδιών.

Ωστόσο ήξερε πολλά, τους είπε μάλιστα ότι φτιάχνει και φρουτόκρεμα, κατά τη συνταγή του γιατρού.

Ηταν φανερό ότι το παιδί χρειαζόταν ύπνο, αλλά δεν έβρισκε τρόπο να κοιμηθεί. Ο μπαμπάς κάθε τόσο το βούταγε, το ακινητοποιούσε, και διέταζε:

«Κοιμήσου ρε!». Το μικρό παλεύοντας γλιστρούσε και ξανάρχιζε να τσιροκοπάει στο διάδρομο. Ηταν αξιολύπητο, τα μάτια του γυαλίζανε, έκλαιγε και χτυπιόταν. Ενα νανούρισμα παραδοσιακό δεν είχε μάθει ο άνθρωπος της παράδοσης.

Κοιμήσου και παρήγγειλα στην Πόλη τα προικιά σου

Στη Βενετιά τα ρούχα σου και τα διαμαντικά σου

Μήπως είναι πολύ κοσμοπολίτικο αυτό για παιδάκια; Μήπως παραγγελίες στην Πόλη και τη Βενετιά υπονομεύουν την ισορροπία του ισοζυγίου πληρωμών;

Αθήνα – Θεσσαλονίκη, πέντε ώρες, κανείς δεν εξέφρασε παράπονο, δεν έκανε παρατήρηση, δεν είπε συμβουλή. Ολοι αποφεύγουν να μπλέκουν με γονείς. Είναι υπερβολικά εύθικτοι.

Η μόνη λύση θα ήταν να δίνουν οι γιατροί τη συνταγή για ύπνο μαζί με τη φρουτόκρεμα. Μήλο κι αχλάδι, παραμύθι και τραγούδι. Φρούτα εποχής, νανουρίσματα προαιώνια και, ναι, παραδοσιακά.

Αλλά οι γιατροί είναι μοντέρνοι άνθρωποι, δεν είναι των παραδόσεων. Αυτό το χάσμα, του παραδοσιακού με το μοντέρνο, ανακύπτει εκεί που δεν χρειάζεται, και μπορεί να σε ξεκάνει.