Της Βένας Γεωργακοπούλου

Μετράω και ξαναμετράω τους νεκρούς. Τόσοι από 'δώ τόσοι από 'κεί. Από βόμβες και ρουκέτες. Η ανακωχή, εντάξει, ανακοινώθηκε. Την ήθελαν και οι δυο πλευρές. Την οριστική ειρήνη αδυνατώ να καταλάβω γιατί την τορπιλίζουν.

Ξεφυλλίζω πάλι αυτές τις μέρες ένα βιβλίο που με βοήθησε όσο κανένα άλλο να συνειδητοποιήσω όχι τι γίνεται ή γιατί γίνεται στη Μέση Ανατολή -αυτό, τόσα χρόνια τώρα, μέσες άκρες το έχω καταλάβει. Με έκανε να βρεθώ στη θέση των ανθρώπων της.

Εστω κι αν ο συγγραφέας του είναι Ισραηλινός. Δεν θέλω να πληγώσω τα ακραία φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα του ελληνικού λαού προπαγανδίζοντας, μέρες που είναι, ένα βιβλίο του Νταβίντ Γκρόσμαν.

Γι' αυτό σπεύδω ενοχικά να συμπληρώσω ότι ο άνθρωπος αυτός, εκτός από τεράστιος λογοτέχνης, είναι πασίγνωστος για τους αγώνες του υπέρ ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Δεν έχασε τη νηφαλιότητά του ούτε κι όταν ο γιος του σκοτώθηκε το 2006, στον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου, δυο μέρες πριν από την κατάπαυση του πυρός. Μεταξύ μας, δεν ξέρω πολλούς που δεν θα τους έπνιγε το μίσος και η οργή.

Το ίδιο ισχύει και για την ηρωίδα του μυθιστορήματος που σας έλεγα. «Στο τέλος της γης», εκδόσεις Καστανιώτη.

Η «φλογερή αριστερή» Ισραηλίτισσα Ορα, που παίρνει τα βουνά της πατρίδας της από αγωνία, για να μη βλέπει, να μην ακούει, να μη μαθαίνει τίποτα τώρα που ο λατρεμένος γιος της, Οφερ, μπουκάρει στα κατεχόμενα με το όπλο στο χέρι, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι Παλαιστίνια μάνα.

Εγώ τουλάχιστον διαφορά δεν βλέπω. Εκτός από μια ανήκουστη ιδιαιτερότητα που έχει η Ορα, και πάνω της στηρίζω τις αναιμικές ελπίδες μου να ζήσω να δω την Παλαιστίνη ελεύθερη. Και δίπλα της το Ισραήλ ανέπαφο και ασφαλές.

Η Ορα έχει δει τον αγαπημένο της να γυρνάει από αιχμαλωσία στα χέρια των Αιγυπτίων εντελώς κατεστραμμένος, σωματικά και ψυχικά, από φρικτά βασανιστήρια, Κι όμως. Γανώνει τα αφτιά των δυο της γιων με ικεσίες.

Να μην πυροβολήσουν ποτέ, εκεί που φυλάνε σκοπιά στα μπλόκα.

Φοβίστε τους. Δώστε τους χαστούκια. Χτυπήστε τους. Σημαδέψτε τους στα πόδια, λέει. Αλλά μέχρις εκεί. Η Ορα πιστεύει ότι ακόμα κι αν ο άλλος, ο Παλαιστίνιος, στεκόταν απέναντί τους ζωσμένος με εκρηκτικά, η ζωή των «δολοφόνων» γιων της δεν θα ήταν πλέον ζωή. Δεν θα είχαν πια ζωή. Ετσι απλά. Τόσο απλά.

Ουτοπίες, θα πείτε. Ρομαντισμοί ειρηνιστών. Βλέπω πού οδηγεί και ο πραγματισμός των γερακιών ένθεν και ένθεν. Ακόμα κι αν κρατήσει καιρό η ανακωχή, τα νεκρά παιδιά, τα νεκρά μωρά δεν θα δικαιωθούν ποτέ.

Θα ήταν σήμερα οχτώ μέρες μεγαλύτερα. Θα έβγαιναν στους δρόμους να παίξουν. Είχε ήλιο χθες στη Γάζα και στο Τελ Αβίβ.