Του Βίκτωρα Νέτα
Το «κούρεμα» -ουσιαστικά η δήμευση- καταθέσεων στις τράπεζες είναι πράξη βάρβαρη, άδικη και ανήθικη, όταν μάλιστα οι καταθέτες είναι αθώοι πολίτες, δηλαδή η κατάθεσή τους δεν είναι προϊόν παρανομίας και απάτης, αλλά προϊόν μόχθου που έχει φορολογηθεί κανονικά. Αυτές οι καταθέσεις ανεξαρτήτως ποσού, και όχι μόνο έως 100.000 ευρώ, θα πρέπει να προστατεύονται με εγγύηση του κράτους και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η προστασία δεν εξασφαλίζεται με δηλώσεις και λόγια των κυβερνήσεων, αλλά μόνο με τη σωστή, διαφανή λειτουργία και τον αυστηρό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος.
Η περίπτωση της Κύπρου, και όχι μόνο, έδειξε ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι διάτρητο, ακόμη και στην ευρωζώνη, όπου θεωρητικά λειτουργούν μηχανισμοί ελέγχου με κορυφαίους εκείνους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου προκαλεί πλήθος ερωτήματα για τους μηχανισμούς ελέγχου, τα οποία καλείται να απαντήσει η δικαστική έρευνα που δρομολόγησε η κυπριακή κυβέρνηση. Θα πρέπει λοιπόν να ερευνηθούν όχι μόνο οι κυπριακές ευθύνες -κυβερνητικές και των διοικήσεων των τραπεζών- αλλά και πέραν αυτών οι ευθύνες των μηχανισμών της ευρωζώνης. Δεν γνώριζε κανείς τίποτε; Δεν γνώριζε ούτε η Γερμανία, η οποία γνώριζε και για την Ελλάδα, αλλά δεν έλεγε τίποτα γιατί ήταν καλός πελάτης της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας; Ασφαλώς και γνώριζε το Βερολίνο ότι η Κύπρος ήταν και πριν μπει στην ευρωζώνη φορολογικός παράδεισος, προπαντός για Ρώσους μεγαλοκαταθέτες.
Περίμενε, λοιπόν, η Γερμανία, όπως έκανε και για την Ελλάδα, την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει την Κύπρο με δύο στόχους: α) να συρρικνώσει το κυπριακό σύστημα εντός και εκτός Κύπρου προς όφελός της, β) να βάλει χέρι στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες. Με προκλητικές δηλώσεις της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ και ιδιαίτερα του υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε η Γερμανία έχει αποκαλύψει τις επιδιώξεις της. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και χωρίς μισόλογα:
Αφού η Γερμανία δεν κατάφερε με δύο αιματηρούς παγκόσμιους πολέμους να υποτάξει την Ευρώπη, το επιχειρεί τώρα με έναν οικονομικό πόλεμο. Εκμεταλλεύεται γι' αυτό το σαθρό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το ακόμη πιο σαθρό οικοδόμημα της ευρωζώνης, όπου υπερκυβέρνηση της Ευρώπης είναι το Eurogroup, στο οποίο κυρίαρχο ρόλο και λόγο έχει η Γερμανία.
Καιρός είναι οι άλλοι Ευρωπαίοι εταίροι να ξυπνήσουν και να πουν καθαρά στην κυρία Μέρκελ ότι η χώρα της χρωστάει στους λαούς της Ευρώπης και δεν της χρωστάνε. Η Γερμανία είναι γνωστό στους πάντες ότι οφείλει τη μεταπολεμική ανάπτυξή της και την ανάδειξή της σε κυρίαρχη δύναμη της Ευρώπης στις άλλες χώρες και προπαντός σε εκείνες που με τον πόλεμο κατέστρεψε και δεν πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις. Αντίθετα, μάλιστα, ενισχύθηκε -αντί να πληρώσει- με πολλούς τρόπους στο όνομα της «αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου». Ειδικά στην Ελλάδα έχει υπολογιστεί ότι η Γερμανία μαζί με τους τόκους χρωστάει για πολεμικές επανορθώσεις 332 δισεκατομμύρια δολάρια και για το κατοχικό δάνειο 163,8 δισ. δολάρια, δηλαδή συνολικά 496 δισ. δολάρια, ποσό που υπερβαίνει κατά πολύ το χρέος της Ελλάδας προς τους δανειστές της.
Υπάρχει, όμως, και άλλο γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα και προς άλλες χώρες. Οφείλει η Γερμανία το μεταπολεμικό της οικονομικό θαύμα και στους ξένους εργάτες που δέχτηκε από τις ρημαγμένες χώρες τους. Αυτοί οι μετανάστες ήταν μια τεράστια οικονομική αιμοδοσία προς την ηττημένη Γερμανία. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες από την Τουρκία, την Ιταλία, την Πολωνία, την Ελλάδα και άλλες χώρες ζήτησαν ένα μεροκάματο στη Γερμανία, την ανάπτυξη της οποίας χρηματοδοτούσαν οι ΗΠΑ. Η μετανάστευση ήταν απολύτως ελεγχόμενη. Οι υποψήφιοι περνούσαν από αυστηρές ιατρικές εξετάσεις και δεν γίνονταν δεκτοί ακόμη κι αν είχαν μόνο κάποια σφραγίσματα στα δόντια. Πριν από μερικά χρόνια έγινε μια έρευνα για την κατάσταση της υγείας των κατοίκων της Γερμανίας και διαπιστώθηκε ότι οι πιο υγιείς ήταν οι μετανάστες.
Τι αντιπροσώπευαν ως «κεφάλαιο» αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, οι γκασταρμπάιτερ («φιλοξενούμενοι εργάτες», όπως τους αποκαλούσαν); Για να φτάσουν σε παραγωγική ηλικία, δηλαδή να γίνουν πάνω από 20 χρόνων, οι χώρες τους μαζί και οι οικογένειές τους είχαν ξοδέψει για τον καθένα κατά μέσο όρο 10 εκατομμύρια δραχμές της εποχής εκείνης. Εκανε, λοιπόν, η Γερμανία δωρεάν εισαγωγή εκατοντάδων χιλιάδων «ανθρώπινων μηχανών», που η καθεμιά τους είχε αξία 10 εκατ. δραχμών. Ταυτόχρονα τις «μηχανές» αυτές η γερμανική οικονομία τις μετρούσε και ως καταναλωτές. Από την άλλη πλευρά, οι χώρες των μεταναστών έχασαν το πιο δυναμικό και υγιές εργατικό προσωπικό, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την ανάπτυξή τους.
Υπολογίζεται ότι από την Ελλάδα μετανάστευσαν στη Γερμανία περίπου ένα εκατομμύριο εργάτες, δηλαδή «μηχανές» συνολικής αξίας 10 τρισ. δραχμών, που είχαν ουσιαστική συμβολή στο μεταπολεμικό γερμανικό θαύμα. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος είχε χαρακτηρίσει, ατυχώς, «ευλογία» τη μετανάστευση.
Ηταν πράγματι «ευλογία», αλλά για τις χώρες υποδοχής μεταναστών. Μετά το αναπτυξιακό θαύμα η Γερμανία φρόντισε να ξεφορτωθεί ένα μέρος των γκασταρμπάιτερ εφαρμόζοντας ένα πονηρό μέτρο. Σε όποιον εγκατέλειπε τη χώρα, του έδινε πίσω τις ασφαλιστικές του εισφορές, με αποτέλεσμα πολλοί μετανάστες να μείνουν τελικά χωρίς σύνταξη.
Η «ευλογία» που αποδείχθηκε πραγματική κατάρα ξαναεμφανίστηκε τώρα μετά την οικονομική κρίση, όταν δεκάδες χιλιάδες νέοι, κυρίως επιστήμονες, εγκαταλείπουν την Ελλάδα για να αιμοδοτήσουν και τη γερμανική οικονομία.
Μετά το «κούρεμα» στην Κύπρο όλοι οι Ευρωπαίοι αισθάνονται ανασφαλείς. Χρειάζεται, λοιπόν, εδώ και τώρα μια δυναμική κινητοποίηση για να λειτουργήσει η Ε.Ε. με ένα δημοκρατικό Σύνταγμα και επιτέλους να κυβερνηθεί από μια κυβέρνηση εκλεγμένη από τους λαούς και ελεγχόμενη από ένα Κοινοβούλιο με ουσιαστικές αρμοδιότητες.
