Ο αγροτικός κόσμος και οι περί τον τουρισμό ενασχολήσεις είναι δύο κρίσιμοι τομείς, στην ανάπτυξη των οποίων ουδεμία κυβέρνηση έχει επιδείξει το ανάλογο ενδιαφέρον.
Ούτε μία στιβαρή μελέτη έως τούδε και κατά συνέπεια ούτε ένας τρόπος άσκησης πολιτικής.
Στην Πελοπόννησο το φράγμα του Ασωπού (θα υποδέχεται όλα τα όμβρια ύδατα που απορρέουν τώρα ανέλεγκτα από τον ορεινό όγκο στον Κορινθιακό) θεωρείται έργο ανάσας για όλη την Κορινθία.
Αφ' ενός θα μπορεί να υδροδοτεί όλη την πεδινή λεκάνη με ανθρώπινους χειρισμούς, αφ' ετέρου θα αποτελέσει -ισχυρίζονται- πόλο έλξης για τους τουρίστες, μιας και θα δημιουργηθεί μια λίμνη μέσα στα βουνά (κάτι ανάλογο με τη λίμνη Πλαστήρα).
Δήμαρχοι και περιφερειάρχης τονίζουν σ' όλους τους τόνους ότι το έργο θα σηματοδοτήσει την αναγέννηση της περιοχής. Είναι, όμως, έτσι;
Για την Ιστορία, οι εργασίες ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2011, αλλά εδώ και δύο μήνες, το θεωρούμενο ως το ακριβότερο έργο στην Πελοπόννησο έχει «παγώσει», ενώ οι σαράντα επτά εκεί εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι εδώ και επτά μήνες, πολλοί δε εξ αυτών ωθήθηκαν και στην απεργία πείνας, μπας και ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν πρόκειται περί μη εξασφάλισης της χρηματοδότησής του (σύνηθες σε πολλά άλλα έργα).
Σύμφωνα με την πολιτεία, η ευθύνη βαραίνει την ανάδοχο κατασκευαστική εταιρεία («Ιόνιος») με κίνδυνο το έργο να βγει «εκτός χρονοδιαγραμμάτων» και, έτσι, να χαθούν εκατομμύρια ευρώ…
Ομως η πολιτεία ψεύδεται. Οι εργαζόμενοι έχουν προσπαθήσει από το καλοκαίρι να συγκληθεί τριμερής διαδικασία η οποία, όμως, σκοντάφτει στην έλλειψη προσωπικού στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας!
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τα μεγάλα φράγματα έχουν καταγγελθεί από οικολογικές κυρίως οργανώσεις ως ανασταλτικά στην αγροτική ανάπτυξη.
Μεταβάλλουν τους αγρότες σε τουριστικούς πράκτορες, μιας και τα γύρω χωριά καθίστανται παραλίμνια και χάνουν τον αγροτικό τους -εδώ και δεκαετίες- προσανατολισμό.
Η διαχείριση των υδάτινων πόρων είναι μία από τις μεγαλύτερες ευθύνες των κυβερνήσεων για το μέλλον πολλών περιοχών όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η μόνη εφικτή λύση, που δεν προκαλεί ανισορροπία στο περιβάλλον, είναι τα μικρά φράγματα, τα οποία οδηγούν το νερό στα συμφέροντα των καλλιεργητών και ταυτόχρονα διασφαλίζουν την υδροδότηση εκείνων των περιοχών που πάσχουν από λειψυδρία, όπως είναι ολόκληρο το πεδινό τμήμα της Κορινθίας.
Το έργο αυτό θα μπορούσε να είναι μοντέλο για την αγροτοτουριστική ανάπτυξη, εάν το φράγμα ήταν κατανεμημένο σε πολλά μικρότερα φράγματα, ελέγξιμα από τις τοπικές κοινωνίες και όχι από τους μεγαλοεπιχειρηματίες που θα κατακλύσουν σαν καρχαρίες την περιοχή.
Είναι ευκαιρία για πολλούς δημάρχους να παραδειγματιστούν από το φράγμα του Ασωπού ώστε να διαχειριστούν καλύτερα τους υδάτινους πόρους της περιοχής τους.
