Του Τάσου Τσακίρογλου

«Οι φίλοι του σχολιάζουν πως εκείνος που έβαλε την Ελλάδα στην ευρωζώνη θα είναι ο υπουργός που κινδυνεύει να τη δει να εκδιώκεται απ' αυτήν». Με τα λόγια αυτά κλείνει το πορτρέτο του Γιάννη Στουρνάρα στη χθεσινή «La Libre Belgique», υπογραμμίζοντας το ενδιαφέρον του ξένου Τύπου για τον άνθρωπο που έκλεισε τη διαπραγμάτευση για τα σκληρά μέτρα με την τρόικα.

Ο υπουργός Οικονομικών υπήρξε εδώ και πολλά χρόνια ένας άνθρωπος «ειδικών αποστολών», από νέος πάντα σε θέσεις-κλειδιά. Ενδεικτικά έχει διατελέσει:

- Ειδικός σύμβουλος στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (1986-1989) και στην Τράπεζα της Ελλάδος (1989-1994)

- Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1989-μέχρι σήμερα)

- Πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Οικονομίας (ΣΟΕ) (1994-2000)

- Αντιπρόεδρος της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ) (1994-1997)

- Μέλος του Δ.Σ. του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) (1998-2000)

- Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας, την οποία και «αναδιάρθρωσε» προκειμένου να πουληθεί στους Γάλλους.

Και παράλληλα μ' αυτά, ο πολυπράγμων καθηγητής και κουμπάρος του «τσάρου της οικονομίας» επί σημιτικού εκσυγχρονισμού, Γιάννου Παπαντωνίου, συμμετείχε σε όλες τις καθοριστικές διαδικασίες για τις οποίες πολλοί λένε σήμερα ότι αποτέλεσαν τις πηγές της κακοδαιμονίας.

Ο Γ. Στουρνάρας ήταν πρόεδρος του ΣΟΕ όταν οι υπόλοιποι «καθηγητές», υπό την καθοδήγηση της Goldman Sachs, όπως έχει επανειλημμένως γραφεί, «εξωράιζαν» τα στοιχεία του χρέους, προκειμένου να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Μάλιστα, ήταν ο ίδιος που διαπραγματεύτηκε προσωπικά με την Ε.Ε. καθ' όλη τη διαδικασία.

Στην πραγματικότητα, ο κ. Στουρνάρας αποτελεί την ενσάρκωση ενός κοινωνικού και πολιτικού παράδοξου: αν και ορκισμένος εχθρός του «κρατισμού» και θερμός υπέρμαχος του «ανταγωνισμού», έζησε το σημαντικότερο μέρος της επαγγελματικής του ζωής στο προστατευμένο περιβάλλον του Δημοσίου.

Μέχρι την υπουργοποίησή του, αρχικά στο χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Ανάπτυξης, στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου και στη συνέχεια στο υπουργείο Οικονομικών, από την τρικομματική κυβέρνηση, με προσωπική επιλογή του Αντώνη Σαμαρά, υπήρξε επικεφαλής του περίφημου Ινστιτούτου Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), ενός προσκείμενου στον ΣΕΒ «think tank».

Παράλληλα, ο κ. Στουρνάρας, μαζί με τον «διαχρονικό νεοφιλελεύθερο» Στ. Μάνο φτιάχνουν το 2011 την «Πρωτοβουλία ΚΑΠΠΑ» (Κρατική Ακίνητη Περιουσία και Αξιοποίηση), με στόχο τη δημιουργία μιας εταιρείας που θα αναλάβει να «αξιοποιήσει» τα «φιλέτα» του Δημοσίου, παρόμοια με εκείνη του σχεδίου «ΕΥΡΗΚΑ» της γερμανικής εταιρείας συμβούλων Roland Berger, η οποία θεωρήθηκε «αποικιοκρατικού χαρακτήρα».

Την ίδια περίοδο δραστηριοποιείται και πολιτικά μέσω του «Κοινωνικού Συνδέσμου», μαζί με τον Γιώργο Φλωρίδη και δυνάμεις του «φιλελεύθερου χώρου», όπως οι Αρίστος και Απόστολος Δοξιάδης, αλλά και στελέχη της «Δράσης» του Στ. Μάνου, με στόχο τη συγκρότηση ενός φιλελεύθερου εκσυγχρονιστικού μετώπου για τις «μεταρρυθμίσεις».

«Κορωνίδα» της δράσης του κ. Στουρνάρα (πάλαι ποτέ μέλος της ΚΝΕ) είναι η φημολογούμενη συμμετοχή του στη συγγραφή του Μνημονίου.

Κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, τα «φίλια» ΜΜΕ της κυβέρνησης τον «αγιογραφούσαν» ως τον άνθρωπο που έβαλε τις φωνές στον Π. Τόμσεν, ενώ η «άλλη πλευρά» τον κατήγγειλε ως ένα «βαθύ λαρύγγι» που «περνούσε» τις εργοδοτικές επιθυμίες στην τρόικα.

Ο,τι και να ισχύει, το σίγουρο είναι ότι απολαύει της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού.

Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού -όπως ο ίδιος έχει εξομολογηθεί σε συνάδελφό του από το ΠΑΣΟΚ-, «το Μνημόνιο είναι η τελευταία ευκαιρία να σωθεί το αστικό σύστημα».