Του Νίκου Κιάου
Τριήμερο εκδηλώσεων με τίτλο «Στα βήματα της ειρήνης», για τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από παρακρατικούς, έγινε στις 5, 6 και 7 Απριλίου στην Κω. Διοργανωτές οι τοπικοί πολιτιστικοί σύλλογοι «Πολιτεία» και «Φαιναρέτη», σε συνεργασία με το Ιδρυμα «Γρηγόρης Λαμπράκης», υπό την αιγίδα του Δήμου Κω και με τη συμμετοχή και υποστήριξη πλήθους τοπικών φορέων. Ηταν ένα γεμάτο, πολύ ενδιαφέρον, εξαιρετικό τριήμερο.
Οι παρακρατικές οργανώσεις της εποχής είχαν σχέσεις, διασυνδέσεις, με τα τότε πραγματικά κέντρα εξουσίας, ΚΥΠ και υπηρεσίες Ασφάλειας και Πληροφοριών, Σώματα Ασφαλείας, Παλάτι, πολιτικά κέντρα, στρατός, CIA, οικονομική ολιγαρχία, αφού παρακρατικοί ήταν οι δολοφόνοι του Λαμπράκη.
Το θέμα είναι επίκαιρο, όποια ονομασία και χαρακτηρισμό κι αν δώσουμε στις οργανώσεις αυτές, που εμφανίζονται κατά καιρούς σε αδρές γραμμές ως «εθνικές», «εθνικιστικές», «αντικομμουνιστικές», «εθνικοπατριωτικές» κ.λπ.
Την εποχή της ναζιστικής, φασιστικής κατοχής 1940-45 έδρασαν ένοπλες οργανώσεις του χώρου αυτού μαζί με τα κατοχικά στρατεύματα και κύριο στόχο κομμουνιστές, εν γένει αριστερούς και Εβραίους. Ηταν γερμανοντυμένοι και συμπλήρωναν το σχετικό περιβάλλον με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους δωσίλογους και τους συναφείς παράγοντες, σε αγαστή συνεργασία και με τις ελληνικές δυνάμεις δίωξης κομμουνιστών κ.λπ.
Μετά την Κατοχή και στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου, ύστερα από (ουσιαστικά δήθεν) διώξεις, επανέρχονται από την επίσημη πολιτεία οι ηγέτες και «μαχητές» των οργανώσεων αυτών στον «εθνικό» κορμό, γίνεται κανονική αποκατάσταση, οικονομική, κοινωνική, πολιτική.
Το 1958, με την ανάδειξη της ΕΔΑ ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το σχεδόν 25% στις εκλογές, σημαίνει συναγερμός για να αντιμετωπιστεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος και επαναδραστηριοποιούνται ουσιαστικά και οργανωτικά με τις ευλογίες και την ενίσχυση (οικονομική, κοινωνική, σε πελατειακή σχέση) από την επίσημη έκφραση του κράτους της Δεξιάς.
Με την πάροδο του χρόνου, μετέχουν ενεργά πλέον σε κινητοποιήσεις κατά της Αριστεράς και των αριστερών, κομμουνιστών κ.λπ., με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη στις 22 Μαΐου 1963 στη Θεσσαλονίκη και τον σοβαρό τραυματισμό του βουλευτή της ΕΔΑ Γ. Τσαρουχά (δολοφονήθηκε το 1968 από βασανιστήρια στην Ειδική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης).
Την περίοδο εκείνη, έως τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, λειτουργούν δεκάδες παρακρατικές, νεοφασιστικές οργανώσεις στη χώρα, ενώ στην περίοδο της δικτατορίας αναλαμβάνουν πόστα σε υπουργεία κι άλλες θέσεις εξέχοντα στελέχη του κρατικού-παρακρατικού μηχανισμού (π.χ. Γεωργαλάς, Χολέβας, Κωνσταντόπουλος κ.ά.) με πρώτους, φυσικά, τον Γ. Παπαδόπουλο και τον Κ. Κόλλια.
Το 1978, η Ακροδεξιά κάνει την εμφάνισή της με βομβιστική επίθεση στον κινηματογράφο «Ελλη» (18 τραυματίες) και συνεχίζει τη δράση της ώς τις μέρες μας με ξυλοδαρμούς και επιθέσεις σε ξένους μετανάστες, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς.
Σε πολιτικό επίπεδο το 1974 εκπροσωπείται από την Εθνικήν Δημοκρατικήν Ενωσιν, το 1977 από την Εθνικήν Παράταξιν (5 βουλευτές) και μετά κατά σειρά από το Κόμμα των Προοδευτικών, την ΕΠΕΝ, την Εθνικιστικήν Παράταξιν, το ΕΝΕΚ, το Ελληνικό Μέτωπο (διατηρείται ακόμα το σύνθημα «Ελληνικό Μέτωπο Βορίδης» σε τοίχο στην εθνικό οδό από Στερεά προς Θεσσαλία), ώς το 2002 με τον ΛΑΟΣ με τον Γ. Καρατζαφέρη ευρωβουλευτή, ενώ ευρωβουλευτές είχαν βγει και το 1981 και το 1984. Το 2007 μπαίνει στη Βουλή ο ΛΑΟΣ και το 2009 κατεβαίνει η Χρυσή Αυγή, η οποία παίρνει έδρα στην Αθήνα το 2010 στις δημοτικές εκλογές και τον Μάιο του 2012 μπαίνει στη Βουλή όταν αποτυγχάνει ο ΛΑΟΣ.
Η ιστορία δείχνει ότι η Ακροδεξιά στην Ελλάδα είχε παραδοσιακά δύναμη. Αλλοτε ενσωματώθηκε στην επίσημη Δεξιά (και μετά τη δικτατορία), άλλοτε κινήθηκε εκτός.
Τον δρόμο προ τη Χρυσή Αυγή άνοιξε αναμφιβόλως ο ΛΑΟΣ με τον Γ. Καρατζαφέρη, ο οποίος το 2002, στις τότε νομαρχιακές εκλογές, είχε και τέσσερις χρυσαυγίτες. Ο Κώστας Καραμανλής ως πρωθυπουργός δεν είχε καμία σχέση -ούτε καν του απηύθυνε τον λόγο- με τον Γ. Καρατζαφέρη. Ο τελευταίος και ο ΛΑΟΣ του νομιμοποιήθηκαν τον Νοέμβριο του 2011 με τον Γ. Παπανδρέου και τον Α. Σαμαρά, όταν μπήκαν ως συνεταίροι στην κυβέρνηση Παπαδήμου και απέκτησε η ρατσιστική, εθνικιστική, αντισημιτική Δεξιά πολιτική αναγνώριση. Το ΠΑΣΟΚ, πάντως, πάντοτε επεδίωκε να αναπτυχθεί η Ακροδεξιά εις βάρος της Δεξιάς της Ν.Δ., για αυτονόητα οφέλη. Το 2011, η συμμετοχή του Καρατζαφέρη στο μνημόνιο ήταν και προσφορά στη Χρυσή Αυγή, όπως εκφράσθηκε αμέσως μετά.
Η Χρυσή Αυγή δείχνει σήμερα εδραιωμένη. Εχει τις «ερωτοτροπίες», ως προς τα ξενοφοβικά, μεταναστευτικά από το σαμαρικο-δεξιό έως το βενιζελο-χρυσοχοϊδικο-σοσιαλιστικό, τα δύο σκέλη της τρικομματικής συγκυβέρνησης καθώς και την ουσιαστική ανοχή του τρίτου αριστεροδημοκρατικού σκέλους και παράλληλα κινείται πιο άνετα από το μεταδικτατορικό παρελθόν. Εχει την ουσιαστική στήριξη, μέσω της «τηλεθέασης» και της «ακροαματικότητας», ορισμένων ΜΜΕ και την οικονομική υποστήριξη μέρους της ολιγαρχίας (όχι μόνο ελληνικής), όπως γράφουν ξένα ΜΜΕ και όπως έχει υποστηρίξει στη Βουλή η ίδια η Χρυσή Αυγή. Τη χρειάζεται αυτήν τη Χρυσή Αυγή, καθώς ανεβαίνει η Αριστερά, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «απειλή» να εκλεγεί στην εξουσία. Οργανώνει η αντίδραση τις αντιστάσεις της, πολύ περισσότερο καθώς η Ενωμένη Ευρώπη, η ελπίδα και το όραμα για την κοινωνική Ευρώπη των εργαζομένων, των λαών, δέχεται πλήγματα από το κεφάλαιο με διάφορες δικαιολογίες και προφάσεις προς όφελος του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης. Η Χρυσή Αυγή είναι η κατάλληλη συνιστώσα και υποστηρικτής, με τις λαϊκιστικές κραυγές μεν, αλλά και με τις υπέρ των εφοπλιστικών συμφερόντων και του μνημονίου ψήφους της στη Βουλή.
* Πρόταση: Να προβληθεί το «Ζ» στα σχολεία και να αρχίσει συζήτηση.
