ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ;
Toυ Γιάννη Καλαιτζή
Ο συντάκτης του παρόντος εγκαίρως και ευθέως είχε διατυπώσει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ αυτοχθόνων και μεταναστών, που είναι τούτη: οι μετανάστες εν Ελλάδι ουδέποτε αποβιώνουν. Εάν συνέβαινε το αντίθετο, το ελληνικό κράτος θα είχε προνοήσει για την ανέγερση ιερών ή άλλων χώρων νεκρώσιμης ακολουθίας σύμφωνα με τις δοξασίες αλλόθρησκων μεταναστών. Και ενώ λειτουργούν προ πολλού κοιμητήρια των παντοδαπών μη ορθοδόξων χριστιανών, ουδεμία πληροφορία έχουμε για την ύπαρξη νεκροταφείου μουσουλμάνων, βουδιστών, βραχμάνων ή ανιμιστών. Και παρά την απουσία γραφείων κηδειών και μνημοσύνων, πτώματα αλλοδόξων μεταναστών δεν συναντάμε στους δρόμους, στα χαντάκια και στην ύπαιθρο της χώρας. Επομένως, ο ισχυρισμός της στήλης -οι μετανάστες εν Ελλάδι ουδέποτε αποβιώνουν- είναι απολύτως ορθός. Για τούτο η οργή των γενναίων ανδρών του Κασιδιάρη και η αγανάκτηση του καλού Μητροπολίτη Πειραιώς ματαίωσαν την ανέγερση τεμένους στην Αττική. Είναι ανόσιο, βέβηλο, αντεθνικό και παντελώς άχρηστο, όσο και η εγκατάσταση νεκροταφείου αλλοδόξων.
Και πέραν όλων αυτών «όσοι διαφωνούν με την άποψη μας δεν δικαιούνταν να ασκήσουν κριτική στα συμπεράσματά μας, τουναντίον οφείλουν να επιστρέψουν στη φρόνιμη σιωπή τους». Και ας σημειωθεί πως η προηγούμενη πρόταση στηρίζεται στον ακόλουθο απλό συλλογισμό: «Η οποιαδήποτε κριτική τους στάση δεν θα ήταν αποτέλεσμα λογικής επεξεργασίας αλλά προϊόν της διαφωνίας τους». Και οι σκέψεις αυτές δεν εκφράζουν την προσωπική μας ιδεοληψία, αλλά προέρχονται από τη μακροχρόνια πείρα, τη σφυρηλατημένη διαλεκτική της Αλέκας Παπαρήγα. Τα ως άνω εντός εισαγωγικών περιέχονται σε έναν από τους λόγους που εκφώνησε κατά τη διάρκεια των προσυνεδριακών διαδικασιών του κόμματός της.
Αγνοούμε βέβαια (τουλάχιστον όσο συντάσσεται το παρόν) την αντίδραση των συνέδρων, ασφαλώς όμως η γνώμη της κυρίας Παπαρήγα έχει τη σιδερένια λογική του κοινού τόπου. Πράγματι, παρά τα όσα πρεσβεύουν ορισμένοι αναγνώστες, η φιλοσοφία της γραμματέως εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής και επιβεβαιώνουν την άποψη της Δεξιάς, σύμφωνα με την οποία η μεταπολίτευση καταδυναστεύεται από την ιδεολογία των αριστερών.
Με την αυτή υπεράνω πάσης κριτικής εξουσία, ο λεοντόκαρδος ηγέτης των ταγμάτων ασφαλείας κ. Δένδιας, αφού αναγόρευσε τον εαυτό τους Ξένιο Δία, διεκδικώντας πλέον κυριαρχία επί της γης όση και εν τοις ουρανοίς ανακήρυξε την εξοχότητά του Καίσαρα. Και έπραξε τούτο εξ αντανακλάσεως εφ' όσον χαρακτήρισε την πολιορκούμενη Ιερισσό «Γαλατικό χωριό». Ακολουθεί σθεναρά τα βήματα των στρατηγών της Φρειδερίκης που ονόμαζαν τους αντιπάλους τους κατσαπλιάδες, κομιτατζήδες, συμμορίτες και εαμοβούλγαρους, για να μην ομολογήσουν την εμφύλια σύρραξη, την οποία πυροδοτούσαν με ανδρεία αφ' ενός, και αφ' εταίρου για να φαιδρύνει τη βάρβαρη εισβολή (4 η ώρα τα χαράματα στις κατοικίες αμέριμνων πολιτών) με το χιούμορ των λευκών που αποκαλούν τους Αφροαμερικάνους «χιονάτη», «γαλανομάτα», «ξανθομαλλούσα». Αυτά για να λυτρωθούμε από το ρατσιστικό παράπονο, πως φυλετικές διακρίσεις στη χώρα μας υφίστανται μόνον οι Αφροασιάτες και οι γηγενείς Τσιγγάνοι.
Αγαπητοί αναγνώστες, ο ρατσισμός της εξουσίας εμφανίζει τους διαφωνούντες ως εκτός ορίων ανοϊκούς, διεστραμμένους υπανθρώπους (αγράμματους, χαρακτηρίζει τους αντιρρησίες ο Περισσός) και ισχυρίζονται -οι κρατούντες- ότι επιζητούν μια καλοπροαίρετη εποικοδομητική, δημιουργική κριτική, ενώ γνωρίζουν αυτό που λέει ο Τσέζαρε Παβέζε: «Κρίνω πρόσωπα, σημαίνει φτιάχνω την καρικατούρα τους».
www.gkalaitzis.gr
