Του Γιάννη Καλαιτζή

Με γενικό σωματικό παροξυσμό, αχαλίνωτη φαντασία, παρανοϊκό εγκέφαλο, οδυνηρές εμπειρίες ή αλλόκοτες ιδέες, η Μαίρη Σέλεϊ επινοεί το τέρας του Φρανκενστάιν, ο Μπραμ Στόουκερ τον Κόμη Δράκουλα και ο κ. Μιχαλολιάκος τη Χρυσή Αυγή.

Πράγματι κατά τον τρόπο που δημιουργούνται και περιγράφονται τα τέρατα του αποτροπιασμού και της φρίκης κατασκευάζονται και τα γελοία ή φαιδρά υποκείμενα, λέγονται τα ευτράπελα ανέκδοτα και γράφονται οι σατιρικές ιστορίες.

Για τούτο είναι βαρετός ο υποψήφιος αφηγητής αστείου που προσέρχεται στον ακροατή με ευχάριστο πρόσωπο.

Στις ευφρόσυνες ψυχές δεν υπάρχει διόλου σκωπτική διάθεση», γράφει ο Νοβάλις. «Ο αστεϊσμός φανερώνει διαταραγμένη ισορροπία και ταυτοχρόνως είναι το μέσον για την επανόρθωσή της». Ο Μποσταντζόγλου ήταν εξαιρετικά σοβαρός κύριος, κατηφής και βαρύθυμος.

Αλλά πού εντοπίζονται τα κοινά στοιχεία τερατώδους και αστείου; Στη μίξη των εντελώς ανόμοιων και μερικές φορές αντιθετικών και αλληλοσυγκρουόμενων υποστάσεων. Ο Δράκουλας, οι βρικόλακες και τα Ζόμπι αποτελούνται από ένα μέρος ζωής και ένα θανάτου.

Οι θεάνθρωποι του Ομήρου ή των χριστιανών είναι τα τέλεια τέρατα. Στον Μινώταυρο, στους Σειληνούς και στον κόκκορα του Αρκά συμβιώνουν τα ανθρώπινα πάθη.

Ο Νοβάλις και πάλι (ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ, εκδόσεις «Στιγμή») ανακαλύπτει το αστείο στις αναμίξεις παιδικότητας και σοφίας, π.χ. ληστείας και γενναιοφροσύνης, αρετής και πορνείας. «Η συνθήκη διάλυσης όλων των αναλογιών, η απόγνωση ή ο πνευματικός θάνατος είναι καταστάσεις τρομακτικά αστείες», λέει. Προσοχή στις δύο τελευταίες λέξεις της φράσης του!

Τρομακτικά αστείος -επειδή κομπάζει για την αποκρουστική όψη του- μας φαίνεται ο μυθολογικός Τυφών, η προσωποποίηση της ηφαιστειακής έκρηξης ή της σφοδρής καταιγίδας, γόνος του Ταρτάρου και της Γαίας. «Υπερείχεν (διαβάζουμε) εις μέγεθος και ισχύν όλων των υπό της Γης γεννηθέντων τεράτων.

Η κεφαλή του έφθανε εις τα άστρα και αι χείρες του εκτεινόμεναι εις την ανατολήν και την δύσιν. Εκ των ώμων του εφύοντο εκατόν ακόμη άλλαι κεφαλαί δράκοντος εκ των οποίων αφήνοντο παντοειδείς φωναί, θείαι, ανθρώπινοι, βρυχηθμοί λεόντων και ταύρων, ωρυγαί λύκων και κυνών, συριγμοί όφεων κ.λπ. Εκ των οφθαλμών του εξήρχετο πυρ και οι τρίχες της κεφαλής και των γενείων του είναι ρυπαραί».

Ως πρωθυπουργός σε κυβέρνηση, το κεντρικό κεφάλι του τέρατος είναι γαϊδουρινό.

Την ευθυμία που μας προκαλεί η περιγραφή των υλικών του Τυφώνος μάς δημιουργεί και η συνταγή για πίτσα που σερβίρει ο Ντάφι Ντακ στον Ελμερ Φαντ. Τα συστατικά: φιστικοβούτυρο, στόκος, ψαρόκολλα, πινέζες, κέτσαπ, μουστάρδα, μανταλάκια, γύψος, κρεμμύδια, τσίλι, οξυζενέ, καλώδια, δαχτυλήθρες, τσίχλες, ασετόν και κρέμα ξυρίσματος.

Θα κλείσουμε αναφερόμενοι στα δομικά στοιχεία της ιδεολογίας του κ. Μιχαλολιάκου. Η ψαρόκολλα, οι πινέζες και τα μανταλάκια της προηγούμενης συνταγής θα σας χρειαστούν.

Διαβάζουμε τη «Μαύρη βίβλο της Χρυσής Αυγής» του Δημήτρη Ψαρρά. Μιλάει ο ταμίας των κασιδιάρηδων, ο εθνικοσοσιαλιστής Χάρης Κουσουμβρής, που απομακρύνθηκε πριν από δέκα χρόνια: «Το μόνο δεδομένο ήταν η συστηματικά καλλιεργούμενη «αναγκαιότητα Αρχηγού» μέχρι σημείου να αυτοσαρκαζόμαστε υψώνοντας το χέρι ενώπιον μιας αστείας φιγούρας, νομίζοντας ότι βρισκόμασταν μπροστά σε τουλάχιστον πενήντα Λεωνίδες [...].

Αιωρείται (ο Μιχαλολιάκος) μεταξύ Βασιλείας, Παγανισμού, Ορθοδοξίας, Αρχαιολατρίας, Δαιμονολαγνείας, Επταετίας και Γεωργίου Παπαδόπουλου, παρ' ολίγον Βουδισμού, Παλαιοημερολογητισμού, Αγαμίας, Αντιφεμινισμού, 4ης Αυγούστου, Αστυνομοκρατίας, παρακαπιταλισμού και ατελείωτων συγχυσμένων καταστάσεων».

Ποιος έλεγε ότι «Η ανοησία δεν γνωρίζει σύνορα. Οπου μπαίνει, βρίσκεται σε δικό της έδαφος»;