Το ότι η κρατική μηχανή πνίγεται σε μια γουλιά νερό είναι τοις πάσι, πλέον, γνωστό. Οτι η παθογένεια του ελληνικού Δημοσίου διαιωνίζεται, επίσης είναι διάχυτο στην κοινωνική σφαίρα.

Οτι η νοοτροπία της καταστολής είναι ταυτισμένη με τη συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων (της αστυνομικής διοίκησης) κι αυτό γνωστό είναι.

Ολα αυτά τα οχληρά δεν δικαιολογούν εντούτοις τη συμπεριφορά του διοικητή του νοσοκομείου «Αγιοι Ανάργυροι», ο οποίος κατέδωσε στην κρατική ασφάλεια αλλοδαπή που χειρουργήθηκε, δεν είχε όμως τα νομιμοποιητικά έγγραφα μαζί της.

Χωρίς δεύτερη κουβέντα οι «ατσίδες» της Ασφάλειας εισέβαλαν στο κρεβάτι του πόνου της νοσηλευομένης και τη φρουρούσαν! Οι νοσοκομειακοί γιατροί κατήγγειλαν με ανακοίνωσή τους την ενέργεια του διοικητή «ως δείγμα ακραίας απανθρωπιάς και βαρβαρότητας».

την ίδια ανακοίνωση τονίζεται ότι δεν πρόκειται να υπακούσουν στις εγκυκλίους των Α. Παπαδόπουλου και Α. Λοβέρδου «που τους καλούν να μετατραπούν σε καταδότες και ανθρωποφύλακες».

Πόσο αμέτοχη είναι η κυβέρνηση σε ζητήματα ηθικής, φάνηκε από την απάντηση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λυκουρέντζου στην ερώτηση των συντακτών γιατί νοσηλεύεται φρουρούμενη η αλλοδαπή καρκινοπαθής: «Δεν θα με παρασύρετε να απαντήσω για θέματα που εσείς θέλετε…»

Τι νόμισε δηλαδή; Οτι προσπαθούσαν να τον παρασύρουν (;!) οι συντάκτες και να τον πλανέψουν; Οτι ο ίδιος, κοτζάμ υπουργός, δεν πέφτει έτσι εύκολα σε παγίδες;

Και ιδού η συντριβή του αυτονόητου. Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ενημέρωσε για το θέμα την υφυπουργό Υγείας. Αυτή με τη σειρά της τηλεφώνησε στον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

Ο τελευταίος διέταξε τη διοίκηση του νοσοκομείου να απομακρυνθεί άμεσα η αστυνομική φρουρά, ώστε η βαρέως πάσχουσα ασθενής να νοσηλευτεί υπό ανθρώπινες συνθήκες.

Ολα αυτά για το τίποτα. Αποδεικνύουν όμως τη νοσηρότητα του Δημοσίου, την προχειρότητα των αποφάσεων θεσμικών οργάνων, αλλά και την εν γένει ιλαροτραγωδία που διέπει τις κυβερνητικές πράξεις.

Βάσει της κείμενης νομοθεσίας ο διοικητής έπραξε, ας το δεχτούμε, καταπώς τον πρόσταζε το καθήκον.

Αλλά είναι φορές που κλείνουμε τα μάτια στο καθήκον όταν υπερτερεί το ουμανιστικό στοιχείο. Εάν ο διοικητής ήθελε να είναι συνεπής ως προς το καθήκον (αφήνουμε κατά μέρος τη συνείδησή του), όφειλε να ενημερώσει διακριτικά τις αστυνομικές αρχές ή να αφήσει να συνέλθει η ασθενής μετά τη χειρουργική επέμβαση.

Η πράξη του τώρα τον στιγματίζει και αυτό φαίνεται από την οργισμένη αντίδραση των νοσοκομειακών γιατρών.

Αλλά και ο ζήλος της αστυνομίας; Δεν καταλαβαίνουν όσοι είναι στην κορυφή της ιεραρχίας ότι προκαλούν το δημόσιο αίσθημα; Οτι βεβηλώνουν την ιερότητα του ασθενούς; Οτι, πιθανώς, πολλοί θα τους κατηγορήσουν για ρατσιστική συμπεριφορά;

Αλλά αυτά ίσως είναι ψιλά γράμματα για τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.